Ο Philip Glass γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1937 και μεγάλωσε στη Βαλτιμόρη.
Μετά τις σπουδές του στο University of Chicago, και στο Juilliard, απογοητευμένος από τα μουσικά δρώμενα της πατρίδας του, μετακόμισε στην Ευρώπη, όπου σπούδασε δίπλα στη διάσημη παιδαγωγό Nadia Boulanger και δούλεψε στενά με τον βιρτουόζο του σιτάρ, Ravi Shankar.
Επέστρεψε στη Νέα Υόρκη το 1967 όπου σχημάτισε το Philip Glass Ensemble.
Ο Philip Glass είναι πνευματικός ηγέτης αυτού που αποκαλείται σήμερα «μινιμαλισμός», αν και ο ίδιος ποτέ δεν υιοθέτησε αυτόν τον όρο και προτιμούσε να αυτοπροσδιορίζεται σαν ένας συνθέτης «μιας μουσικής με επαναλαμβανόμενες δομές».
Άλλωστε, τίποτα το «μινιμαλιστικό» δεν υπάρχει στον πληθωρικό όγκο του έργου του. Ο Glass έχει συνθέσει πάνω από 25 όπερες, 14 συμφωνίες, 13 κονσέρτα, soundtrack για φιλμ πολλών ειδών, μουσική για 9 έγχορδα κουαρτέτα κι ένα σώμα έργων για σόλο πιάνο και όργανο. Έχει συνεργαστεί τέλος με τον Paul Simon, τη Linda Ronstadt, το Yo-Yo Ma και την Doris Lessing, ανάμεσα σε άλλους.
Η φιλοσοφία του Philip Glass είναι εικονοκλαστική με την έννοια ότι κατ’ αυτόν, «η εικόνα και η μουσική δεν θα μπορούσαν να είναι η μία πάνω στην άλλη, γιατί τότε δεν θα υπήρχε χώρος για τους θεατές να επινοήσουν κάτι για τον εαυτό τους».
Philip Glass, ένας πληθωρικός…μινιμαλιστής
Μέσα από τις όπερες, τις συμφωνίες αλλά και τις ευρύτατες συνεργασίες του με καλλιτέχνες από την Twyla Tharp στον Allen Ginsberg, τον Leonard Cohen και τον David Bowie, ο Philip Glass είχε μια σπάνια και απρόβλεπτη επίδραση στη μουσική και στην κουλτούρα της εποχής του.
Οι όπερες που έγραψε όπως οι Einstein on the Beach, Satyagraha, Akhnaten, και The Voyage, παρουσιάστηκαν στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου. Ο Glass έγραψε τη μουσική για παραστάσεις πειραματικού θεάτρου αλλά και για ταινίες που τιμήθηκαν με βραβεία Όσκαρ όπως το “The Hours” αλλά και το “Kundun” (η ιστορία του 14ου Δαλάι Λάμα) του Μάρτιν Σκορτσέζε. Οι συνεργασίες του, προσωπικές και επαγγελματικές με ηγετικές μορφές της rock, της pop και της world music ξεκινούν ήδη από το 1960, ανάμεσά τους και αυτή με τον Robert Wilson. Πραγματικά, ο Glass είναι ο πρώτος συνθέτης που κέρδισε ένα ευρύ, κοινό από πολλά είδη μουσικής και μάλιστα από διαφορετικές γενιές.
Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στο χώρο της καταναλωτικής προπαγάνδας, δηλαδή της διαφήμισης όπου «η εικόνα και η μουσική είναι κλειδωμένες μεταξύ τους» προκειμένου να δοθεί ένα σαφές μήνυμα στο θεατή, για τον Glass η στρατηγική της τέχνης έχει ως εξής: «Όταν ακούς ένα μουσικό κομμάτι και ταυτόχρονα κοιτάς μια εικόνα, μεταφορικά κάνεις ένα ταξίδι σε αυτήν την εικόνα. Είναι μια μεταφορική απόσταση, αλλά ταυτόχρονα είναι και πραγματική, καθώς σε αυτό το ταξίδι ο θεατής δημιουργεί μια σχέση με τη μουσική και την εικόνα. Στις ταινίες Koyaanisqatsi και Powaqqatsi, οι λέξεις στους τίτλους είναι οι μόνες λέξεις που υπάρχουν. Το ταξίδι που κάνουμε από την πολυθρόνα στην εικόνα είναι η διαδικασία με την οποία κάνουμε την εικόνα και τη μουσική δικά μας. Χωρίς αυτό, δεν έχουμε προσωπική σχέση. Η ιδέα μιας προσωπικής ερμηνείας προκύπτει μέσα από τη διάβαση αυτής της απόστασης».
