γράφει ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος //

Εμένα αν με ρωτάτε, μ’ αρέσουν πολύ οι λογαριασμοί. Μ’ αρέσει να τα υπολογίζω τα πράγματα για να τα καταλάβω. Με βοηθά να αριθμητικοποιώ, ακόμα και θεωρητικές έννοιες ή άυλες οντότητες. Αλλά και στη μέση φωνή το ρήμα, μου κάνει. Μ’ αρέσει να λογαριάζομαι. Προτιμώ τις μικρές ή μεγάλες συγκρούσεις με όσους, όσες και όσα νιώθω ότι έχω ουσιώδεις διαφορές, χάσμα, αντικρουόμενα συμφέροντα. Με αυτό τον χαρακτήρα και αριστερόστροφος ων, με τα νεύρα μου κάπως τεντωμένα από την αναγκαστική κατάσταση εγκλεισμού και προσωρινής -ελπίζω- ανεργίας, το σλόγκαν-hashtag #μετά θα λογαριαστούμε που πρόσφατα χρησιμοποιείται στα κοινωνικά δίκτυα, έρχεται και μου κουμπώνει.

Έρχεται και κουμπώνει σε μια συσσωρευμένη καταπίεση που έχω δεχτεί όλα αυτά τα χρόνια, εγώ και πολλοί και πολλές σαν κι εμένα. Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει στον κόσμο βλέπω απέναντί μου το ίδιο μπλοκ εξουσίας να μας κόβει αμοιβές, επιλογές, δικαιώματα, ακόμα και να μας ασκεί σωματική βία.

•Βλέπω απέναντί μου τους ίδιους αυτούς τύπους όχι μόνο να μας περιορίζουν, όχι μόνο να αγνοούν τις ανάγκες μας, όχι μόνο να καταπιέζουν με τρόπο εξοργιστικό τους πιο ευάλωτους αλλά όλα αυτά να τα παρουσιάζουν κιόλας, μέσα από τον ισχυρό μηχανισμό προπαγάνδας που διαθέτουν, ως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, μέτρα για την επιβολή της τάξης, νίκες της δήθεν κοινής λογικής. Είμαστε η γενιά των 20+ και 30+, που δεν προλάβαμε να ζήσουμε τις “καλές εποχές” της υποκρισίας και των δανεικών

Με συσσωρευμένα όλα αυτά, ήρθε ο κορονοϊός. Ευτυχώς ο μέχρι τώρα απολογισμός σε θύματα και, με τα διαθέσιμα στοιχεία, κρούσματα είναι θετικός και κάπως ελπιδοφόρος για την Ελλάδα. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης γίνεται πάλι με τις ίδιες προτεραιότητες. Καλλιέργεια του φόβου στις ευπαθείς ομάδες, υπερτονισμός της ατομικής ευθύνης που θυμίζει το “μαζί τα φάγαμε”, δωράκια στους επιχειρηματίες της υγείας και μη επαρκής στήριξη, διασφάλιση των ανθρώπων που δουλεύουν στα νοσοκομεία. Στο οικονομικό σκέλος, ρίξιμο του βάρους στους εργαζόμενους με επιχειρήματα του τύπου “δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα”. Ναι, με αυτούς τους τύπους που μας κυβερνάνε τόσα χρόνια θέλουμε να λογαριαστούμε όταν θα έχει περάσει ο κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Όχι θέλουμε, το έχουμε ανάγκη.

Κι εκεί που λέω να ακονίσω τα όποια όπλα μου, μεταφορικά μιλάω προφανώς, κάνω την εξής σκέψη. Αυτοί οι τύποι τόσα χρόνια έχουν καταφέρει να έχουν σημαντικό μέρος του κόσμου μαζί τους. Τώρα μάλιστα που υπάρχει κίνδυνος για την υγεία και τη ζωή, η περίσταση τους ευνοεί. Και φυσικά το εκμεταλλεύονται για να πάρουν κι άλλους με το μέρος τους. Ανθρώπους που νιώθουν απειλούμενοι από τον κορονοϊό και πιστώνουν σε αυτή την κυβέρνηση το γεγονός ότι προς το παρόν δεν έχουν ασθενήσει.

•Μετά το Μάτι και τη Μάνδρα, εγκωμιάζουν τα αυτονόητα. Στοιχίζονται περήφανα στον “εθνικό αγώνα” κατά του κορονοϊού, από τον οποίο υποψιαζόμαστε ποιοι θα βγουν (πάλι) κερδισμένοι.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι απαραίτητα στυγνοί καπιταλιστές, υποτακτικοί κομμάτων και γραφειοκράτες. Είναι “δικοί μας”. Φοβάμαι πως θα ξεκινήσω την επίθεση έχοντας το δίκιο να με πνίγει και οι πρώτοι που θα βρω απέναντι θα είναι οι γονείς των φίλων μου, οι φίλοι των γονιών μου! Οι θείοι μου! “Δικοί μας” άνθρωποι που καλώς ή κακώς βολεύονται προς το παρόν με αυτό το σύστημα εξουσίας και αξιών, ένα σύστημα που τους πρήζει τα συκώτια λιγότερο από εμάς και συντηρεί ένα περιβάλλον στρεβλής και άρρωστης – το ξέρουν καλά αυτό – ασφάλειας. Ναι, το μπλοκ εξουσίας έχει βάλει “δικούς μας” ανθρώπους στις τάξεις του και χρησιμοποιεί τον κορονοϊό για να εντάξει κι άλλους. Αρκετοί από αυτούς είναι άνθρωποι που αγαπάμε σε προσωπικό επίπεδο, άνθρωποι που δυσκολευόμαστε να στενοχωρήσουμε, όσο κι αν νιώθουμε ότι συνεχίζουν άθελά τους να σκάβουν το λάκκο μας, άνθρωποι με τους οποίους θεωρητικά βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

•Η διαπίστωση αυτή κάνει το λογαριασμό ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση, οι όροι είναι ακόμα πιο άνισοι εναντίον μας. Οι κινητοποιήσεις στους χώρους εργασίας, οι διαδηλώσεις στους δρόμους και οι “μάχες” στα κοινωνικά δίκτυα δεν αρκούν. Θα πρέπει πάλι να λογαριαστούμε και μέσα στα σπίτια μας, τις παρέες, τις οικογένειές μας. Και αυτή τη φορά το επιχείρημά τους θα είναι ισχυρό: “Μα έτσι εγώ δεν αρρώστησα”. Άντε να λογαριαστείς μετά