Η Αρλέτα ανήκει σ’ εκείνη την περίοδο του ελληνικού τραγουδιού που οι ερμηνευτές για να τραγουδήσουν δεν χρειάζονταν απαραίτητα ηλεκτρικό μικρόφωνο. Στις μπουάτ η φωνή τους και μόνο αρκούσε να κάνει όλη τη δουλειά.
Ναι, υπήρξε μια περίοδος στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι που οι ερμηνευτές διάλεγαν την καλλιτεχνική ζωή που ήθελαν να ζήσουν χωρίς να σφάζονται για καριέρες.
Η Αρλέτα ανήκει ανάμεσά τους. Η γνωστή τραγουδίστρια έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου 2017 σε ηλικία 72 ετών.
Το μεγαλύτερο διάστημα των τελευταίων μηνών της ζωής της “πέρασε” στην εντατική του νοσοκομείου «Αγία Όλγα». Η ερμηνεύτρια είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο παράλληλα με έμφραγμα.
Η Αρλέτα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Ξεκίνησε τη δισκογραφική της καριέρα την δεκαετία του 1960 συμμετέχοντας στο λεγόμενο νέο κύμα της ελληνικής μουσικής.
Στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες, όπως ο Γιάννης Σπανός, ο Μάνος Χατζιδάκις, και ο Μίκης Θεοδωράκης.
-Το 1981 ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο με δικό της υλικό (Ένα Καπέλο με Τραγούδια). Το 1984 και rο 1985 γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τραγούδια που της έγραψαν ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή στους δίσκους “Περίπου” και “Τσάι Γιασεμιού”.
-Κάποιες από τις επιτυχίες της είναι τα: “Μια Φορά Θυμάμαι”, “Τα Μικρά Παιδιά”, “Το Λέει Και Το Τραγούδι”, “Ο Λύκος”, “Το Τραγούδι Της Δραχμής”, “Καφενείο”, “Σερενάτα”, “Έρχεται Κρύο”, “Τσάι Γιασεμιού”, “Τα Ήσυχα Βράδια”, “Batida de Coco”, “Μπαρ το Ναυάγιο”, “Λεωφορείο το 2”. Το 1997 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από πού πάνε για την Άνοιξη» με κείμενα, στίχους, σχέδια και ζωγραφιές της. (Εκδόσεις «Καστανιώτη»).
-Η μουσική της Αρλέτας έτυχε ιδιαίτερης επιτυχίας σε μπουάτ των Αθηνών.
-Άντι επιλόγου παραθέτουμε το αποχαιρετιστήριο κείμενο που έγραψε για την φίλη του, Αρλέτα, ο Γιώργος Κορδομενίδης στο http://entefktirio.blogspot.gr/2017/08/blog-post.html στις 8 Αυγούστου 2017.
-“Στην Αρλέτα με σύστησε ο Γιώργος Ιωάννου. Ήταν το 1982, βγαίναμε από το ισόγειο διαμέρισμά του στη Δεληγιάννη 3 για μια βόλτα μέχρι την Ομόνοια· εκείνη έμπαινε στην πολυκατοικία. «Κι από δω η σπιτονοικοκυρά μου, η Αρλέτα» μου είπε ο Ιωάννου, μ’ έναν τόνο σκανταλιάς στη φωνή.
Φυσικά, τη γνώριζα ήδη από τα τραγούδια της, η φτωχική ακόμη δισκοθήκη μου διέθετε 2-3 δίσκους της.
Όσο ζούσε ο Ιωάννου, ανεβήκαμε δυο-τρεις φορές στο διαμέρισμά της για τσάι ή καφέ. Ήταν συγκρατημένα ανοιχτόκαρδη μαζί μου, αγαπητική προς τον Ιωάννου, όχι ιδιαίτερα ομιλητική αλλά σχεδόν πάντα με μια δόση πικρού χιούμορ σε ό,τι έλεγε.
Μετά τον θάνατο του Ιωάννου, δέχτηκε ―όχι πολύ εύκολα― και έγραψε ένα κείμενο που μπήκε στις «Σελίδες για τον Γιώργο Ιωάννου», στο 2ο τεύχος του Εντευκτηρίου [Φεβρουάριος 1988].
Από εκείνο το τρισέλιδο, μόλις, κείμενο μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια φράση της, που έκτοτε τη μνημόνευσα πολλές φορές: Όχι, [ο Ιωάννου] δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, αλλά ποιος άνθρωπος με ταλέντο είναι; Και τι θα πει “εύκολος”; Ήταν ένας άνθρωπος που για να καλύψει τα “πλην” της ζωής του έκανε αγώνα ολόκληρο, κι όταν ήρθε ο καιρός να εισπράξει τον κόπο τόσων χρόνων, έφυγε.
Γεννήθηκε ως Αργυρώ-Νικολέττα Τσάπρα στις 3.3.1945, πέθανε σήμερα (8 Αυγούστου 2017) το απόγευμα.
Με έλεγε Κορδομενίδη, σπανίως Γιώργο.
Φωτογραφία μαζί της, όχι, δεν είχα φροντίσει να βγάλω…
-Καλό ταξίδι Αρλέτα.”
μη πληροφορίες από https://el.wikipedia.org/
