του Γιάννη Παναγόπουλου //
•Ο πειραγμένος “Πατέρας”, το κλασικό έργο του Αυγούστου Στρίντμπεργκ ανέβηκε στο θέατρο Αποθήκη σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Η απόπειρα να ανασύρει ένα κλασικό βαρύ θεατρικό δράμα του 19ου αιώνα (1887) και να το μεταφέρει στοχεύοντας άμεσα τα αδιέξοδα πολλών Ελλήνων το 2019 ήταν υπέροχη.
Αυτή ήταν μια θεατρική παράσταση που έπρεπε να δεις, να ζήσεις. Ίσως σου θύμιζε εσένα, την οικογένειά σου ή την οικογένεια του γείτονα.
Μιλώ για εκείνη την οικογένεια που ο υπερχρεωμένος πατέρας εντελώς παραδομένος στη θλίψη, την κουτοπονηριά, τους μικροαστικούς μεγαλοϊδεατισμούς – δεν έχει μία, χρωστά παντού θέλει, όμως, η κόρη του να σπουδάσει στην Αγγλία – το τελευταίο διάστημα σκέφτεται να κάνει μπίζνα στον τομέα της εστίασης. Εκείνη που θα τον βοηθήσει να πιάσει την “καλή” μια για πάντα. Μιλώ για εκείνη την οικογένεια που η μητέρα – σύζυγος του πνιγμένη στην ανηθικότητα του καθωσπρεπισμού, της βιασμένης ψυχής και της ανεξέλεγκτης υστερίας επιστρατεύει, τελικά, τα πάντα για να σώσει το προσχηματικό της δίκιο. Που η κόρη τους θέλει να γίνει κλαρινιτζού και, ίσως, καπνίζει μπάφους με το τυπάκι που έχει μπλέξει στην γειτονική πλατεία. Που ο συνέταιρος του μπαμπά είναι ο αδελφός της γυναίκας του και έχει βάλει στόχο ζωής να πηδήξει όσα θηλυκά κινούνται. Ανάμεσα τους υπάρχει και η γιαγιά που βιώνει το οικογενειακό παραλήρημα. Έχει και εκείνη τους δικούς της στόχους. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες έπρεπε να επιβιώσουν μαζί Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην Ελλάδα του 2019.
Από σκηνής η ανάγνωσή του σήμερα μιλούσε ευθέως στα θύματα του γρήγορου κέρδους και των οικογενειών που στήθηκαν αναγνωρίζοντας ως κύρια αξία τον καθωσπρεπισμό. Και πάνω από αυτό η απεικόνιση της θεατρικής λογικής του Σουηδού θεατρικού συγγραφέα σού δίνει θέα στα κλασικά αδιέξοδα των ανθρώπων, στο στήσιμο των οικογενειών τους, την αδιαλλαξία που φαντάζει ως ανθρώπινος προορισμός όταν στέκονται περήφανα νικημένοι από τα πάθη τους.
•Αυτή ήταν μια παράσταση που άξιζε να δείτε.
Η μάχη των δύο φύλων, το αρχετυπικό δίπολο ανδρική λογική – γυναικείο ένστικτο, ο αλληλοσπαραγμός μέσα σε μια σχέση με αιώνιο διακύβευμα την απόλυτη επικράτηση του ενός στον άλλο και την αδιαφιλονίκητη διατήρηση της εξουσίας, οι μικροί – ή και μεγαλύτεροι – ψυχολογικοί φόνοι που συντελούνται, ως «αναγκαίο κακό» για «καλό σκοπό», στους κόλπους μιας καθωσπρέπει κατά τα άλλα οικογένειας, ζωντανεύουν στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη.
Μέσα από τη διασκευή του κειμένου, η παράσταση φέρνει τον «Πατέρα» στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με όρους ακραίου ρεαλισμού για να καταδείξει, με τις απαραίτητες δόσεις μαύρου χιούμορ, τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, απογυμνωμένες από τα φτιασίδια κάθε πιθανού καθωσπρεπισμού.
Παθογένειες, που ακόμα και σήμερα, εξακολουθούν να υπάρχουν, πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Οι ηθοποιοί:
Μαρίνα Ασλάνογλου, Τάσος Ιορδανίδης, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννα Σταυράκη, Νικολέττα Χαρατζόγλου.
Οι συντελεστές:
Διασκευή – Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Μπισμπίκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
Φωτισμοί: Βασίλης Μπισμπίκης
Επιμέλεια Κίνησης: Αγγέλα Πατσέλη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Διονύσης Κοκκοτάκης
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
