Κριτική | «Ο κυνηγός πέφτει θύμα της σκιάς του»: η νοητική στέρηση το μέλλον μας;
Ειλικρίνεια, απλότητα, κυνικότητα, σαρδόνιο χιούμορ, συγκροτούν ένα κλίμα «συνέλευσης», όπου όλα μπαίνουν επί τάπητος με όχημα το διάλογο και τη συζήτηση. Κανόνες συμπεριφοράς, ηθική, γλώσσα, φιλοσοφία, έρωτας και φλερτ, κακοποίηση και παρενόχληση, στάση ζωής. Ζητήματα της καθημερινότητας, φαινομενικά απλά, που τελικά αποδεικνύονται πολύπλοκα, άλυτα και χρόνια.
Κι ενώ το θέμα της παράστασης στην Πειραιώς 260, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, θα μπορούσε απλά να είναι η άνιση μεταχείριση ατόμων με νοητική αναπηρία, οι Αυστραλοί Back to Back Theatre, προχωρούν πολλά βήματα πιο πέρα.
Οι βραβευμένοι Simon Laherty, Sarah Mainwaring και Scott Price, ηθοποιοί με νοητική στέρηση οι ίδιοι, συγκροτούν έναν μικρό περιφερειακό θίασο που ωστόσο διακρίνεται από το σπινθηροβόλο, λαμπερό πνεύμα του, και την ανατρεπτική αντίληψή του, και εδώ, στο μεταίχμιο του μεγάλου άλματος της τεχνολογίας που δε σημαίνει (ενώ θα έπρεπε ) και ευημερία του ανθρώπινου είδους, αναρωτιέται αν η τεχνητή νοημοσύνη επικρατήσει μήπως όλοι οι άνθρωποι καταλήξουν νοητικά ανάπηροι; Μήπως όλοι θα βιώσουμε στο πετσί μας όλες τις κοινωνικές ανισότητες που προκύπτουν από μια τέτοια αντιμετώπιση;
Παρακολουθώντας την παράσταση «Ο κυνηγός πέφτει θύμα της σκιάς του», αναρωτιόμουν πόσο ταυτίζεται η παράσταση με τους γνωστούς θεατρικούς κώδικες. Είναι θέατρο ή ζωή; Είναι ηθοποιοί στη σκηνή που μπαίνουν στα καλούπια ενός ρόλου ή άνθρωποι που αφηγούται εμπειρίες τους, σκέψεις, προβληματισμούς και βιώματά τους; Είναι ντοκιμαντέρ; Είναι ένα σεμινάριο συμπερίληψης; Μια καταγγελία του «ομοι-όμορφου» κατασκευασμένου κόσμου μας; Μήπως, είναι ένα κάλεσμα να υψώσουμε ανάστημα σε όλες τις κοινωνικές ανισότητες και προκαταλήψεις που μας έχουν ταΐσει; Είναι όλα αυτά μαζί;
Ειλικρίνεια, απλότητα, κυνικότητα, σαρδόνιο χιούμορ, συγκροτούν ένα κλίμα «συνέλευσης», όπου όλα μπαίνουν επί τάπητος με όχημα το διάλογο και τη συζήτηση. Κανόνες συμπεριφοράς, ηθική, γλώσσα, φιλοσοφία, έρωτας και φλερτ, κακοποίηση και παρενόχληση, στάση ζωής. Ζητήματα της καθημερινότητας, φαινομενικά απλά, που τελικά αποδεικνύονται πολύπλοκα, άλυτα και χρόνια.
Ο σκηνικός μινιμαλισμός (πέντε καρέκλες- μια διαχωριστική αυτοκόλλητη ταινία που βάζει τα όρια σκηνής-κοινού), αναδεικνύει ένα κείμενο πολυσύνθετο και πυκνό, πλούσιο και ελισσόμενο με απρόσκοπτη ροή σε όλες τις θεματικές του, εναλλασσόμενο από καυστική σάτιρα σε σκληρή καταγγελία. Η φιλοσοφημένη τριάδα της παράστασης δεν περιορίζεται απλά στην προφανή και εύκολη στιγμιαία ευαισθητοποίηση του κοινού, και ενώ η παράσταση δε διαθέτει ιδιαίτερη δράση και δράμα (είναι κατανοητό ότι δεν είναι αυτός ο στόχος και ο σκοπός), σαφέστατα ανοίγει μια κουβέντα, για το ανησυχητικό παρόν , προειδοποιώντας για ένα μη πολλά υποσχόμενο μέλλον. Μια κουβέντα που παραμένει ανοιχτή, και –ως φαίνεται- έχει δρόμο πολύ για κλείσει με επιλυμένα όλα τα ζητήματα θέτει.
Η παράσταση παίχτηκε από τις 6 έως τις 8 Ιουνίου στην Πειραιώς 260.
Κείμενο Mark Deans, Michael Chan, Bruce Gladwin, Simon Laherty, Sarah Mainwaring, Scott Price, Sonia Teuben
Σκηνοθεσία Bruce Gladwin
Παίζουν Simon Laherty, Sarah Mainwaring, Scott Price
Μουσική σύνθεση Luke Howard Trio – Daniel Farrugia, Luke Howard, Jonathon Zion
Σχεδιασμός ήχου Lachlan Carrick
Σχεδιασμός φωτισμού Andrew Livingston, bluebottle
Σχεδιασμός οθόνης Rhian Hinkley, lowercase
Κοστούμια Shio Otani
Φωνή ΤΝ Belinda McClory
Σύμβουλος σύνθεσης κειμένου Melissa Reeves
Μετάφραση Jennifer Ma
Creative Development Michael Chan, Mark Cuthbertson, Mark Deans, Rhian Hinkley, Bruce Gladwin, Simon Laherty, Pippin Latham, Andrew Livingston, Sarah Mainwaring, Victoria Marshall, Scott Price, Brian Tilley, Sonia Teuben
Διεύθυνση σκηνής Alana Hoggart
Ηχοληψία Peter Monks
Μάνατζερ θιάσου Erin Watson
Διεύθυνση παραγωγής Bao Ngouansavanh
Παραγωγή περιοδείας Tanya Bennett
Εκτέλεση παραγωγής Tim Stitz
