Το «Für Elise» ή στα ελληνικά «Για την Ελίζα», είναι ένα από τα πιο σημαντικά και γνωστά έργα του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, του εμβληματικού Γερμανού συνθέτη, μαέστρου, πιανίστα και καθηγητή κλασικής μουσικής. Μια από τις ιδιαιτερότητες αυτής της μελωδίας που απέκτησε παγκόσμια φήμη είναι ότι ανακαλύφθηκε και δημοσιεύτηκε 40 χρόνια μετά τον θάνατο του συνθέτη καθώς ήταν μια χαμένη παρτιτούρα. Επίσης, το όνομα «Elise» υποτίθεται ότι δεν είναι το αυθεντικό.
«Für Elise». Την παρτιτούρα του μουσικού αριστουργήματος βρήκε ένας Γερμανός μουσικολόγος, ο οποίος ανακάλυψε ότι αυτό το, ημιτελές, κομμάτι κλασικής μουσικής γράφτηκε από τον Μπετόβεν στις 27 Απριλίου 1810. Σύμφωνα με τον Μαρτσέλο Μπαλά, πιανίστα της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της Αργεντινής, το μουσικό έργο δημοσιεύτηκε το 1867, 40 χρόνια μετά τον θάνατο του Μπετόβεν το 1827. Ο νεαρός μουσικολόγος Λούντβιχ Νολ το βρήκε ανάμεσα στις σημειώσεις του συνθέτη.
Η ιστορία της «Für Elise»
Λέγεται ότι ο μουσικολόγος Λούντβιχ Νολ βρήκε τα χειρόγραφα του Μπετόβεν τα οποία ήταν στην κατοχή της Τερέζα Μαλφάτι φον Ρόρενμπαχ, μιας νεαρής γυναίκας που ήταν μαθήτρια και φίλη του συνθέτη. Εκείνη την εποχή υποτίθεται ότι είχε σχέση με τον μουσικό.
Η ιστορία λέει ότι το 1810 ο Μπετόβεν παρακολούθησε ένα ρεσιτάλ της Τερέζα, η οποία αναστατώθηκε πολύ κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης και έφυγε από την αίθουσα κλαίγοντας. Ο μουσικός έτρεξε πίσω της για να την ηρεμήσει και συζητώντας μαζί της είπε ότι επρόκειτο να συνθέσει για εκείνη μια σονάτα. Την επόμενη μέρα η νεαρή πιανίστρια έλαβε ως δώρο την παρτιτούρα. Μια θεωρία επισημαίνει ότι στην πραγματικότητα, η παρτιτούρα έγραφε «Für Teresa», αλλά καθώς το χαρτί ήταν ήδη φθαρμένο και παλιό, όταν το είδε ο Nολ, σκέφτηκε ότι έγραφε «Für Elisa», και έτσι παρέμεινε μέχρι σήμερα.
Από την άλλη, ο μουσικολόγος από το Βερολίνο Κλάους Μάρτιν Κόπιτς, ο οποίος ανέλαβε να ερευνήσει ποια ήταν η μυστηριώδης Ελίζα, είπε ότι ο Γερμανός αφιέρωσε το έργο του σε Λα ελάσσονα «Στη μνήμη της Eλίζα», αναφερόμενος στην Ελίζαμπετ Ρέκελ, φίλη του Μπετόβεν.
