Η Κατερίνα αγαπά το τραγουδι. Είναι τραγουδίστρια.
“Καλωσορίσατε στη χώρα των θαυμάτων, στη χώρα μου. Το όνομά μου δεν είναι Αλίκη, αλλά Κατερίνα. Στη χώρα αυτή, όλοι οι καλοί χωράνε. Έχουμε, όμως, μία μαύρη αδυναμία στους κακούς, έτσι για να συννεφιάζουν λίγο τη διάθεση, να προσθέτουν λίγο αλάτι στον μαγικό αυτό τόπο.
Συχνά λόγω εξωτερικών ερεθισμάτων, είμαι έξω από τη χώρα αυτή. Το πιο γνωστό ερέθισμα; Η πραγματικότητα. Προσωπικά, εγώ αυτό που ονομάζουν πραγματικότητα, όταν το εφαρμόζω, το νιώθω σαν ένα τζιν που δεν μπαίνει. Που παρόλο που δε νιώθω άνετα μέσα σε αυτό και δεν μου ταιριάζει, εξακολουθώ να το φοράω.
Ο τρόπος για να επιστρέφω στη χώρα μου, είναι να παρατηρώ, και να ακολουθώ τα θαύματα που μόνο εκείνη μου προσφέρει. Από τα πολύ μικρά, μέχρι και τα πιο μεγάλα, όσο περίεργα και αν φαίνονται στα μάτια των κατοίκων της πραγματικότητας.
-Τα μικρά θαύματα συνήθως είναι μικρές στιγμές και λαμβάνουν χώρα όταν είμαι μόνη. Πρόσφατα έζησα μία τέτοια στιγμή που, αν και στα μάτια μου φαντάζει μαγική, από μία άλλη οπτική γωνία ίσως είναι και ανόητη.
Είχα πάρει τον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι. Όταν είμαι έξω σχεδόν πάντα θα ακούω τραγούδια από τις ταινίες του Tim Burton ή Tchaikovsky. Όπως συνήθως, χόρευα και κουνούσα τη φούστα μου, σαν να ήταν φόρεμα του 18ου αιώνα, ενώ παράλληλα μουρμούριζα τη μελωδία του κομματιού που άκουγα. Συνέχισα να περπατάω προς το σπίτι όταν συνάντησα μία παρεούλα από γάτες. Άρχισαν, όπως συνηθίζουν οι γάτες να κάνουν, να με ακολουθούν. Ένιωθα πως και αυτές χόρευαν μαζί μου. Κάθισα, τους έδωσα λίγα χάδια, συνεχίζοντας μετά τον χορό και το μουρμουρητό μου.
Παρατήρησα, επίσης, κάποια όμορφα λουλούδια στην άκρη του δρόμου, τα οποία πρόσθεσαν ακόμη μία μαγική λεπτομέρεια στη βόλτα μου.
-Μία τέτοια στιγμή είναι μία σφραγίδα στην κάρτα παραμονής μου στη μαγική αυτή χώρα. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες μπορεί να φαίνονται μικρές, ασήμαντες, ίσως και αδιάφορες σε κάποιον. Για εμένα όμως αποτελεί το μαγικό ελιξήριο που με κάνει μεγάλη.
-Προσωπικά νομίζω πως αυτό είναι το νόημα, ή το ανόητο, καλύτερα, στη ζωή μου. Αυτού του είδους τα γεγονότα είναι που με εξοικειώνουν με το ποια είμαι. Όσους ανθρώπους και να μου γνωρίσεις, σε όσα μέρη κι αν με πας, εγώ πάντα θα γυρίζω πίσω σε αυτά, τα – για πολλούς ασήμαντα – πράγματα.
Ένα άλλο σημαντικό κλειδί για το κάστρο μου είναι η μουσική και οι αισθήσεις, όλες οι αισθήσεις. Γιατί λέω αυτά τα δύο; Γιατί το ένα παράγει το άλλο. Μόνο και μόνο η σκέψη του κάθε οργάνου, που με μερικά αγγίγματα παράγει μελωδία, μου ξυπνά πολλές αισθήσεις.
Μη φοβάστε να εκφράζετε αυτά που σας κρατούν ζωντανούς (πνευματικά τουλάχιστον).
Για τη δική μου χώρα των θαυμάτων μπορώ να μιλάω για ώρες, αλλά τα θαύματα δεν τα αναπαράγουμε, τα ζούμε. Αυτές λοιπόν οι μικρές στιγμές δίνουν αξία στη δική μου ύπαρξη. Επιτρέπουν στη χώρα μου, στον κόσμο μου, να φιλοξενεί θαύματα. Προσπαθήστε λοιπόν να κατεβάσετε τις σημαίες πολέμου από τις δικές σας χώρες.”
