Θα εμφανιστεί όπου τη θέλουν, δηλώνει η Γλυκερία σχολιάζοντας την κριτική που δέχεται εντός Ελλάδος για την απόφασή της να εμφανιστεί live στο Ισραήλ, την ίδια ώρα που η κυβέρνησή του βομβαρδίζει -εκτός των άλλων- αμάχους
Αχού, η Γλυκερία…Γνωρίζω, γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους που μάλλον άφησαν τον ναρκισσισμό να κουμαντάρει τις ζωές τους. Και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι λιγότερο, όταν η τραγουδίστρια δηλώνει επίσης -εκτός δηλαδή από το: «εμφανίζομαι όπου με θέλουν» – και το: «Λυπάμαι που μία μικρή ομάδα ανθρώπων προσπαθεί να καταστρέψει τη θαυμάσια πολιτιστική σχέση μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας». Ένας άνθρωπος, δύο ιδιότητες. Ταυτόχρονα «Μητέρα Τερέζα» και «Ιωάννα της Λωραίνης» του πολιτισμού. Η Γλυκερία όχι απλά εμφανίζεται όπου τη θέλουν, αλλά αυτοπροσδιορίζεται και ως η μοναχική μαχήτρια διατήρησης της πολιτισμικής σχέσης δύο χωρών.
Μάξιμουμ ναυτία. Η στάση της τραγουδίστριας να εμφανιστεί στο Ισραήλ, επειδή τη θέλουν, την αναζητούν, υποτροπιάζει. «Όπου με θέλουν»… η ταυτότητα εκείνου που τη θέλει είναι αδιάφορη; Αν μερικά χιλιόμετρα από εκεί που τη θέλουν πέφτουν βόμβες, δολοφονούνται παιδιά, το ότι τη θέλουν είναι σημαντικότερο;
Και μετά έρχεται η μη συμμετοχή, το «κόψιμο» της από την αφιερωματική συναυλία που οργανώνει το ΚΚΕ στον Μίκη Θεοδωράκη. Και η ροή του συμπεράσματος κυκλοφορεί με ορμή. Αφού δεν τη θέλει στο γεγονός, ποιο το πρόβλημα; Η Γλυκερία επιθυμεί να εμφανίζεται όπου τη θέλουν και, προφανώς, δεν θα εμφανίζεται εκεί που δεν τη θέλουν. Μπορεί να μην τη θέλουν και αλλού… Το ΚΚΕ οργανώνει δική του συναυλία. Τέλος!
Και μην ακούσω για συντονισμένη απόπειρα εξόντωσής της. Κουραφέξαλα. Άποψη για τις καριέρες καλλιτεχνών έχουμε όλοι. Δημόσιες είναι. Άποψη και για τις απόψεις τους έχουμε όλοι. Δημόσιες είναι.
Το μαζικό έγκλημα του Ισραήλ είναι δεδομένο. Είναι μετρήσιμο. Η καταδίκη του δεν είναι αυτοματισμός. Και πέρα από τη διεθνή κατακραυγή κατά της βαρβαρότητάς του, πάντα η ματιά μας τρέχει στις εντός Ισραήλ αντιδράσεις του Ισραηλινού λαού που αντιτίθεται στο οργανωμένο έγκλημα της κυβέρνησής του.
Θα εμφανιστώ εκεί που με θέλουν… Η διαφυγή στην κρυψώνα του No Politica είναι όνειδος. Το θέμα είναι αν δέχεσαι τη σφαγή ενός ολόκληρου λαού ή όχι. Τη δέχεσαι; Δέχεσαι τον βομβαρδισμό αμάχων; Δέχεσαι τον οργανωμένο υποσιτισμό αθώων ανθρώπων στο όνομα της τιμωρίας;
Η Γλυκερία εμφανίζεται όπου τη θέλουν… Σαν ανέκδοτο ακούγεται. Είναι όμως;
