Κώστας Β. Ζήσης
…αν παραθέτεις αποσπάσματα από θεατρικά κείμενά του, αποκομμένα από τη φυσική θέση τους στη σκηνή
… αν τα αποσπάς αυθαίρετα από τη σχέση τους με τη σκηνική υπόστασή τους και τη διαλεκτική τους με το κοινό στο οποίο απευθύνονται
…αν προσπερνάς επιδεικτικά (προσπερνάς, δεν αγνοείς) τη γενικότερη στάση ζωής του συγγραφέα, η οποία καθρεφτίζεται μέσα στα έργα του
… αν αδυνατείς να δεχτείς τα αίτια, τα ερεθίσματα, τις αφορμές που «έσπρωξαν» την έμπνευση του συγγραφέα, όπως ο ίδιος τα έχει εξομολογηθεί και καταθέσει
… αν αυθαίρετα και καταστρατηγώντας κάθε έννοια της δραματουργίας και καταργώντας την επιστήμη της δραματολογίας, δέχεσαι ότι ο συγγραφέας -και κάθε συγγραφέας- ασπάζεται όσα οι ήρωες του λένε
… αν αδυνατείς να κατανοήσεις την ταξική αφετηρία του συγγραφέα και το γεγονός ότι αυτά που περιγράφει σκωπτικά, αυτά και καταγγέλει, και πάνω απ’ όλα τον μικροαστισμό και την εξοικείωση του (μας) με το κακό και το φρικώδες
…αν ο δικαιωματισμός σου, δεν σε απελευθερώνει να απολαύσεις την ευφυή πένα του και τον μοναδικό προβοκατόρικο λόγο του, ώστε να δεις τη Μήδεια όχι απλά ως «μία από εμάς», αλλά μία από «εμάς τις μικροαστές»
…αν δεν ξεκαθαρίζεις ακριβώς αν τελικά το να σφάζεις τα παιδιά σου από ερωτική εκδίκηση είναι δικαιολογημένο και ύψιστη πράξη τραγικού μεγαλείου, αφού αν τα σφάζεις στην αποδόμηση και την παρωδία «λόγον που πηδάγανε και που δεν μελετάγανε και επί πλέον δέχονταν κι άντρες να τα πηδούνε» αποτελεί ανατριχιαστικό victing blaming (στα αγγλικά πάντα…). Αναρωτιέμαι μήπως, σε αυτή τη λογική, είναι (πολύ περισσότερο) κακοποιητικός και ο ίδιος ο Ευριπίδης…
…αν ο φεμινισμός σου εξαντλείται στο «δικαίωμα τι να φορέσω», «δικαίωμα πώς να φερθώ», σφυρίζοντας αδιάφορα στην ταξική ανισότητα που είναι η βάση και ουσία της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην κοινωνία
…αν υποπτεύεσαι ως πατροναρισμένους («κληρονομήσαντες» για το political correct) όσους, αντίθετα με την τρέχουσα ισοπεδωτική οπτική και τσουβάλιασμα και τον αναθεωρητισμό σε γεγονότα, πρόσωπα και ιστορία, θεωρούν πως ναι, ο Μποστ είναι μια μοναδική περίπτωση ευφυούς πνεύματος που αποτύπωσε την ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα προβοκατόρικα και διαχρονικά μέσα από το ιδιαίτερο του ύφος, έγραψε ιστορία και παραμένει στο Πάνθεον της ελληνικής δραματουργίας, δημιουργώντας σχολή και επιδρώντας καταλυτικά, σχεδόν όσο κανείς, μεταπολεμικά στα ελληνικά γράμματα (όσο και αν αυτό δεν είναι αρεστό).
…αν συντρέχουν όλα αυτά βεβαίως και είναι κακοποιητικός ο Μποστ. Απαγορεύτε τον!
.
