Από την bitchάρα (τη γυναίκα που λάτρεψε το δεύτερο). //
Τα πρώτα χρόνια της καριέρας μου κυκλοφορούσε ευρέως- και κυκλοφορεί ακόμη- το γνωστό δημοσιογραφικό απόφθεγμα: είδηση δεν είναι όταν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο, είναι όταν ένας άνθρωπος δαγκώσει έναν σκύλο. Λεγόταν με την έννοια του ότι είδηση δεν είναι το συνηθισμένο, αυτό που συμβαίνει καθημερινά, η εξαίρεσή του είναι είδηση.
Για πολλούς λόγους δεν είναι έτσι, αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα. Απλώς, γύρω από αυτό υφάνθηκαν και πλέχθηκαν αμέτρητες απόψεις διευθυντών και αρχισυντακτών περί του τι οι ίδιοι θεωρούσαν είδηση: το καινούριο, το σκανδαλιστικό, το πρωτότυπο. Ολα όμως με ιδιότυπο πρόσημο. Αρκεί να ήταν αρκούντως λαϊκό. Φόνοι, οικογενειακά μαχαιρώματα, σκάνδαλα με σταρλετίτσες, γαργαλιστικά πρωτότυπα…. Μέχρι που σιγά-σιγά και το πολιτικό ρεπορτάζ έφτασε να έχει τα παραπολιτικά του. Αυτά που σήμερα πλέον δημιουργούν προφίλ.
Ο «Ριζοσπάστης» ήταν η πρώτη εφημερίδα που άνοιγε βιαστικά κάθε πρωί η Μελίνα Μερκούρη, όσο ήταν υπουργός. Ακόμα στην Ελλάδα ο Τύπος ήταν Τέταρτη Εξουσία και όλοι ήθελαν να ξέρουν τι έγραφαν όσοι τους έκαναν κριτική. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ο Τύπος μετατράπηκε σε ομοτράπεζος και συναγελαζόμενος με κάθε μορφή εξουσίας. Η αρχή βρισκόταν στην ίδια την αντίληψη περί του τι είναι είδηση. Όταν έχεις χαμηλή κουλτούρα και στρεβλή αντίληψη, αποκτάς εύκολα και χαμηλές αντιστάσεις.
Δεν θέλω να πω τίποτα για τις διαγραφές στην ΕΣΗΕΑ, δεν θέλω να μιλήσω με πόση προθυμία διαστρέφονται οι ειδήσεις και θολώνουν τα πρίσματα. Πώς προπαγάνδα και δημοσιογραφία είναι πλέον ένα και το αυτό. Η συζήτηση πρέπει κάποτε να ανοίξει στον κλάδο μας – αλλά ποιον κλάδο; Αυτόν που σε λίγο θα βαφτιστεί «αυτοαπασχολούμενος» από τη δεύτερη φορά αριστερά και καθόλου δεν αντιδρά;
Με καίει αυτό που βλέπω να γίνεται τώρα στα δελτία ειδήσεων. Εκατοντάδες και χιλιάδες οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, εκατοντάδες και χιλιάδες τα δράματά τους. Εκατοντάδες και χιλιάδες οι πράξεις αλληλεγγύης.
Αυτό που θαυμάζω στον ελληνικό λαό, ότι στην κρίσιμη στιγμή ξέρει να σηκώνει τα διαχωριστικά και να κάνει την υπέρβαση, συνέβη ξανά. Αγκάλιασε τους «ξένους». Χωρίς να παραγνωρίζω την εκμετάλλευση, την αισχροκέρδεια, τις φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις, σε πρώτη φάση καταφέραμε να σταθούμε αντάξιοι των παππούδων μας, που ήταν πρόσφυγες.
Η είδηση πλέον δεν είναι ότι αμέτρητοι δοκιμάζονται και αμέτρητοι βοηθάνε. Δεν είναι οι πόθοι και τα πάθη των ανθρώπων μας, καθένας από τους οποίους είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Μοναδικός ο κάθε άνθρωπος. Όμως όταν κάνει το καλό, τσουβαλιάζεται στην κατηγορία «συνηθισμένος» από τα ΜΜΕ.
Κι έτσι, τα ρεπορτάζ από τα σχολεία που πήγαιναν επισκέψεις και έπαιζαν με τα προσφυγάκια σιγά- σιγά αραίωσαν, οι γιαγιάδες της Λέσβου ξεχάστηκαν, οι ηλικιωμένοι που ανοίγουν το σπίτι τους στην Ειδομένη ξεθώριασαν.
