Oι Happy Dog Project σε κάνουν να χορεύεις (ακόμα και μέσα στο λοκντάουν)

Δεν είμαι μόνος σ’ αυτό. Είναι και ο ντράμερ μας, ο Βαγγέλης Κασβίκης. Οι Happy Dog Project υπάρχουμε από το 2000 και έχουν περάσει πολλοί μουσικοί από την μπάντα. Τα τελευταία έξι χρόνια, από το 2014 δηλαδή, είμαστε η ομάδα που ηχογραφούμε και παίζουμε μαζί. Σε όλους εμάς πρέπει να προσθέσουμε τον Τζεφ και τη Ρόη που ραπάρουν. Βγάλαμε και νέο άλμπουμ πριν κάνα μήνα. “Treat” το λένε. Το ανεβάσαμε στις πλατφόρμες. Μόνο ηλεκτρονικά γίνεται το πράγμα πλέον. Το πρώτο μας άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2004. Βγάλαμε το πρώτο μας άλμπουμ “Dog Days Are Over” στην εταιρεία ANKH το 2004. Το “Doggy Style” ήταν η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του (ANKH) με παραγωγούς τους Μανώλη Αγγελάκη και Στάθη Ιωάννου, αμφότεροι μέλη των Ιllegal Operation. Η τρίτη μας δουλειά “Dog to the bone” με original υλικό και διασκευές παλιών λαϊκών τραγουδιών, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2012 από την αμερικανική εταιρεία Ropeadope.

Δεν το θυμάμαι απλώς, είχα παίξει εκεί. Εκείνη την περίοδο ήμουν με τους Oh! My Garden. Τι ρωτάς τώρα; Πάμε πολύ πίσω, στη δεκαετία του ’90.

Κοίτα, υπήρχε κάτι που έστω ως δείγμα μπορείς να το πεις έτσι. Δεν θα ήθελα να εξωραΐσω τα πράγματα. Καλή εποχή ήταν. Καλά περάσαμε. Υπήρχαν 3-4 μπάντες, που έπαιζαν σε 3-4 μαγαζιά που έκλεισαν. Η όλη κατάσταση πέρασε μια περίοδο ανομβρίας. Είχε μείνει μόνο το Παράφωνο να παίξεις λάιβ που έκλεισε και αυτό. Τώρα έχουν μείνει λίγοι χώροι να παίξει μια μπάντα σαν τη δική μας λάιβ. Ουσιαστικά έχει μείνει μόνο ένα, η Afrikana. Εκεί μαζεύονται τα συγκροτήματα του είδους. Ποτέ η αγγλόφωνη η τζαζ, φανκ, σόουλ, ρέγκε σκηνή δεν είχε πολλά στέκια, ούτε τότε ούτε τώρα. Ήταν πάντα underground. Δεν ήταν σαν το ροκ που είχε μπάντες σαν τα Ξύλινα Σπαθιά και τις Τρύπες ή, πιο πριν, το αγγλόφωνο, το New Wave που υπήρχαν μαγαζιά να το στηρίξουν. Αυτή η τζαζ – φανκ σκηνή δεν είχε ποτέ ούτε πολλούς χώρους, ούτε πολύ κοινό που την παρακολουθούσε.

Έχουν συμβεί διαφορά, μπορώ να θυμηθώ πολλά. Ωραία παιξίματα από τους μουσικούς, οι φάσεις στην Afrikana γεμάτη κόσμο, βλέποντας ανθρώπους να χορεύουν με τη μουσική μας. Έχουν υπάρξει και κάτι άλλα περιστατικά που είναι σαν να σχοινοβατείς ανάμεσα στο αμήχανο και στο κωμικό. Εκείνη τη στιγμή κάποτε, στο Παράφωνο, είναι ένα παράδειγμα. Κοινό, σ’ εκείνη την εμφάνισή μας, ήταν δύο κοπέλες, μόνο. Στη διάρκεια του live μιλούσαν μεταξύ τους έχοντας γυρίσει την πλάτη τους σε μας. Το φαντάζεσαι αυτό; Σταματούσαμε από τραγούδι σε τραγούδι και εκείνες δεν έδιναν σημασία. Ήταν σαν εμείς να ήμασταν η ταπετσαρία του απέναντι τοίχου. Εκείνη τη στιγμή την κράτησα σαν ένα λάιβ πρόβα, όχι κάτι άλλο. Κάτι σαν αυτό που μόλις είπα το έχουν ζήσει όλοι πολλοί μουσικοί, καλλιτέχνες, συγκροτήματα. Αλλά δε μένεις εκεί. Μπορώ να θυμηθώ επίσης και ωραία λάιβ. Στην Τεχνόπολη, για παράδειγμα, πριν πολλά χρόνια, που παίξαμε μπρος σε 3000 κόσμο με ωραία ενέργεια, ωραίο groove. Έχουμε παίξει στην Αγγλία, έχουμε παίξει και στο Babylon στην Κωνσταντινούπολη, στο καλύτερο λαϊβάδικο της πόλης. Δεν ήμασταν ποτέ μια μπάντα που ζούσαμε από τη μουσική της. Πολλά από τα μέλη της ήταν επαγγελματίες αλλά δε ζούσαν από το συγκρότημα.

Έγραφα σε εφημερίδες και περιοδικά. Μετά μπήκα στο ραδιόφωνο. Ως μουσικός έκανα και άλλες συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως ο Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ ή με έντεχνους, έχω παίξει ως πληκτράς με τη Νατάσα Μποφίλιου, τον Μουζουράκη, τη Monika. Ο κιθαρίστας μας, για παράδειγμα, είναι καθηγητής κιθάρας. Ο Τζεφ που κάνει και άλλες μουσικές συνεργασίες, εκείνη με τον Blend Mishkin είναι μια από αυτές. Κανείς μας δε ζει από την μπάντα αυτή καθεαυτή. Όταν βγάζουμε κάποια λεφτά τα σπρώχνουμε όλα στις παραγωγές των άλμπουμ μας.-Αύριο τι έχει για την μπάντα;

Περιμένουμε πώς και πώς να ανοίξουν τα μαγαζιά, να κλείσουμε live για να παρουσιάσουμε το νέο μας άλμπουμ. Α! Με τα υπόλοιπα παιδιά έχουμε πει χαλαρά και ωραία να κάνουμε πρόβες για το επόμενό μας άλμπουμ. Σχέδια υπάρχουν, ποτέ δεν ξεμείναμε από αυτά.

Ε βέβαια! Κάνω κάποιες στουντιακές δουλειές αλλά ό,τι και να κάνεις στο στούντιο δεν υποκαθίστανται τα live από τη μοναχική εργασία της εγγραφής μουσικής. Για εμένα έξοδός μου είναι οι συναυλίες, οι εμφανίσεις μας. Μας έχει λείψει πολύ να βγούμε να πιούμε ένα ποτό. Δεν ξέρουμε πόσα από τα μαγαζιά που παίζουν τις μουσικές που μας αρέσουν θα αντέξουν στην επόμενη του λοκντάουν μέρα. Δεν έχουμε ιδέα πώς θα είναι τα πράγματα στη διάρκεια της χοντρής κρίσης που θα έρθει. Θα μείνει το ελληνικό ρεπερτόριο αλλά για μπάντες σαν τη δική μας τα πάντα θα είναι πιο δύσκολα.