Από την Αλεξάνδρα Βεκιάρη //
Μπορεί οι Cinque Terre να ενδείκνυνται για ερωτευμένα ζευγάρια, αλλά εγώ δεν εννοώ μόνο αυτό. Το μοναδικό τοπίο με τις απείραχτες μυρωδιές, η καρμική σχέση των βράχων και της θάλασσας, οι ανθρώπινες διαστάσεις και η διάχυτη αγάπη του κόσμου για τον τόπο του σε κάνουν να νιώθεις τόσο καλά που, εν τέλει, εδώ ξαναερωτεύεσαι τη ζωή.
Στις Cinque Terre δεν πάει κανείς «by the way…». Πρώτα απ΄ όλα γιατί οι Cinque Terre, στο βορειοδυτικό μυχό της μπότας της Ιταλίας, είναι εκτός πεπατημένης. Και πιθανότατα αμελητέος προορισμός για Έλληνες τουρίστες. Ίσως γιατί οι προσλαμβάνουσες που έχουμε λόγω συνάφειας με το μεσογειακό τοπίο, με τα αμπέλια και τα λιόδεντρα να στεφανώνονται από το απέραντο γαλάζιο, να μας είναι από οικείες έως βαρετές. Αφήστε που δεν έχουν και shopping.
Αν εξαιρέσουμε τα μπακάλικα που μοσχοβολούν βασιλικό (pesto), τους υπαίθριους πάγκους με τα λεμόνια και τα μαγαζάκια με τα ντόπια κεραμικά. Και βέβαια τα μπουκάλια κρασί, ντόπια κι αυτά, που τα βλέπεις ακουμπισμένα παντού. Κι ακόμα στις Cinque Terre δεν πας γιατί, λόγω γεωγραφικής θέσης, προϋποθέτουν καλή φυσική κατάσταση!
Με τη γη να μην κατηφορίζει σταδιακά και ομαλά προς τη θάλασσα, αλλά να σταματά απότομα μπροστά σε έναν αδυσώπητο γκρεμό, με τα σπίτια γαντζωμένα στην άκρη του, προοιωνίζεται λυσσαλέο σκαρφάλωμα! Όμως, εγώ έτυχε να δω μια… μοιραία φωτογραφία. Μια στενή γλίστρα, με βάρκες παρκαρισμένες εκατέρωθέν της, σφηνωμένη ανάμεσα σε πολυώροφα χρωματιστά σπιτάκια. Και κόλλησα.
Θυμάμαι πως στις Cinque Terre φτάσαμε, με το τρένο, ένα λαμπρό πρωινό. Και να φανταστείτε ότι αφήσαμε τη Γένοβα, που είχαμε ως ορμητήριό μας, με ψύχρα και βροχή. Νάτο το πρώτο σημάδι ότι ο τόπος αυτός είναι μαγικός. Γιατί ευλογημένο δεν τον λες.
Όταν από τη ρωμαϊκή εποχή που ξεκινά η ιστορία του, οι ντόπιοι, άνδρες και γυναίκες, προκειμένου να επιβιώσουν χρειάστηκε να χτίσουν και να συντηρήσουν, κομμάτι κομμάτι, οκτώ εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα ξερολιθιές. Έτσι μπόρεσαν να τιθασεύσουν την κατηφορική γη, που λέγαμε, και να την καταστήσουν καλλιεργήσιμη, μετά αμπέλων κυρίως, δημιουργώντας, ακούσια, ένα μοναδικό στον κόσμο φυσικό τοπίο, που προστατεύεται από την UNESCO. Σημειωτέον, ότι μέχρι πρότινος πρόσβαση υπήρχε μόνο από τη θάλασσα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει από αποκλεισμούς και τα τοιαύτα. Όμως έτσι οι Cinque Terre έμαθαν να είναι αυτάρκεις και υπερήφανες.
Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernazza, Monterosso. Αυτές είναι οι Cinque Terre, αλλιώς Πέντε Γαίες. Δηλαδή, πέντε μικρά πανέμορφα χωριουδάκια, γνωστά και ως οι κρεμαστοί αμπελώνες της Λιγουρίας.
Riomaggiore. Τα σπιτάκια «μου» εκεί, σφιχταγκαλιασμένα και πολύχρωμα, ορθώνονται και ατενίζουν τη θάλασσα που, αν και ήρεμη, σφυροκοπά τα πυρακτωμένα βράχια που φιλοξενούν γλάρους και μαζί αδηφάγους για ήλιο βορειοευρωπαίους. Στάση για τον πρώτο –φθηνό- καφέ. Θέλεις να ανέβεις όσο πιο ψηλά αντέχεις, για να θαυμάσεις τη θέα κι ας ξέρεις πως αυτό που κάνεις ισοδυναμεί με ένα εναλλακτικό τεστ κοπώσεως.
Στο διπλανό χωριό, τη Manarola, αποφασίζουμε να πάμε περπατώντας. Θα ακολουθήσουμε τη Via del Amore, μια ομαλή διαδρομή 1,6 χλμ, που, σμιλεμένη στο βράχο, ξετυλίγεται πλάι στη θάλασσα, έναν αιώνα τώρα και ενώνει τα δυο χωριά. Στην είσοδό του πληρώνουμε εισιτήριο και προμηθευόμαστε την Cinque Terre Card, καθώς από δω μπαίνουμε επισήμως στο Εθνικό Πάρκο της περιοχής, ένα δίκτυο μονοπατιών για πεζοπορία, αλλά και ποδήλατο ή ιππασία, το οποίο ίσχυε για όλες μας τις μετακινήσεις .ακόμα κι αυτές με τα οικολογικά «πουλμανάκια», πρόσβαση στα μουσεία, γευσιγνωσία αντζούγιας, έκπτωση στα παραδοσιακά προιόντα και άλλα πολλά. Δυστυχώς, δεν εξαντλήσαμε τις δυνατότητές της.
Στο σταθμό για την Corniglia, το σκηνικό αλλάζει, μιας και το χωριό αυτό, το μικρότερο και πιο εσωστρεφές απ΄ όλα είναι το μόνο που δεν είναι πάνω στη θάλασσα, αλλά ψηλά, κρυμμένο μέσα στα αμπέλια, και ήρεμο.
Επόμενη στάση η Vernazza. Θέλω να μείνω για πάντα εδώ. Το ηλιοβασίλεμα έχει ντύσει τα πάντα χρυσό-μοβ. Το χωριό, κτισμένο στις εκβολές ενός χειμάρρου, είναι απολύτως προστατευμένο από τον βράχο, γι΄ αυτό και θεωρείται το πιο ασφαλές αγκυροβόλιο. Τα πολύχρωμα σκαριά λικνίζονται ανάμεσα στους λουόμενους, που με τη σειρά τους μπερδεύονται με τους ψαράδες, με το καμπαναριό της εκκλησιάς να εποπτεύει. Στάση για sciacchetra, το γλυκό ντόπιο κρασί και χάζι, αφού εδώ είναι το πιο κοσμοπολίτικο, το πιο δημοφιλές χωριό απ΄ όλα.
Στο Monterosso το μόνο χτισμένο πάνω στη θάλασσα, που γι΄ αυτό διαθέτει και τη μεγαλύτερη οργανωμένη πλαζ, η φύση έχει γλυκάνει πολύ. Έχει, όμως, πια νυχτώσει. Ο σταθμός είναι σχεδόν έρημος και το τοπίο αίφνης μελαγχολικό. Ίσως είναι η διάθεσή μου, επειδή επιστρέφουμε…
•Σπάνια ένα μέρος είναι αντάξιο των προσδοκιών σου! Αλλά θα σας εκμυστηρευτώ μόνο τούτο. Στις Cinque Terre ανυπομονώ να επιστρέψω.
