Λύσεις υπήρχαν. Χάθηκε μια Μύκονος, μια Σαντορίνη, μια Σίφνος στην τελική; “Η Ικαρία είναι σκληρή έδρα πρόεδρε”, δεν του το σφύριξε κανείς;

Το ότι ο πρωθυπουργός βρίσκει κάπως (έως πολύ) δύσκολο να αντισταθεί στις ναρκισσιστικές εξάρσεις του είναι γνωστό. Τον κατανοούμε. Ρε αδερφέ, όλοι κρύβουμε έναν νάρκισσο μέσα μας. Το ότι ο πρόεδρος της κυβέρνησης είναι αποτοξινωμένος από την ενσυναίσθηση το έχουμε αντιληφθεί (και αυτό). Η πόζα, χωρίς μάσκα, στην Πάρνηθα, την ίδια στιγμή που μιλούσε για ατομικές ευθύνες των πάντων – εκτός του ιδίου – χρεώθηκε ως μια “στιγμή παραφροσύνης”. Το ότι σαν ασήκωτος λεβέντης από τα Λακοστ (Lacoste) στήθηκε έξω από το γραφείο του παρακολουθώντας τη στημένη παράσταση της Άλκηστης Πρωτοψάλτη ήταν ένα ακόμα σινιάλο αποτυχημένης εκδήλωσης ενδιαφέροντος για το τι πραγματικά συμβαίνει πέρα από την πόρτα του.
Το ότι ο πρωθυπουργός δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει έξω από το γραφείο του είναι πρόβλημα. Η Ικαρία δεν προσφέρεται για τσάμπα φιέστες.

Ενδεικτικά να θυμίσουμε πως, στην Ικαρία, στις τελευταίες εκλογές ο Συριζα πήρε 35,11%, το ΚΚΕ 30,23, η Νέα Δημοκρατία 19,22.

Χάθηκε να πας μια Μάνη να σε χαρούν ρε πρόεδρε; Και εκεί με ελικόπτερο θα πήγαινες, την Ικαρία βρήκες;