Μάρκος Ψυχάρης
Πίσω στις μέρες που η Χρυσή Αυγή κυβερνούσε με πρωτοπαλίκαρα και δευτεροπαλίκαρα και υπερέλληνες συγκεκριμένους δρόμους περιοχών της Αθήνας, όταν μέλη της εμπλέκονταν σε επεισόδια με τραυματίες, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αποποιηθεί των ευθυνών της.
Οι επιθέσεις βαπτίζονταν μεμονωμένα περιστατικά. Ο αρχηγός (της) πάντα δήλωνε ανήξερος για τη δράση στελεχών του κόμματός του. Το πρόσταγμα της ελεύθερης πατρίδας, της ελληνικής υπεροχής αρκούσαν για να καλύψουν εγκληματικές πράξεις, να ισοπεδωνόσουν ερωτήματα.
Πολλά ή λίγα χρόνια μετά, εξαρτάται πώς το βλέπεις, ακριβώς το ίδιο αφήγημα επανέρχεται σε xl διαστάσεις. Πια δεν είναι οι γραφικοί πατριώτες που τους είπαν πως η Ελλάδα κρέμεται από το κουμαντάρισμα των στενών πέριξ του Άγιου Παντελεήμονα ή στα ημιφωτισμένα στενά της Β’ Αθηνών ή της Β’ Πειραιά.
Αυτή τη φορά το πολιτικό σύστημα σχεδόν στην ολότητά του βρίσκεται παγιδευμένο στο δίκτυο υποκλοπών που φέρεται να δόμησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Επικοινωνιακά η σχέση Χρυσής Αυγής και πρωθυπουργικής λογικής είναι μία. Δεν ακουμπάμε τον αρχηγό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέφτει με τον κρότο που επέλεξε να παίζει αλλά αυτό που σε έναν βαθμό εκπλήσσει είναι ο τρόπος που εδώ και μήνες, από τη στιγμή που ακούστηκε η δράση του Predator στη χώρα, επιλέγει να εξαιρεί τον εαυτό του από το περιβάλλον των παρακολουθήσεων.
Ό,τι και να γίνει, και το τελευταίο οχυρό άμυνάς του να πέφτει, εκείνος θα περιφέρεται ως ο «εξαρτάται τι βολεύει» για την περίσταση. Μπορεί να ποζάρει ως πολιτικά άσπιλος ή ως ο ανήξερος ή ως ο περαστικός που κάτι άκουσε αλλά δεν έδωσε σημασία. Η προβολή του εθνικού του ρόλου ή του εθνικού σκοπού θα προβληθούν ως μεγαλύτεροι από κάθε εικασία. Η εργαλειοποίηση της Ελλάδας βέβαια για ιδιωτική χρήση είναι ο ορισμός του αντεθνικού αλλά μάθαμε να μην κολλάμε σε γραφικότητες.
