του Γιάννη Παναγόπουλου //
Είναι οι μέρες της πανδημίας. Είναι οι μέρες που το σπίτι, το αναγκαστικό cocooning (σικ) λανσάρεται ως μικροπλανήτης αντισηψίας. Είναι, επίσης οι μέρες, που πολλοί ανθυποφιλόσοφοι λανσάρουν μια νέα μυθολογία για το πώς μπορεί να είναι η επόμενη μέρα μετά την υγειονομική κρίση του νέου Κορονοϊού. Όλοι θέλουμε να φτάσουμε zero point. Το σημείο του χρόνου που ελεύθεροι θα επαναφιλτράρουμε την αξία της πίστης, της υπερπληροφόρησης, του μάταιου εγωισμού και βέβαια θα ζητήσουμε τα ρέστα από εκείνους που πήραν τις ζωές μας στα χέρια τους αποφασίζοντας για λογαριασμό τους.
Πώς συστηθήκαμε με τη νέα πανδημία; Πόσο έτοιμοι ήμασταν να την υποδεχτούμε; Ποια ήταν η πρώτη γραμμή των ανθρώπων που στη διάρκεια της έξαρσής της δούλευαν για να παραμένουμε στα σπίτια μας; Όχι, αυτό δεν είναι ένα κείμενο κούφιου λάιφ – στάιλ γύρω από τις φυλές των ανθρώπων και των συμπεριφορών τους στη διάρκεια υγειονομικής κρίσης. “Δανειστήκαμε” όσα διατυπώνει ο καθηγητής Ψυχιατρικής, Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Πέτρος Σκαπινάκης σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο medium.com
•Θεωρούμε πως η άποψή του ορίζει ένα περιβάλλον σκέψης που θα μας πάει ένα βήμα παρακάτω όταν μιλάμε για τις μέρες που ζούμε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Το παρόν μας δεν είναι αυτόνομο. Είναι μια συνέχεια που έχει εξηγήσεις.
“Ο Covid-19 αποδεικνύει ότι διασπείρεται εύκολα στην κοινότητα, αλλά ο φόβος για τις συνέπειές του μεταδίδεται πολύ ταχύτερα και μας έχει αγγίξει ήδη όλους. Μπορούμε, υπό τις παρούσες συνθήκες, να ελέγξουμε τον πανικό ή απλά θα μάθουμε να ζούμε με αυτόν μέχρι το τέλος της επιδημίας;
– Γιατί πρέπει να μειώσουμε τον φόβο και τον πανικό; Πώς θα μας βοηθήσει αυτό στην εξέλιξη της επιδημίας;
Η απάντηση δεν αφορά την ποιότητα ζωής μας, η μείωση του πανικού αποτελεί ουσιαστικό μέτρο τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Αρχίζω από το τελευταίο: Η συλλογική συμπεριφορά σε κατάσταση πανικού δεν είναι ποτέ ορθολογική και έχει ως αποτέλεσμα το ακριβώς αντίθετο από το αναμενόμενο, δηλαδή την γρηγορότερη εξαφάνιση βασικών προμηθειών ή ειδών υγιεινής / υγείας (οι οποίες συσσωρεύονται στα σπίτια με την μικρότερη ανάγκη) και τη συντομότερη εξάντληση του συστήματος υγείας (καθώς υπερφορτώνεται με αιτήματα μικρότερης προτεραιότητας). Επίσης συμβάλλει στην γρηγορότερη μετάδοση του ιού, αν αναλογιστεί κανείς τις ουρές που δημιουργούνται για τις προμήθειες. Σε ατομικό επίπεδο, οι ψυχολογικές επιπτώσεις του πανικού, μείγματα έντονου άγχους ή / και κατάθλιψης (εφόσον παραταθεί η απομόνωση), δεν πρέπει να υποτιμώνται και είναι γνωστή η αρνητική σχέση του stressμε την βέλτιστη ετοιμότητα του ανοσολογικού μας συστήματος. Άρα, αξίζει να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε ώστε να διατηρήσουμε τη σχετική μας ηρεμία και να αποβάλλουμε από τον οργανισμό μας το επιπρόσθετο stress που παράγεται αυτές τις ημέρες.”
Η συνέχεια του κείμενου εδώ: medium.com/@p.skapinakis
