Από τον Νικηφόρο Γκολέμη // *
Από την Αθήνα στη Χαϊδελβέργη με ενδιάμεσο σταθμό το Εθνικό Θέατρο του Μάινχαιμ.
Τελευταία ημέρα των εργασιών και η αγωνία στο κατακόρυφο. Από το πρωί στο πόδι, κάνω όλες τις απαραίτητες ενέργειες, ώστε να σιγουρευθώ ότι η εργασία θα παραδοθεί στην ώρα της, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή. Κι αν η εκτύπωση και το δέσιμο από τους… ειδικούς έγινε σχεδόν αμέσως, η παράδοση σε ηλεκτρονική μορφή με ταλαιπώρησε αρκετά. Κι αυτό γιατί η οδηγία ήταν να παραδοθεί σε… CD! Η αλήθεια είναι ότι η όλη διαδικασία εγγραφής σε CD μού χτύπησε την ευαίσθητη χορδή του εκσυγχρονισμού (του τεχνολογικού, όχι του Σημίτη) και έτσι έσπευσα να το επισημάνω στη γραμματέα κατά την παράδοση της εργασίας. Ακολουθεί η εξής στιχομυθία:
– Μα καλά, εν έτει 2016 και απαιτείτε της εργασίες σε CD; Την επόμενη φορά δεν θα ήταν καλύτερο να τις ανεβάζουμε σε ένα portal;
– Πολύ καλή η ιδέα σας, ελπίζω να μην χρειαστείτε επόμενη φορά!
Ειρωνικό, υποτιμητικό, ή απλώς αγενές; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι το ακόλουθο: Και την επόμενη φορά, σιντί θα καίμε! Από όλη την ένταση και το άγχος για την έγκαιρη παράδοση της εργασίας, φρόντισε να με αποφορτίσει ο Βλαντ, ο οποίος άμα τη επιστροφή μου το απόγευμα, έσπευσε προς το δωμάτιό μου, ενημερώνοντάς με ότι είχε τηγανίσει πιροσκί για όλον τον όροφο. Πρόκειται για το καλύτερο -μακράν- τηγανητό πιροσκί που έχω δοκιμάσει (ο γράφων έχει σαφή προτίμηση προς το φουρνιστό) και σε συνδυασμό με μια ανάλαφρη κουβέντα με τον νέο Ρώσο συγκάτοικο, επανήλθε η απαραίτητη ηρεμία. Αυτή τη φορά, στη συγκατοίκηση πρέπει να πιάσαμε τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Μετά το μαρτύριο με τη Βιόλα, δικαιωματικά έπρεπε να έρθει κάτι καλύτερο. Και ήρθε.
Κι αφού τελείωσε ο… γολγοθάς των εργασιών, έφθασαν στα αυτιά μου νέα για την παράσταση των Rimini Protokoll, στην οποία παρουσιάζεται το «Mein Kampf» (Ο Αγών μου) του Αδόλφου Χίτλερ. Η παράσταση παίζεται στο Μάνχαιμ, ενώ ο επόμενος σταθμός της θα είναι η Ελλάδα. Φυσικά, δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη και αμέσως έκλεισα το εισιτήριό μου, ώστε να παρακολουθήσω ένα project που έχει προκαλέσει αρκετό «θόρυβο» εντός των… γερμανικών τειχών.
Η πόλη του Μάνχαιμ, βρίσκεται πολύ κοντά στη Χαϊδελβέργη και χάρη στο ανεπτυγμένο γερμανικό σιδηροδρομικό δίκτυο, μπορείς να βρεθείς εκεί σε μόλις 15 λεπτά. Με διπλάσιο πληθυσμό και αρκετά μεγαλύτερη έκταση από τη Χαϊδελβέργη, το Μάνχαιμ αποτελεί αδιαμφισβήτητα το πολιτιστικό -και όχι μόνο- κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Θέατρα, όπερες, εικαστικές εγκαταστάσεις και μουσεία βρίσκονται σε κάθε γωνιά της πόλης, με τον φιλότεχνο επισκέπτη να μην μένει παραπονεμένος.
Κορωνίδα όλου αυτού του καλλιτεχνικού πλουραλισμού δεν είναι άλλη από το Εθνικό Θέατρο του Μάνχαιμ, το οποίο φιλοξενεί εκατοντάδες παραστάσεις κάθε χρόνο. Είτε πρόκειται για μεγάλες θεατρικές, χορευτικές ή μουσικές παραγωγές, είτε για προσεγμένες δουλειές νεανικών ομάδων, το Εθνικό Θέατρο του Μάνχαιμ έχει χώρο για όλους και στηρίζει με κάθε μέσο νέους και καταξιωμένους καλλιτέχνες.
Στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου του Μάνχαιμ λοιπόν, οι Rimini Protokoll έδιναν τη μάχη απέναντι στα ταμπού και τον φόβο των Γερμανών πολιτών. Σε μια χώρα, όπου το χιτλερικό μανιφέστο ήταν μέχρι πριν λίγους μήνες τεχνηέντως απαγορευμένο, σε μια χώρα όπου αν ανοίξεις το «Αγών μου» σε δημόσιο χώρο θα γίνεις αποδέκτης πικρόχολων σχολίων, απέναντι σε ανθρώπους που ακόμα κουβαλούν μέσα στην ψυχή τους τις αμαρτίες των προγόνων τους και αισθάνονται ενοχικά, το ανέβασμα μιας τέτοιας παράστασης ήταν εξαρχής ένα μεγάλο στοίχημα. Κι όμως, χειριζόμενοι το ζήτημα με τη δέουσα ευαισθησία και σε ορισμένα σημεία με την αναγκαία ελαφρότητα, οι Rimini Protokoll έδειξαν στον κόσμο ότι ο καλύτερος τρόπος, για να απορρίψει κανείς το χιτλερικό έργο, είναι να το διαβάσει.
Η επίσκεψη στο Μάνχαιμ ήταν το κατάλληλο ξεπέταγμα στην κατάλληλη στιγμή. Μια βδομάδα πριν την έναρξη του δευτέρου εξαμήνου, είχα την ευκαιρία να αλλάξω παραστάσεις και να κινηθώ για λίγο στους ρυθμούς μιας άλλης, εξίσου ενδιαφέρουσας πόλης.
*Ο Νικηφόρος δεν ζει πια στην Αθήνα. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ. Αλλά δεν σπουδάζουν εδώ. Ζει στην Χαϊδελβέργη. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιό της. Η ιστορία της καθημερινότητας μπορεί να είναι η ίδια με κάθε παιδιού που γεννήθηκε εδώ. Αλλά δεν σπουδάζει εδώ
