του Γιάννη Παναγόπουλου //
Είναι η εποχή που επιστρέφεις στο παρελθόν σου. Ερχόταν και έφευγε γρήγορα. Πια το νέο δεν είναι στιγμιαίο, μοιάζει να έχει παγώσει στο χρόνο. Τι θα είναι ποίηση μετά την καραντίνα του νέου κορονοϊου; Ποιο θα είναι το πρώτο τραγούδι που θ’ ακούσουμε στην πρώτη μας έξοδο μετά από αυτή τη χρονική παράγραφο της αναγκαστικής σιωπής; Θα αγκαλιάσουμε χωρίς υποψία τους ανθρώπους που αγκαλιάζαμε πάντα;
Η συνταγή γνωστή. Ανοίξαμε το μπαλκόνι. Καθίσαμε στην πολυθρόνα. Βάλαμε μουσική. Αυτά είναι τα τραγούδια που ακούμε βλέποντας την πόλη άδεια, χωρίς βουητό, χωρίς ανθρώπους στο δρόμο.
Bonobo και Keep Shelly in Athens και Ibrahim Maalouf και άλλοι ήρωες. Η ζωή είναι εκεί έξω; Όχι πια…ήταν. Θα είναι;
