Κριτική | «Απορρίπτεται» από τον Τάσο Πυργιέρη: λαμπερές απιστίες με συναίνεση

Published08/02/2025

Κριτική | «Απορρίπτεται» από τον Τάσο Πυργιέρη: λαμπερές απιστίες με συναίνεση

Τα διαλογικά μέρη ρυθμοποιούνται, το γκροτέσκο ραφινάρεται ενώ η παράσταση πασπαλίζεται με κλοουνερί μούτες και βοντβιλικές πόζες. Ο παραληρηματικός οξυδερκής λόγος του Ιρλανδού συγγραφέα αποκτά την υπόσταση σοφιστικών επιχειρημάτων «περί έρωτος», πάνω στο ανάλαφρο έδαφος των συζυγικών ανατροπών και αναζητήσεων σε μια παράσταση όπου συνυπάρχει η σκηνοθετική καλαισθησία με την εκτροχιασμένη και ξεκαρδιστική πόζα

Μονόπρακτο του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, στους δρόμους του γαλλικού βοντβίλ, το οποίο διατηρεί ακέραια την ιρλανδική ειρωνία. Ο Τάσος Πυργιέρης με το «Απορρίπτεται» στο θέατρο Σημείο, συνεχίζει τη σπουδή του στο είδος, συστήνοντας μας και αυτήν την φορά ένα έργο που παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Δύο ζευγάρια λοξοκοιτάνε, ο ένας το ταίρι του άλλου, η μία το ταίρι της άλλης, σε ένα απίθανο και πρωτοποριακό για την εποχή που γράφτηκε (1912) μονόπρακτο. Μονόπρακτο που φλερτάρει με τη φάρσα και τη ρομαντική κομεντί σε ένα ξεκαρδιστικό σχόλιο πάνω στην επιπολαιότητα και τη ματαιοδοξία της αστικής ραστώνης και σπατάλης.

Ο Μπέρναρντ Σω, παρόλο που μένει πιστός στους νόμους της φάρσας, καταργεί μια βασική αρχή της, τη λεγόμενη «ζηλοτυπία της κλειδαρότρυπας». Δε θα συναντήσουμε παράνομα ξενοδοχεία και σαλόνια, όπως στον πρωτεργάτη του είδους Φεντώ. Σε μια κωμωδία «Fin de siècle»*, ο Μπέρναρντ Σω τολμά και τα ανοίγει διάπλατα και «κουβεντιάζει» θέματα-ταμπού που παραμένουν τέτοια ακόμη και ως τις ημέρες μας. Τολμά και «υπερρεαλίζει» φωτίζοντας τα μύχια των συζυγικών συμβάσεων και της υποκρισίας του θεσμού του γάμου.

Ο Τάσος Πυργιέρης, χρησιμοποιεί όλο αυτό το υλικό επενδύοντας σε μια ιδιότυπη σωματική ευγλωττία που απομακρύνει την παράσταση από τη ρεαλιστική απεικόνιση και φέρνοντας στο προσκήνιο το «παράδοξο» ως μια νέα πραγματικότητα με σύμμαχο το ρυθμό. Πίσω από αυτή τη σκηνοθετική γραμμή, από αυτή την ρέουσα ρυθμολογία, τη ροκοκό σκευή και τις συνεχείς παραβατικές διακοπές και παρεμβάσεις, ανακαλύπτει κανείς έναν ιστορικό σχολιασμό. Ο Τάσος Πυργιερης διαχειρίζεται αυτή τη ροζ-μπονμπόν θεατρική μπροσούρα (ένα θαυμάσια στοχευμένο μέσα στη λιτότητα του σκηνικό και υπέροχα κοστούμια –μια σωστή επίδειξη μόδας εποχής, από τη Αλεξία Θεοδωράκη) με εικαστική διαύγεια. Κόβει, ράβει, συνδέει και συγχέει, συγκρίνει και εισάγει αντιλήψεις παλαιές και νέες, πρωτοποριακές και αγκυλωμένες, θέτοντας σε πρώτο πρόσωπο την απαράμιλλη προοδευτικότητα του κειμένου και την επικοινωνία του με το σήμερα. Τα διαλογικά μέρη ρυθμοποιούνται, το γκροτέσκο ραφινάρεται ενώ η παράσταση πασπαλίζεται με κλοουνερί μούτες, βοντβιλικές πόζες, πιπεράτες χειρονομίες. Ο παραληρηματικός οξυδερκής λόγος του Ιρλανδού συγγραφέα αποκτά την υπόσταση σοφιστικών επιχειρημάτων «περί έρωτος», πάνω στο ανάλαφρο έδαφος των συζυγικών ανατροπών και αναζητήσεων σε μια παράσταση όπου συνυπάρχει η σκηνοθετική καλαισθησία με την εκτροχιασμένη και ξεκαρδιστική πόζα. Μια παράσταση όπου όλα εξελίσσονται ακροπατώντας πάνω στη γραμμή της μπαλαφάρας, χωρίς όμως να την υπερβαίνουν.

Θαυμάσαμε δυο ζευγάρια συζύγων που ετεροφλερτάρονται, αλληλοσυγκρούονται, αλληλοεξοντώνονται και αλληλοανορθώνονται. Οι Θωμάς Βούλγαρης και η Αντιγόνη Κουλουκάκου από τη μια και οι Βασίλης Αθανασόπουλος και Αγγελική Καρυστινού από την άλλη, αν και ερμηνευτικά τοποθετούνται με διάσταση στη ρυθμολογία της παράστασης, εντέλει συγκλίνουν και συνθέτουν την απαιτούμενη ανάλαφρη ατμόσφαιρα. Ο Θωμάς Βούλγαρης ακολουθεί τις δραματουργικές εγκλίσεις προσαρμοζόμενος με συνέπεια στο ανορθόδοξο πνεύμα. Ίσως μια περισσότερη ελευθεριότητα στην κίνηση, να τον βοηθούσε στο ασφυκτικό του στιλιζάρισμα. Και η Αντιγόνη Κουλουκάκη, στέκεται κάπως φοβισμένη απέναντι στην απαιτούμενη πόζα, με πιο γήινη ερμηνεία, χωρίς ωστόσο να βγαίνει έξω από τις επιταγές. Ο Βασίλης Αθανασόπουλος καταθέτει μια γνήσια ερμηνεία με χιουμοριστικό οίστρο και μπριλάντε υποκριτική κατατομή. Συνεπαίρνει και σ’ εκείνο το ξεσηκωτικό τραγούδι που έγραψε για την παράσταση ο Θέμης Καραμουρατίδης. Λαμπερός, ακόμη και στα βλέμματα. Η Αγγελική Καρυστινού, μια αποκάλυψη, αναπτύσσει μια αυτοδύναμη θαρρείς κωμική δυναμική με κοσμοπολίτικο αέρα και εξαίσιους χρωματικούς αρωνισμούς.

*«Fin de siècle» = τέλος του αιώνα. Στη γαλλική τέχνη ο όρος χρησιμοποιείται για την αναφορά στο τέλος του 19^ου αιώνα, όπου η τέχνη ανογει τους ορίζοντές της και επικρατεί ένα πνεύμα ιδεολογικής και πνευματικής ανανέωσης.

Η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο Σημείο και παίζει κάθε Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 19:30. Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε ΕΔΩ