Προσοχή! Εύθραυστον! – Αλκίνοος Δωρής
Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, είναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς…
Αλκίνοος Δωρής– Σκηνοθέτης, Ηθοποιός. Την περίοδο σκηνοθετεί την παράσταση «Πέντε μικρά έργα του Σ. Μπέκετ» στη Σκηνή Μπέκετ
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Η αγάπη μου για το θέατρο και το ποδόσφαιρο, είναι κάτι μου με κόβει σε δυο κομμάτια σαν προσωπικότητα. Με ακολουθεί η αγάπη μου για τον Παναθηναϊκό, πολύ πριν ξεκινήσω να βλέπω θέατρο, μετά είναι που ήρθαν και έγιναν ένα. Έχω δυνατές αναμνήσεις να είμαι οπαδός από μικρή ηλικία, έχω ζήσει όλη την μεγάλη πορεία του Παναθηναϊκού το 2000 από μέσα στην Καλογρέζα, περίμενα τον πατέρα μου να με πάρει από τα Αγγλικά για να πάμε να δούμε champions league, δεν είναι σαν τώρα που πρέπει να κλείσεις το εισιτήριο ένα μήνα πριν – δυστυχώς συμβαίνει και στο θέατρο αυτό, πάει να γίνει και με το σινεμά- πήγαινες την ίδια ημέρα κάποιες ώρες πριν, είχε πάντα εβδομήντα χιλιάδες κόσμο, έχω ζήσει τρελές καταστάσεις χαραγμένες πολύ μέσα, όποιος έχει ¨κάψα¨ με κάποια ομάδα μπορεί να το καταλάβει.
Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Η μαμά μου την οποία έχω χάσει, είναι αυτή που με έβαλε στο ¨κόλπο¨ του καλλιτέχνη, η ίδια ήταν χορεύτρια και από μικρός ήμουν πολύ μέσα στην πρόβα και στο θέατρο. Έχω περπατήσει ολόκληρη την Αθήνα έχω πάει μαζί της στα πιο απίθανα μέρη, από μικρός μπήκα στη διαδικασία να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου, τους ανθρώπους κυρίως. Τα ¨μοντέλα¨, α αυτός μοιάζει με αυτόν, α αυτός κάνει το ίδιο με τον άλλον. Η παρατήρηση είναι προαπαιτούμενο εργαλείο για την τέχνη, ζωγραφική, μουσική και θέατρο το ίδιο πράγμα. Έμαθα επίσης τι σημαίνει ετοιμότητα μέσα από τα βιώματα που είχα μαζί της. Τεράστια αποκάλυψη η ετοιμότητα για έναν δημιουργό.
Μια κατάσταση που με τσακίζει…. Με τσακίζει να βλέπω καλλιτέχνες να χάνουν την επαφή με τον εαυτό τους προσπαθώντας να τα βγάλουν πέρα, και εγώ μέσα σε αυτούς , είναι ντροπιαστική η αντιμετώπιση της πολιτείας απέναντι σε ένα τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων που δουλεύει τόσο σκληρά. Με το ζόρι να περάσουν στη συλλογική συνείδηση ότι κάνουμε κάτι περιττό, κάτι που δεν χρειάζεται, που ζεις και χωρίς αυτό, ε δεν θα γίνει το δικό τους δυστυχώς γι΄αυτούς, θα ζήσουμε περισσότερο από όσο νομίζουν!
Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Ένας μεγάλος φόβος είναι να συμβεί κάτι και να σταματήσω να κάνω αυτό το επάγγελμα, έγινε και με την καραντίνα αυτό, δεν είναι κάτι τόσο φανταστικό, το βιώσαμε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Δεν είχες και πραγματικό χρόνο να ξυπνήσεις από την καραντίνα, τουλάχιστον εγώ έτσι ένιωσα, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, με στοίχειωσε το γεγονός ότι δεν έγραψα όσο ήθελα μέσα στην καραντίνα, είναι και ο τρόπος που μπήκα μέσα στο θέατρο, από το κείμενα μου κυρίως, ταυτόχρονα συνέβησαν και τα υπόλοιπα.
Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Η σχέση που έχω με τους φίλους μου έχει την μορφή θραυσμάτων , ένα ψυχικός καθρέπτης που ενώνεται όποτε τον ζητάς. Είναι σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου η σχέση μου με τους ανθρώπους που ξέρω, από μικρός ήμουν έτσι. Με στηρίζουν τρομερά επίσης, δεν το έχουν όλοι αυτό το προνόμιο. Αγάπη καθαρή.
