Μετά από χρόνια, το Brilliant Trees του David Sylvian παίζει ξανά στο πικάπ. Μια περίεργη αίσθηση με κυριεύει, καθώς τον ακούω να εκφράζεται σε μια γλώσσα που ξέρω αλλά την είχα ξεχάσει
Το 1984, όταν ο Sylvian είχε απομακρυνθεί από τους Japan και άρχιζε να φτιάχνει τη solo πορεία του.
Αυτός ο δίσκος ήταν κάτι διαφορετικό, την ώρα που η μουσική βιομηχανία ακολουθούσε πιο εύκολα αφομοιώσιμους ήχους. Μάλλον, το πρώτο solo άλμπουμ του ήταν η ανακάλυψη μιας μουσικής κατεύθυνσης (μετά τους Japan), κάτι σαν να εξερευνούσε τον προσωπικό του ήχο κομμάτι-κομμάτι.
Το Brillant Trees μπήκε στο Βρετανικό Τοπ-5. Είναι, εμπορικά, το πιο δυνατό άλμπουμ του συνθέτη, ερμηνευτή, κιθαρίστα. Μια σειρά υπέροχων μουσικών πήρε μέρος στη δημιουργία του δίσκου. Ryuichi Sakamoto, Holger Czukay, Kenny Wheeler και οι πρώην Japan Richard Barbieri και Steve Jansen είναι κάποιοι από αυτούς.
Το Nostalgia, για παράδειγμα, είναι το τραγούδι που χωρίς να σε κατακλύζει, σε κάνει να σταματήσεις και να το ακούσεις με προσοχή. Μιλάει για αναμνήσεις, αλλά όχι με τον τρόπο που περιμένεις. Η μουσική απλά υπάρχει εκεί, να συνδέει στιγμές με έναν ήρεμο και σχεδόν αβίαστο τρόπο. Ο Sylvian, ατμοσφαιρικός και εσωστρεφής, δεν αναζητά απαντήσεις ή κατανόηση. Έχει μια αίσθηση που θυμίζει τον Martin Gore στις πιο ήπιες στιγμές του.
Στο The Ink in the Well, εμπνευσμένο από την πρώτη ταινία του Ζαν Κοκτό Το Αίμα του Ποιητή, δημιουργεί ένταση χωρίς να επιβάλλεται. Αφήνει τη μουσική και κυρίως την τρομπέτα να αναπτυχθούν φυσικά, δημιουργώντας μια αίσθηση που εξελίσσεται συνεχώς, σαν να ζωγραφίζει έναν ήχο που αλλάζει διαρκώς χωρίς να φωνάζει.
Αυτό που συνειδητοποιώ ξανά και ξανά είναι ότι το Brilliant Trees δεν ήταν ποτέ απλά ένα άλμπουμ.
Ήταν ίσως το ξεκίνημα μιας διαδικασίας όπου ο Sylvian δεν ήθελε να δημιουργήσει ένα «αντίο» στους Japan ή να ακολουθήσει την εύκολη συνέχεια.
Ήθελε απλά να εξερευνήσει τις εσωτερικές του αντιφάσεις και να τις αποτυπώσει σε ήχο. Και αυτός ο ήχος, παρότι καθοδηγείται από μια πιο «καθησυχαστική» αισθητική, παραμένει γεμάτος ένταση και μυστήριο ακόμα και μετά από τόσα χρόνια.
