Του Παύλου Θ. Κάγιου //
Αποδεκατισμένη από τον Covid-19 και η κινηματογραφική χρονιά του 2020 που όλοι ευχόμαστε να πάει στον αγύριστο. Και διαλέξαμε -συμβατικά, μη έχοντας μια πλήρη εικόνα της κινηματογραφικής παραγωγής – τρεις ταινίες που εμπεριέχουν την αγιάτρευτη -δυστυχώς- ανθρώπινη υποκρισία.
•Η Ομορφιά της ύπαρξης
Με συνθέσεις σουρεαλισμού και συμβολιστικές παρεμβολές, το νέο φιλμ του Σουηδού Ρόι Άντερσον απογειώνει το ασήμαντο σε ουμανιστικό. Αυτό ήταν το κάτι διαφορετικό που είχαν «Τα τραγούδια από τον δεύτερο όροφο» του Ρόι Άντερσον και άφησαν μαγεμένους τους σινεφίλ όταν πρωτοπροβλήθηκαν το 2000 κάνοντάς τον διεθνώς γνωστό. Και στο τωρινό του φιλμ, ο Σουηδός μάστορας του υπερρεαλισμού, μετά τις εξαιρετικές ταινίες του “Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του….” και τα «Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο», επανέρχεται με τα γνώριμα, αλλά εντελώς δικά του και ζηλευτά, εκφραστικά μέσα και κερδίζοντας επάξια το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Βενετίας 2019 και κατακτώντας άλλη μια φορά τις καρδιές των κριτικών.
Και στο τελευταίο του φιλμ επιχειρεί για άλλη μια φορά να μιλήσει για τα μυστήρια της ανθρώπινης ύπαρξης, πάντα με το χαρακτηριστικό φευγάτο και μακάβρια ειρωνικό στυλ στο οποίο μας έχει συνηθίσει…
•Corpus Christi
Τα διάτρητα όρια μεταξύ αλήθειας και ψέματος, θρησκείας και απάτης, πίστης και απιστίας, διερευνά αυτό το «φτωχό» και πολύ δυνατό φιλμ από την Πολωνία στα χνάρια του «φτωχού θεάτρου» του Γκροτόφκσι. Ήρωάς της ο νεαρός Ντάνιελ, ένας 20χρονος που ζει ακραίες καταστάσεις αγριότητας στη διάρκεια της παραμονής του σε ένα αναμορφωτήριο. Στην άκρη του μυαλού του θέλει να γίνει ιερέας αλλά αυτό είναι αδύνατο εξαιτίας του ποινικού του μητρώου. Όταν, όμως, τον στέλνουν να εργαστεί στο ξυλουργείο μιας κωμόπολης, κατά την άφιξή του προσποιείται από σύμπτωση τον ιερέα με αποτέλεσμα να καταλήξει να αναλάβει καθήκοντα ιερέα στην τοπική ενορία. Η άφιξη του νεαρού χαρισματικού ιεροκήρυκα δίνει την ευκαιρία στην τοπική κοινωνία, που ταλανίζεται από ένα τραγικό συμβάν, να αποκαταστήσει την ισορροπία της.
Η «γυμνή» από οποιεσδήποτε φιοριτούρες σκηνοθεσία είναι του Γιαν Κομάσα και η άκρως ζηλευτή ερμηνεία από τον Μπάρτοζ Μπιελένια.
•Ένα ψηλό κορίτσι
Στο βιβλίο «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» (εκδόσεις Πατάκη) της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς βασίζεται αυτό το ρωσικό φιλμ που ανατρέπει την κλασική λογική των ταινιών που εξελίσσονται μετά τις καταστροφές που αφήνει πίσω του ένας πόλεμος.
Βρισκόμαστε στο Λένινγκραντ το 1945, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αφήσει την πόλη σε συντρίμμια, τους ανθρώπους εξαντλημένους σωματικά και ψυχικά. Η πολιορκία τελείωσε αλλά η μάχη για τη ζωή συνεχίζεται. Δύο νεαρές γυναίκες, η Ίγια και η Μασά προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Σκηνοθεσία: Καντεμίρ Μπαλάγκοφ
