Ο πρόεδρος Ερντογάν βγήκε στη σκηνή ορεξάτος. Προκήρυξε έκτακτες εκλογές στην Τουρκία – 24 Ιουνίου – για να τις κερδίσει. Μια συνοπτική διαδικασία, μια προσχηματική, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, φιέστα δημοκρατίας. Η νίκη είναι σίγουρη. Οι αντίπαλοι δεν προσφέρουν όραμα. Εκείνος το ορίζει. Έχει κάτι από τη μυρωδιά του πολέμου. Την επαναφορά της ασθμαίνουσας τουρκικής οικονομίας σε μια σταθερή αναπτυξιακή βάση και έτσι για το ονόρε των Κεμαλικών ένα φλερτ με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην τελευταία του δημόσια ομιλία, την περασμένη Κυριακή, δήλωσε προσήλωση στην Ευρωπαϊκή τροχιά της χώρας του και πως ο ίδιος δεν εγκατέλειψε ποτέ το όραμα να γίνει η Τουρκία πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βέβαια η απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από τις κατά καιρούς επιθυμίες του μοιάζει μεγάλη, εν τούτοις οι προεκλογικές του φιέστες δεν στέκονται σε τέτοιες λεπτομέρειες.
Η τελευταία εμφάνιση του προέδρου που θέλει να παραμείνει πρόεδρος (και θα παραμείνει γιατί από τον ίδιο τοποθετείται και σαν θέλημα θεού) θεμελίωσε τους άξονες της προεκλογικής του καμπάνιας για τις προεδρικές εκλογές της 24ης Ιουνίου. Η Ελλάδα δεν παίζει στο προσκήνιο (τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή) αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τον προεκλογικό χάρτη του προέδρου. Ποιες είναι οι μεγαλεπήβολες αξίες που θα προβάλει στην προσπάθεια του να σαγηνεύσει το εκλογικό σώμα;
O Ερντογάν, έτσι όπως εμφανίστηκε χτες στη διάρκεια ομιλίας του, ρίχνει βάρος σε όσα συμβαίνουν στα σύνορα με τη Συρία. Οι πολεμικές επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού θα συνεχιστούν. Δεν είναι μόνο ζήτημα συμφερόντων της Τουρκίας. Είναι και ζήτημα πρεστίζ. Ο πρόεδρος την περασμένη Κυριακή δήλωσε πως η χώρα του θέλει να περάσει σε άλλη πίστα επιρροής. Είπε πως οι εκλογές αποτελούν ορόσημο για την πορεία της Τουρκίας και πως η δική του νίκη μπορεί να την φέρει σε θέση “παγκόσμιας δύναμης”. Με ένα νικηφόρο πόλεμο, δικής της πρωτοβουλίας που ξεπερνά έστω και για λίγα χιλιόμετρα τα νοτιοανατολικά σύνορα της χώρας του, ο Ερντογάν χαριεντίζεται, αυτοπαρουσιάζεται ως ο ορθός Ιμπεριαλιστής. Μπαίνει σε ξένη χώρα, χωρίς να του έχει ζητηθεί να μπει, για να εξαλείψει θέσεις τρομοκρατών. Κάπως έτσι δεν κάνουν και οι Η.Π.Α. όποτε ζητούν έξοδο σε πολεμικές επιχειρήσεις γενικώς; Ο Ερντογάν δήλωσε: “Οι επιχειρήσεις μας – στη Συρία – θα συνεχιστούν μέχρι την εκδίωξη και του τελευταίου τρομοκράτη”. Όπου τρομοκράτης προβάλει το YPG. Η στρατιωτική οργάνωση που απαρτίζεται κυρίως από πολεμιστές Κουρδικής καταγωγής, που η Τουρκία θεωρεί ως συνεχιστές του PKK και κατηγορεί πως οργανώνει αποσχιστικές αντιτουρκικές πράξεις, υπέρ της δημιουργίας του Κουρδιστάν, στο νοτιοανατολικό κομμάτι της χώρας.
Όμως, πέρα από το φλερτ του προέδρου με την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και τη φανερή του ονείρωξη να δει τη χώρα του ως παγκόσμια δύναμη, ως γκράντε παίχτη στη σκακιέρα της γεωπολιτικής, ο Ερντογάν είχε να πει και πολλές λέξεις και για την οικονομική κατάσταση στην Τουρκία. Δεν είπε πώς θα γίνει αυτό αλλά υποσχέθηκε τη μείωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών, τη μείωση του πληθωρισμού αλλά και τη θωράκιση της οικονομίας της χώρας έναντι των χρηματιστηριακών σοκ. Ο Ερντογάν τόνισε, το γνωστό και σε μας, πως η χώρα του πρέπει να γίνει περισσότερο εύκολη στην προσέλκυση ξένων επενδυτών.
Ένας ακόμα πόλεμος στα σύνορα με τη Συρία, ένα ακόμα φλερτ με την Ευρωπαϊκή Ένωση και καλύτερες μέρες για τα πορτοφόλια των Τούρκων. Λεφτά, θεός και περηφάνια. Ο Ερντογάν ήταν πάντοτε λεκτικά γενναιόδωρος στο μεγάλο όραμα του τουρκικού εθνικισμού. Το παρόν δεν αποτελεί εξαίρεση, εννοείται.
