
Κριτική | «Τότε, τώρα, πάντα», από τον Σταμάτη Φασουλή στο Άλσος: ζώντας ξανά την επιθεώρηση. Σημαντικές στιγμές της παράστασης , η ιονεσκική σκηνή του παραλόγου των Σταμάτη Φασουλή και Θοδωρή Αθερίδη, όπου στην κυριολεξία «μαζί μιλούν και χώρια καταλαβαίνουν» σε μια εξαιρετικής δυναμικής και τεχνικής ακρίβειας σκηνική σύμπραξη, η ονειρεμένη «Οικογένεια Γαμιόμαστε» σε κείμενο της Άννας Παναγιωτοπούλου και Μαριανίνας Κριεζή, ερμηνευμένη από τη δαιμονική αφέλεια της Μίρκας Παπακωνσταντίνου, η δραματικής απόληξης παρλάτα του φινάλε από τον Σταμάτη Φασουλή
Η επιθεώρηση είναι ακόμα ζωντανή, στη σκηνή από το 1894 που η revue «μετοίκησε» από το Παρίσι στην Αθήνα, για να γνωρίσει μεσοπολεμικές δόξες, μεταπολεμικές «πιένες» και μια ιστορική ανανεωτική ματιά από το Ελεύθερο Θέατρο το 1973 μέχρι να αρχίσει η πτωτική πορεία της απαστράπτουσας δεκαετίας του 80, όταν το «φαίνεσθαι» άρχισε να επικρατεί ισοπεδωτικά του «είναι» σε όλους τους τομείς.
Ο Σταμάτης Φασουλής που έχει τη γενική επίβλεψη της επιθεώρησης «Τότε, τώρα, πάντα» που θα παίζει όλο το καλοκαίρι στο Άλσος με ένα μικρό διάλειμμα τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου, υπήρξε από τους πρωτεργάτες της επαναστατικής επιθεώρησης «Και σύ χτενίζεσαι» του 1973 στο Άλσος Παγκρατίου. Παράσταση που άνοιξε νέους δρόμους και έθεσε νέα ερωτήματα για το είδος. Αξίζει να αναφερθεί ποιοι το στελέχωναν τότε: Αντώνης Αντωνίου, Κώστας Αρζόγλου, Σπύρος Βραχωρίτης, Δημήτρης Καμπερίδης, Ερμής Κασάπης, Γιώργος Κοτανίδης, Αγγελική Κυριαζάκη, Γιάννης Λεκκός, Υβόννη Μαλτέζου, Λίλα Μαράκα, Αννέτα Μιχαλιτσιάνου, Άννα Παναγιωτοπούλου, Γιώργος Παπαδάκης, Γιώργος Σαμπάνης, Χριστίνα Μιχαλιτσιάνου Σιμοπούλου, Νίκος Σκυλοδήμος, Λάμπρος Τσάγκας, Σταμάτης Φασουλής και Μηνάς Χατζησάββας. Βασικότερο θέμα όλων, τότε, ήταν το ερώτημα εάν η βαλτωμένη στα ανώδυνα σχόλια και αστειάκια μέχρι τότε επιθεώρηση, θα μπορούσε να σταθεί ως ένα πολιτικό θέατρο ευρείας απεύθυνσης (αλλά και αποδοχής) στα δύσκολα χρόνια της χουντικής λογοκρισίας.
Και όσο κι αν εκείνα τα παιδιά, που μόλις είχαν αποφοιτήσει από τις τάξεις της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, κατάφεραν και διατύπωσαν δυναμικά το δικό τους «παρόν» στη θεατρική μεταπολίτευση, έκτοτε πέρασαν χρόνια πολλά, ανατροπές ακόμα περισσότερες, αναθεωρήσεις, συμβιβασμοί, αφομοιώσεις, και –κυρίως- έπεσε πολύ νερό στο κρασί των επαναστατικών διακηρύξεων.
Είναι σαφές πως η επιθεώρηση «Τότε, τώρα, πάντα», δεν διεκδικεί επαναστατικές δάφνες, ρηξικέλευθες καινοτομίες, ανατρεπτικές θεατρικές προοπτικές. Περισσότερο μοιάζει σαν μια δυναμική προσπάθεια, να συγκεράσει όλα τα αντιθετικά στοιχεία που έχουν διανύσει το επιθεωρησιακό φάσμα όλα αυτά τα χρόνια. Το λαμπερό σόου με τη λαϊκή σοφία, το «ελαφρό» θέατρο με το «σοβαρό» του είδους, και μια προσπάθεια να επικοινωνήσει το θεατρικό σανίδι στο σύγχρονο θεατή. Το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα που αποκαλύπτει μια bitter σοκολάτα.
Κράτησε όλα τα στοιχεία της κλασικής επιθεώρησης: πολυμελής θίασος με κορυφαίους πρωταγωνιστές, φαντασμαγορικά κοστούμια (κέντησαν πραγματικά η Ντένη Βαχλιώτη και ο συνονώματος Κώστας Ζήσης), «λενταρισμένα» σκηνικά από τον ευφάνταστο Μανόλη Παντελιδάκη με την αρωγή του video artist Παντελή Μάκκα, τα ολόλαμπρα φώτα του Περικλή Μαθιέλλη, ένα γερά οργανωμένο μπαλέτο υπό τις οδηγίες του Φωκά Ευαγγελινού (απαράδεκτο που τα 17 παιδιά που το αποτελούν δεν αναφέρονται πουθενά), τις μουσικές του γερού γνώστη του είδους Σταμάτη Κραουνάκη, με την ενορχήστρωση του Δημήτρη Ανδρεάδη και τη σπουδαία δεκαμελή ορχήστρα (επίσης, ατυχώς και δυστυχώς δε γίνεται καμία αναφορά στους μουσικούς) υπό την μπαγκέτα του ταλαντούχου Δημήτρη Κίκλη.
