Μενάνδρεια 2023, Πάρκο Ηρώων Πολυτεχνείου, Κηφισιά. Ήταν Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου όταν πήγα ν’ ακούσω τη συναυλία αφιερωμένη στους Pink Floyd και στα 50 χρονιά του Dark Side Of The Moon. Θα έπαιζαν μουσική οι Λunatics, θα μιλούσαν o Γιάννης Πετρίδης, ο Κώστας Ζουγρής.
Δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε συναυλίες Δήμων και μάλιστα προεκλογικά, ούτε μου αρέσουν ιδιαίτερα οι διαλέξεις και οι ομιλίες γιατί τις βαριέμαι και όσο μεγαλώνω τόσο τις αποφεύγω. Δύο κίνητρα είχα για να πάω. Το πρώτο ήταν ότι θα μιλήσουν για το Dark Side Of The Moon ο Γιάννης Πετρίδης ο Κώστας Ζουγρής.
Δύο άνθρωποι, οι οποίοι ανεξάρτητα από την παρακαταθήκη που έχουν αφήσει ως συντάκτες και ραδιοφωνικοί παραγωγοί, έζησαν την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος κι αντιλήφθηκαν από την πρώτη στιγμή τη σημασία και το μέγεθος της επίδρασής του στα μουσικά δρώμενα. Αυτά, τουλάχιστον, νόμιζα ότι θα πουν.
Το δεύτερο κίνητρο για να πάω στη συναυλία ήταν ότι θα έβλεπα για πρώτη φορά από κοντά τους Λunatics, για τους οποίους είχα ακούσει πολύ θετικά σχόλια για τις εμφανίσεις τους.
Δυστυχώς, η ομιλία τοποθέτησε την αξία του δίσκου σε ένα πολύ γενικό πλαίσιο. Ακούστηκε ότι οι Pink Floyd ήταν μια πολύ επιδραστική μπάντα, έτσι γενικά, που έπαιζε progressive rock, όπως άλλες μπάντες π.χ. οι Emerson Lake and Palmer, οι Yes, οι King Krimson κλπ.
Ακούστηκε ότι το Dark Side Of The Moon έχει πουλήσει 12(!) εκατομμύρια δίσκους, πράγμα το οποίο δεν ισχύει βέβαια και είναι περίεργο να το ακούει κανείς από γνώστες, θεωρητικά.
Φυσικά και δεν αναφέρθηκε ποτέ γιατί και ποιους μουσικούς επηρέασε και ακόμα επηρεάζει. Επισημάνθηκε ότι είναι ένα κλασικό album, έχει δηλαδή διαχρονική αξία, αλλά καμία λεπτομέρεια που να δικαιολογεί την ύπαρξη δυο συντακτών που ασχολούνται τόσα χρόνια με τη μουσική.
Η ομιλία έκλεισε με ηθικοπλαστικά μηνύματα για τη νεολαία κι εκεί ξενέρωσα τελείως. Τα παιδιά, λέει, τη σημερινή εποχή, ακούν χιπ-χοπ και όχι ότι υπάρχει κανένα πρόβλημα γιατί κι αυτό το είδος έχει πάνω από σαράντα χρόνια ύπαρξης στο μουσικό στερέωμα, αλλά οι γονείς θα πρέπει να δώσουν το παράδειγμα στα παιδιά, παροτρύνοντάς τα να ακούσουν και πιο κλασικά album.
Δεν κρίνω την παρότρυνση, αλλά εδώ ήρθα για να ακούσω για το Dark Side Of The Moon, στο οποίο δε γίνεται κανένας ουσιαστικός λόγος!
Τέτοια λέγονταν και ήθελα να φύγω επιβεβαιώνοντας την αρχική μου απόφαση, να μην πηγαίνω δηλαδή σε εκδηλώσεις Δήμων και μάλιστα προεκλογικά, ώσπου στη σκηνή ανέβηκαν οι Λunatics και μου τράβηξαν την προσοχή. Επτά μουσικοί επί σκηνής ανακοίνωσαν ότι βρίσκονταν εκεί για να παίξουν σωστά τα κομμάτια των Pink Floyd.
Η συναυλία είχε πολύ καλές στιγμές. Ξεκίνησαν με ένα αφιέρωμα στο Dark Side Of The Moon. Η οθόνη έπαιζε πολύ ωραία visuals και οι ψυχεδελικοί φωτισμοί διαμόρφωναν ένα μαγικό τοπίο. Συνέχισαν αποτίοντας φόρο τιμής και σε άλλα album των Pink Floyd, παίζοντας με αγάπη και σεβασμό.
Οι πιο δυνατές στιγμές των Λunatics για μένα ήταν οι εκτελέσεις των Brain Damage και Great Gig in the Sky, εξεπλάγην ευχάριστα με την πιστότητα στο Shine on You Crazy Diamond, άκουσα με πολλή χαρά το Pigs (three different ones), ενθουσιάστηκα με την εκτέλεση του Comfortably Numb κι ένιωσα συγκίνηση στο κλείσιμο με τις εκτελέσεις των Have a cigar και Wish you were here.
Οι Λunatics έπραξαν αυτό που υποσχέθηκαν. Έπαιξαν σωστά ή τουλάχιστον πιστά τα κομμάτια των Pink Floyd και τους ευχαριστούμε!
Υποσημείωση: Η Franka Wright, σύζυγος του Richard Wright, ο οποίος έπαιζε πλήκτρα στους Pink Floyd και πέθανε το 2008, δεν εμφανίστηκε στο πρώτο μέρος της εκδήλωσης.
