Όταν η τρέλα, η σκληρότητα και η εγκατάλειψη γίνονται ένα – Οι εικόνες του Raymond Depardon σοκάρουν.
Ήταν κλεισμένος σε ένα κλουβί με κάγκελα. Η τρέλα διαγραφόταν στα μάτια του. Είχε αιώνιο χαμόγελο. Κανένας στη θέση του δεν θα είχε κουράγιο να γελάσει. Προκαλούσε διαρκώς. Οι κινήσεις του ήταν πλαστικές. Έκαναν παύση στον χρόνο. Μια φωτογραφία πρέπει να στοχεύει ακριβώς στην επικαιρότητα του κόσμου του.
-Περπατώντας σε έναν διάδρομο αντάμωσα δύο γυναίκες. Η μία γέλασε εκκωφαντικά. Η άλλη έκρυψε ένα φλιτζάνι καφέ μέσα στη ρόμπα της. Τις φωτογράφισα με μανία. Κάποια στιγμή ένας άνθρωπος μού τράβηξε το χέρι. Το παρατήρησε για λίγο. Ξαφνικά είδα δάκρυα στα μάτια του. Φώναξε βοήθεια.
-Εκείνη τη στιγμή το μυαλό και η ψυχή μου πάγωσαν. Το δάχτυλό μου δεν σταμάτησε να πατά για περισσότερες φωτογραφίες.
–Το ψυχιατρείο δεν ήταν μεγάλο. Από τους τοίχους του ήταν σαν να πηγάζουν τρελοί κάθε είδους. Μερικοί δεν είχαν κατανόηση ο ένας για τον άλλο. Άλλοι χτυπούσαν τον τοίχο. Άλλοι έψαχναν κάτι στο πάτωμα. Δεν έχω ξαναδεί πιο σκληρό τοπίο στη ζωή μου. Αυτοί οι άνθρωποι υποβλήθηκαν σε απίστευτες θεραπείες. Παρέα τους έκαναν μόνο η σκληρότητα και η εγκατάλειψη.
Ο Raymond Depardon είναι ο συγγραφέας του “Manicomio”. Βιβλίο που μέσα του υπάρχουν φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σε ψυχιατρικά κέντρα της Τεργέστης, της Βενετίας, της Νάπολης, του Αρέτσο, του Τορίνο στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 . Ο Depardon εκθέτει εικόνες πλημυρισμένες από τη σκληρότητα και την παραμέληση ανθρώπων που ζουν σε άσυλα. Απομονωμένοι από τις οικογένειές τους. Χωρίς φροντίδα από αυτές.
