Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Ήρεμος και μειλίχιος, ο Omar Faruk Tekbilek έχει μια παρτίδα καλών λόγων να λέει «ευχαριστώ» στη μουσική. Τη θεωρεί το μέσο που οδηγεί στην εσωτερική ειρήνη. Σε αρμονία με το σύμπαν, τους άλλους ανθρώπους. Μιλώντας μαζί του η λέξη που παίζει συχνότερα από τα χείλια του είναι το «ευχαριστώ». Ο Omar είναι βιρτουόζος του νέυ (πνευστό όργανο με ιδιαίτερη ιστορία χαρακτηρισμένο ως όργανο ιερής μουσικής, όχι ψυχαγωγικής) και η σχέση του με την Ελλάδα είναι έντονη.
-Συχνά μιλάτε συχνά για την αναγκαιότητα της ειρήνης στον κόσμο. Κοιτώντας τον σήμερα τι βλέπετε;
-Μα ό,τι και εσείς. Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους. Δηλαδή ο ένας αδελφός σκοτώνει τον άλλο αδελφό. Το πιο λυπηρό είναι πως κανένας δεν θέλει πραγματικά να το σταματήσει αυτό. Είναι πρωτοφανής η έλλειψη αρμονίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Μας επιστρέφει σε άλλες εποχές. Δεν μας σπρώχνει στο αύριο.
-Δεν είναι ηττοπαθές αυτό που μόλις είπατε;
-Είμαι από τους ανθρώπους που, ακόμα και στις σκοτεινότερες στιγμές του, δεν ξέχασε ποτέ πως η ειρήνη με τον εαυτό του είναι το παντοτινό ζητούμενο. Αυτό κάποιος θα το ονόμαζε απαράμιλλα εσωστρεφές. Για μένα είναι το αντίθετο. Η ουσία της εξωστρέφειας. Και δοξάζω τη μουσική κάθε στιγμή της μέρας. Είναι εκείνη που με κράτησε και με κρατά όρθιο. Το να μοιράζομαι τον εαυτό μου όσο πιο συχνά μπορώ είναι υπέροχο.
-Προσεύχεστε;
-Καθημερινά.
//Δεν ανέχομαι τον πόλεμο ως πράξη λύσης ενός προβλήματος αλλά ως μια επαίσχυντη πράξη υψίστης ανωριμότητας//
-Ποιο είναι το περιεχόμενο των προσευχών σας;
-Να αναπνέω ειρηνικά.
-Το να στερεί κάποιος την αναπνοή του άλλου τι είναι;
-Το μεγαλύτερο ψέμα. Δεν ανέχομαι τον πόλεμο ως πράξη λύσης ενός προβλήματος αλλά ως μια επαίσχυντη πράξη υψίστης ανωριμότητας.
–Έχετε υπάρξει τυχερός στη ζωή σας;
-Έχω υπάρξει επίμονος, τυχερός δεν ξέρω.
-Το να φύγετε, κάποια στιγμή, από την Κωνσταντινούπολη για τις Η.Π.Α. τι ήταν;
-Μια άσκηση. Το έχω ξαναπεί. Έφυγα από την Κωνσταντινούπολη έχοντας ένα όνειρο. Να σπουδάσω μουσική στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ. Φτάνοντας στις Η.Π.Α. δεν είχα αίσθηση των αποστάσεων. Νόμιζα πως όλα ήταν κοντά. Η επιθυμία μου δεν εκπληρώθηκε. Από εκεί που αρχικά έμενα, το πανεπιστήμιο που ήθελα να σπουδάσω απείχε οδικώς 9 ώρες. Ήταν πρακτικά αδύνατο να παρακολουθήσω μαθήματα εκεί. Αν το έκανα θα ήθελα 18 ώρες μόνο για μετακινήσεις. Όπως και να έχει η μουσική με κράτησε όρθιο. Η διαρκής μελέτη της με έσωσε. Με κράτησε συγκεντρωμένο στις πραγματικές μου ανάγκες.
– Αυτό είναι ένα παγκόσμιο ζητούμενο…
-Μάλλον ναι. Μου αρέσουν οι λαοί. Μου αρέσουν οι λαοί που δεν χάνουν τα χαρακτηριστικά τους και μέσα απ’ αυτά αναζητούν την εξέλιξή τους. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τους Έλληνες, για παράδειγμα, αποκολλημένους από όλες εκείνες τις έννοιες που τους δίνουν «γεύση», τους κάνουν ξεχωριστούς. Αν συνέβη αυτό, αν έχει συμβεί αυτό, αν δέχτηκαν να αποκοπούν από την απλότητα της παράδοσής τους στη θέα τον υλικών αγαθών, πρέπει να το ξανασκεφτούν. Η θεοποίηση του αχρείαστου είναι ανθυγιεινή.
