Ο Σάκης που δεν είναι καλλιτέχνης, που δεν τον λες και καλό τραγουδιστή, είναι ο καλλιτεχνικός και πνευματικός αυτοφοράκιας μιας υπερσυντηρητικής περιόδου. Αυτής που ζούμε σήμερα. Αυτής που θεωρεί πως τα πάντα της ανήκουν. Αυτής που θεωρεί πως λογαριασμό έχει να δώσει μόνο στους χορηγούς της.
Ο Σάκης, πρώτο όνομα στη μαρκίζα μιας πεινασμένης “ντομεστικιάς” που αυτοορίζεται όπως γουστάρει. Όμως, όπως στον έρωτα υπάρχει η χυλόπιτα, έτσι και στην πραγματική ζωή υπάρχει η αδιαφορία. Ο Σάκης εκπροσωπεί τη λιγούρα μιας τάξης νεόπλουτων να φέρνει στα μέτρα της τα πάντα, ακόμα και τον πολιτισμό.
Το ότι αγάπησε τον Λιγνάδη, ανορίοτα, δεν είναι μόνο δικό του πρόβλημα, όσο να’ ναι είναι και του ακροατηρίου του.