Βεβαίως αν και τα κείμενα των Σταμάτη Φασουλή, Θοδωρή Αθερίδη, Μανίνας Ζουμπουλάκη, Βαγγέλη Νάση και Πέπης Ραγκούση, δεν ξεφεύγουν από την κλασική πεπατημένη εκλαϊκευμένα σκωτική πενία (χωρίς όμως να ξεπέφτουν σε βωμολοχικές ευκολίες ), η σύμπραξή τους με τα παλιά δοκιμασμένα επιθεωρησιακά κείμενα, φτιάχνουν ένα γερό και ευεργετικό χαρμάνι κωμικών στιγμιο-τύπων.
Ο συνομωσιολόγος ταξιτζής Κώστας Κόκλας, ο τράπερ-σουβλατζής Λευτέρης Ελευθερίου, η ψυχωτική influencer Ντορέττα Παπαδημητρίου, η πεταμένη στα σκουπίδια Barbie της Δήμητρας Ματσούκα, ο κυρ Παντελής του Αντώνη Λουδάρου , η «Κασσελακική» κουτσομπόλα Ελένη Καστάνη, ο Ανδρέας Παναγιωταράς, γιός της γνωστής μας Μαίρης, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, η πάντοτε διαθέσιμη νύφη Ματίνα Νικολάου αλλά και οι Τραϊάνα Ανανία, Άννα Μάγκου, Μιχάλης Παπαδημητρίου (η αποκάλυψη της παράστασης), Δέσποινα Πολυκανδρίτου (εξαιρετική φωνή), Φαίη Φραγκαλιώτη, παραθέτουν εικόνες της σύγχρονης ζωής, τόσο μεν αιχμηρά πολιτικές όσο το επιτρέπει το κομψό περιβάλλον του «Άλσους» αλλά εκτελεσμένες δε, με χαρακτηριστική αρτιότητα, αποδίδοντας στερεότυπα και νοοτροπίες και φέρνοντας στην επιφάνεια όλη την καπηλεία και την ευτέλεια της σύγχρονης ζωής που στέκεται μόνο στο ελαφρό και το επιφανειακό, όπως αυτό προπαγανδίζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου γίνονται οι συνδετικοί κρίκοι όλων των μεγάλων σταθμών της επιθεώρησης, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο όλη τη χαμένη αίγλη της.
Σημαντικές στιγμές της παράστασης , η ιονεσκική σκηνή του παραλόγου των Σταμάτη Φασουλή και Θοδωρή Αθερίδη, όπου στην κυριολεξία «μαζί μιλούν και χώρια καταλαβαίνουν» σε μια εξαιρετικής δυναμικής και τεχνικής ακρίβειας σκηνική σύμπραξη, η ονειρεμένη «Οικογένεια Γαμιόμαστε» σε κείμενο της Άννας Παναγιωτοπούλου και Μαριανίνας Κριεζή, ερμηνευμένη από τη δαιμονική αφέλεια της Μίρκας Παπακωνσταντίνου, η δραματικής απόληξης παρλάτα του φινάλε από τον Σταμάτη Φασουλή, και βεβαίως το αφιέρωμα «50 χρόνια ελληνικό τραγούδι» με την εμβόλιμη επισήμανση της Ελένης Καστάνη «πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά», ως ένα «δώρο» στο κοινό που φεύγει μαζί του με ανανεωμένη και ευχάριστη διάθεση. Η ομαδική σκηνή όπου συναντούνται όλοι οι ήρωες των ελληνικών σήριαλ που αγαπήσαμε (Μαντάμ Σουσού – ο πατήρ Μεγαπάνος – ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός – ο Λάζαρος με το ιγουάνα του τον Μήτσο – η Κορίνα από τα Εγκλήματα – ο Φατσέας – η τσιγγάνα Ερατώ – η Ντένη Μαρκορά – ο Γερακάρης – ο Γιάγκος Δράκος – η Αναστασία) ξεπερνώντας τις όποιες μιμητικές παρωδίες, γίνεται το σήμα κατατεθέν της παράστασης, με τον σαρωτικό Αντώνη Λουδάρο ως Ελένη Σταμίρη.
Δε θα μπορούσαμε κλείνοντας να μην επισημάνουμε ότι από γενέσεως η επιθεώρηση (όπως και το μπουζούκι στη μουσική) υπήρξε λαϊκό θεατρικό είδος. Και εδώ μάλλον χρειάζεται μια αναθεώρηση στην τιμολογιακή πολιτική των εισιτηρίων, όπου μάλλον δεν αντιστοιχούν στο είδος. Σπουδαία, εντυπωσιακή και μεγάλη η παραγωγή, αλλά μάλλον απαιτείται μια εκλογίκευση στο σχεδιασμό της, ώστε να είναι ευκόλως προσιτή στο κοινό που –κυρίως- απευθύνεται. Και επίσης, μια τέτοια σπουδαία παραγωγή, θα έπρεπε να διαθέτει και ένα ανάλογο πρόγραμμα, όπου να αναφέρονται όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές. Γιατί η (θεατρική) ιστορία μας οφείλει να καταγράφεται στις στιγμές και στο χρόνο της…
Η παράσταση παίζεται στο θέατρο Άλσος, Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε ΕΔΩ