Το Koyaanisqatsi: Life out of Balance – Ένας σταθμός της μουσικής
Το εμβληματικό έργο Koyaanisqatsi: Life out of Balance συμπληρώνει 41 χρόνια από την πρώτη του παρουσίαση.
Είναι ταινία ταινία παραγωγής Francis Ford Coppola, μουσική του μινιμαλιστή συνθέτη Philip Glass και σκηνοθεσία Godfrey Reggio.
Koyaanisqatsi: Life out of balance
Ko.yaa.nis.qatsi στην γλώσσα των ιθαγενών Χόπι, σημαίνει 1. Τρελή ζωή. 2. Ζωή σε αναταραχή. 3. Η ζωή που διαλύεται. 4. Μια κατάσταση ζωής που απαιτεί έναν άλλο τρόπο ζωής. 5. Ζωή εκτός ισορροπίας, σε ηθική πτώση, χάος.
Η ταινία Κογιανισκάτσι: Ζωή χωρίς ισορροπία (αγγλικά: Koyaanisqatsi: Life out of Balance) είναι μια πρωτοποριακή κινηματογραφική δημιουργία που κατέγραψε την αποξένωση του Ανθρώπου από τη Φύση και από τον αληθινό, φυσικό εαυτό του.
Το Koyaanisqatsi γυρίστηκε από το 1975 μέχρι το 1982. Πρόκειται για μία ταινία σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου (οι ειδικοί το παρομοιάζουν μόνο με την «Φαντασία» του Walt Disney). Ήταν το πρώτο μέρος της τριλογίας Qatsi (Κάτσι), και ακολουθήθηκε από τις ταινίες Powaqqatsi /1988 και Naqoyqatsi/2002.
Το κινηματογραφικό έργο προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1983 και η προβολή της αποτέλεσε μία καινοτομία στον παγκόσμιο κινηματογράφο, επηρεάζοντας τη μετέπειτα πορεία του. Η ταινία αποτελείται κυρίως από αλλεπάλληλα πλάνα πόλεων και φυσικών τοπίων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Τα περισσότερα από αυτά δείχνουν τη σύγχρονη ζωή ως μια ασταμάτητη, σχεδόν μηχανική αλληλουχία γεγονότων. Απουσία λόγου και σεναρίου, ένας κατακλυσμός εικόνων, οπτικοποιημένος ήχος, καταιγιστικά εφέ. Η ταινία υπήρξε υποψήφια για τη Χρυσή Άρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 1983, ενώ κέρδισε τα βραβεία κοινού στα Φεστιβάλ του Σάο Πάολο και της Βαρσοβίας.
Koyaanisqatsi: Αποκαλυπτικό, προφητικό, αληθινό!
Το Koyaanisqatsi επιχειρεί να αποκαλύψει την ομορφιά του θηρίου! Συνήθως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας, τον τρόπο ζωής μας, ως όμορφο γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο να αντιληφθούμε. Αν κάποιος ζει στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο της υψηλής τεχνολογίας, το μόνο που μπορεί να δει είναι ένα στρώμα τυποποιημένων εμπορευμάτων στοιβαγμένο το ένα πάνω στο άλλο. Τα πάντα είναι αντίγραφα, και τα αντίγραφα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά αντίγραφα αντιγράφων. Φαίνεται να μην υπάρχει η ικανότητα να δούμε πιο πέρα, να δούμε ότι έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα τεχνητό περιβάλλον. Δεν ζούμε πια με τη φύση. Ζούμε πάνω της, έξω από αυτήν, μακριά της.