Φτάσαμε στο προκείμενο. Για τα ΜΜΕ οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες είναι ολοένα και πιο πυκνά εκείνοι που ετοιμάζονται να πετάξουν το παιδί τους στους λιμενικούς, γιατί τα παιδιά στις χώρες τους δεν έχουν την ίδια σημασία που έχουν στη Δύση. Κι ας ξεριζώθηκαν οι άνθρωποι σε μια προσπάθεια να σώσουν ή να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τους. Κι ας προσπάθησε ο πατέρας του βρέφους στον Πειραιά να το αποκακρύνει από τους μπάτσους με τα γκλομπ.
Σιγά- σιγά είναι εκείνοι που έχουν ασθένειες από τις οποίες θα πεθάνουμε όλοι. Και βέβαια έχουν ασθένειες. Γαστρεντερίτιδες κυρίως, από τον τρόπο που η πολυχρονεμένη μας κυβέρνηση τους αφήνει να ζουν, χωρίς καμία στοιχειώδη βοήθεια. Και δερματικά. Αλλά εκτός εξαιρέσεων που μετρώνται στα δάχτυλα ενός χεριού, δεν έχουν μολυσματικά ή λοιμώδη νοσήματα. Οπως δεν έχουμε κι εμείς κι εσείς. Σε τι διαφέρουμε;
Γρήγορα- γρήγορα είναι εκείνοι που έχουν το θράσος να ζητούν άσυλο, αφού τους δίνουν αέρα οι αλληλέγγυοι. Βρε για φαντάσου. Να έχουν απελάσει μετανάστες και πρόσφυγες στην Τουρκία και κατά παράβαση κάθε συνθήκης διεθνούς δικαίου, να μην τους έχουν επιτρέψει να ζητήσουν άσυλο και να ζητούν και τα ρέστα. Ύστερα, όποιος προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά της χώρας μας θα είναι μισητός και προδότης;
Και βέβαια, τα ΜΜΕ που είναι παρόντα σε κάθε μικροκαυγά και ανύπαρκτη πρόθεση κακοποίησης, απουσιάζουν παντελώς όταν τα χρυσαύγουλα και οι μπάτσοι δέρνουν τους ανυπεράσπιστους. Εγινε στη Χίο, θα γίνει και αλλού όσο και να ντρεπόμαστε. Από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί θα έπρεπε να δείχνουν τα πλάνα με τους υπανθρώπους να χτυπάνε μάνες με παιδιά. Τα κατάπιε το μοντάζ.
Ο εκφασισμός της κοινωνίας δεν γίνεται απλώς ανεκτός από τα ΜΜΕ. Προωθείται συστηματικά.
Την επόμενη φορά που το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ θα συζητήσει για διαγραφές, θα προτείνω να διαγράψει όλους αυτούς που κάνουν το παν για να αιματοκυλιστούμε και να αιματοκυλίσουμε. Αλλιώς, ας αυτοδιαγραφούμε από αυτόν τον ανυπόληπτο κλάδο να τελειώνει.
«Ντα» έκανε ο Κυρίτσης τους γείτονες των Σκοπίων που έριξαν δακρυγόνα αδιακρίτως στην Ειδομένη. Τα παιδιά λιποθυμούσαν σαν τα σπουργίτια και τα ΜΜΕ πάλι δεν είδαν τίποτα. Αυτά που βλέπουν τον κάθε πικραμένο, που αφού θησαύρισε από τον καταυλισμό, στρέφεται τώρα εναντίον των προσφύγων.
«Εκείνος με τα 70 μοσχάρια στην Ειδομένη είπε τίποτα που οι γείτονες σπείρανε σήμερα δακρυγόνα στο χωράφι του;» ρώτησε η φίλη μου Σοφία. Και ο Κώστας της απάντησε:
΄«71 είναι τα μοσχάρια. Τουλάχιστον 71».
Για τελευταίο, σας κράτησα ένα καλό. Ο Πάπας, ο πατριάρχης και ο αρχιεπίσκοπος, θα πάνε στη Λέσβο για τους πρόσφυγες. Ανάμεσα σε όσα θα κάνουν εκεί, είναι και ένα μνημόσυνο για όσους χάθηκαν στα κύματα.
Το τελετουργικό της καθολικής εκκλησίας λέει ότι ο Πάπας θα μπει μέσα στη θάλασσα, με τα ράσα, και θα ψάλει όσα έχει να ψάλει.
Panic λέγεται πως έχει καταλάβει την Αθήνα. Τι να αντιπαρατάξουν εκείνοι στην μεγαλοπρεπή και πρωτότυπη αυτή τελετουργία;
Η είδηση πως σκέφτηκαν να καλέσουν την κυρία Λουκά δεν μου φαίνεται και τόσο αναληθής..
Από κοντά βέβαια θα είναι και ο πρόεδρος Πάκης και ο πρωθυπουργός. Μια κουβέντα ανάλογη του Μυτιλήνη-Λέσβος να ειπωθεί, τον σκίσαμε τον Πάπα.
Μίλα. Μίλα σαν άντρας.
