Κριτική – Μόνος στο Σπίτι (1990)– Μπορεί να έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από την πρώτη φορά που το Μόνος στο Σπίτι (Home Alone) έκανε πρεμιέρα, αλλά η μαγεία του Κέβιν ΜακΚάλιστερ επιστρέφει δυναμικά! Στο πλαίσιο των Epic Movie Nights, τα Village Cinemas φέρνουν ξανά στη μεγάλη οθόνη την απόλυτη χριστουγεννιάτικη ταινία.
Μόνος στο Σπίτι – Είναι λίγο δύσκολο να προχωρήσει κανείς σε ψυχρή κριτική αποτίμηση εκ των υστέρων ενός φιλμ που καθόρισε όσο ελάχιστα την ποπ κουλτούρα από το 1990 κι έπειτα (ειδικά σε σχέση με το πώς γίνεται αντιληπτή η χριστουγεννιάτικη περίοδος από τον μέσο δυτικό άνθρωπο), ωστόσο έχει ενδιαφέρον να γίνει κατανοητό το γιατί μια συμπαθέστατη αλλά με εμφανείς αδυναμίες οικογενειακή κωμωδία έχει αγαπηθεί τόσο πολύ διαχρονικά από διαφορετικές γενιές θεατών.
Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στο μείγμα που πετυχαίνει το σενάριο του Τζον Χιουζ. Εν ολίγοις, ο έντονος συναισθηματισμός των σκηνών που εστιάζουν στη σημασία της οικογένειας και το πώς αυτή μπορεί να δοκιμαστεί ακόμη και όταν ένα παιδί είναι μικρό σε ηλικία προσφέρει την απαραίτητη θαλπωρή στο κοινό που έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις κινηματογραφικής εμπειρίας κατά την περίοδο των γιορτών, και παράλληλα συνδυάζεται με τις εκρήξεις κωμικότητας που απογειώνονται ειδικά στη διάσημη κορύφωση της διάρρηξης στο σπίτι για να προσφέρει ένα «χουχουλιάρικο» πακέτο ήπιας συγκίνησης και φαρσικού γέλιου για όλη τη φαμίλια.
Κι εκεί που κερδίζει στα σημεία η πένα του Χιουζ είναι ότι ειδικά τη συνθήκη της παιδικότητας την αποτυπώνει με αρκετή γνησιότητα και ειλικρίνεια (και όχι με το κάπως ψεύτικο φίλτρο που θα περίμενε κανείς από έναν ενήλικα που προσπαθεί να θυμηθεί τον εαυτό του τότε), με τους προφανείς περιορισμούς μιας εμπορικής φύσης ταινίας.
Τώρα, για το αν κρύβεται και κάποιο κοινωνικό σχόλιο με την απεικόνιση της επιπολαιότητας και της ανωριμότητας των γονέων που βιώνουν έναν, αναμενόμενο για την εποχή, ριγκανικού τύπου νεοπλουτισμό, είναι κάτι που εναπόκειται στην κρίση του θεατή, αν και η συγκεκριμένη υπόθεση εργασίας φαντάζει αρκετά «τραβηγμένη». Στην πραγματικότητα είναι και μεμονωμένα συστατικά τα οποία συνεισφέρουν στην αγέραστη δημοφιλία του φιλμ.
Το σάουντρακ του Τζον Γουίλιαμς ενδεικτικά έχει γράψει μια δική του ιστορία με το πώς ένα μεγάλο μέρος του έχει ταυτιστεί με τα ίδια τα Χριστούγεννα και δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί πως περιλαμβάνει μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα θέματα για το σινεμά που προέρχονται από τον εικοστό αιώνα. Αλλά φυσικά τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τη χαρισματική παρουσία του Μακόλεϊ Κάλκιν σε μια ερμηνεία-ορόσημο για το πάνθεο των παιδιών-θαυμάτων του Χόλιγουντ στο πέρασμα των δεκαετιών, της οποίας ακόμη και τα ψεγάδια προσδίδουν μια προσωπική πινελιά. Ως «δεύτερα βιολιά», αναντικατάστατοι είναι πλέον στη συλλογική μνήμη και οι Τζο Πέσι και Ντάνιελ Στερν ως ληστές, με την υπερβολή στην προσέγγισή τους να λειτουργεί υπέρ τους, καθώς ειδικά στην πορεία προς το φινάλε τονίζει τα χιουμοριστικά στοιχεία, τα οποία όταν υποχωρούν καθιστούν και το σύνολο λιγότερο ενδιαφέρον.
Η νοσταλγία σίγουρα έχει επιδράσει καθοριστικά στο πώς το «Μόνος στο Σπίτι» έχει αποκτήσει ένα σχεδόν «ανέγγιχτο» status ειδικά στις ηλικίες που δεν πρόλαβαν την κυκλοφορία του στους κινηματογράφους με κατασταλαγμένο γούστο. Το βέβαιο πάντως είναι ότι, με όποιες ενστάσεις εντοπίζονται, πρόκειται για μια δεδομένη πρόταση για μια ιδιαίτερα ξεκούραστη θέαση, που πραγματικά είναι οικογενειακό σινεμά με την αθωότητα που διέπει τις πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές του είδους, κάτι που ίσως έχει μεγαλύτερη βαρύτητα σήμερα που αυτού του τύπου οι δημιουργίες πολύ συχνά πέφτουν στην παγίδα του να δείξουν πιο ενήλικες από αυτό που πραγματικά είναι, σχεδόν ενοχικά.
Σκηνοθεσία: Κρις Κολόμπους
Πρωταγωνιστούν: Μακόλεϊ Κάλκιν, Τζο Πέσι, Ντάνιελ Στερν, Τζον Χερντ, Κάθριν Ο΄Χάρα