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος … Χιλιάδες! Μια ζωή γεμάτη ανεκπλήρωτους στόχους, αστειεύομαι εντάξει… να συνεχίζεις, να συνεχίζεις, να έχεις μια ζωή γεμάτη υγεία και δημιουργικότητα, ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά είναι ένας στόχος που παλεύεις για να τον εκπληρώσεις. Και τα ταξίδια είναι ανεκπλήρωτοι στόχοι, κάθε χρόνο από την αρχή, θέλεις να πας εδώ, θέλεις να πας εκεί, υγεία,τέχνη, έρωτας, ταξίδια και δικαιοσύνη.
Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Το θέατρο είναι εκπληρωμένος έρωτας, με την έννοια πως κάνεις αυτό που ήθελες να κάνεις απο παιδί, η έφηβος ας πούμε, έχει ¨ψωμί¨ αυτή η σχέση και συνεχώς αλλάζει μέσα στον χρόνο, αλλά είναι έρωτας σίγουρα.
Τι δικό μου θα καταργούσα; Ας πω τι δεν θα καταργούσα, δεν θα καταργούσα την επιμονή μου στην λεπτομέρεια και την ευαισθησία στην δουλειά μου και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω, με κόστος φυσικά να μην βγαίνει πάντα αυτό που θέλω. Για να απαντήσω όμως, νομίζω πως θα καταργούσα το να συναρπάζομαι με τα συναισθήματα των ανθρώπων κοντά μου, είναι δίκοπο μαχαίρι. Μια ιστορία γεμάτο ζωή αλλά και πολύ πόνο.
Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Μια μεγαλύτερη ψυχραιμία στις αντιδράσεις μου, συνδέεται με αυτό που είπα και πιο πριν, είμαι προσηλωμένος πολύ πάνω στους άλλους πολλές φορές, αγνοώντας το δικό μου θέλω. Είναι μαρτυρική διαδικασία, αλλά από την άλλη είναι και αυτό που σε έχει φέρει μέχρι εδώ. Πιστεύω βαθειά στη συνεχή διαμόρφωση της προσωπικότητας μέσα από τις αντιθέσεις.
Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Υπάρχουν στιγμές και ημέρες, δεν λέω μήνες, μπορεί και μήνες, υπάρχει αντιπαλότητα με τον εαυτό σου, η σκέψη χωρίζεται στα δυο ή και περισσότερα, το συναίσθημα επίσης, δεν είσαι από μπετόν, αλλάζεις συνεχώς, λεπτό με λεπτό, αλλά τελικά καταλήγεις πως είσαι φίλος με τον εαυτό σου, έτσι τουλάχιστον θέλω να τελειώνει αυτή η παρτίδα, είμαστε φίλοι τώρα … όσο βουτάς στην αυτολύπηση διαλύεσαι άσχημα και μετά κοιτάς και δίπλα σου και λες γιατί όχι, πρέπει ντε και καλά να κατηγορώ τον εαυτό μου; Νομίζω είναι αρκετά ¨ψευτοκαλλιτεχνικό¨ αυτό. Καταραμένος είσαι έτσι και αλλιώς δεν χρειάζεται να είσαι καλλιτέχνης για να το πετύχεις!
Στην τέχνη υπάρχει παλιό και νέο; Πιστεύω πως υπάρχει περισσότερο κακό και καλό, πρόχειρο και φροντισμένο, χειροποίητο και προκατασκευασμένο, δεν εννοώ άσπρο και μαύρο. Αλλά το παλιό θα έλεγα πως είναι κάτι το αυτόματο, κάτι που δεν ζει πια. Υπάρχουν οι ιδέες. Στο θέατρο για παράδειγμα υπάρχει αυτό που φουσκώνει, σκάει και παρουσιάζεται με την μορφή της παράστασης, αλλά πρώτα έχει περάσει χρόνος για να φουσκώσει, δεν έρχεται από πριν τρομπαρισμένο, νομίζω αυτό θα χαρακτήριζε κανείς παλιό.
Ο Αλκίνοος Δωρής γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος απόφοιτος της θεατρολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών. Παρακολούθησε μετεκπαιδευτικό πρόγραμμα στην θεατροπαιδαγωγική, την σκηνοθεσία και την δραματουργία στην σχολή Ernst Busch στο Βερολίνο(2014-2016). Στην Γερμανία συνεργάστηκε καλλιτεχνικά με τον Falk Richter στην παράσταση «Fear» στο θέατρο της Schaubühne το 2016, καθώς και με τους σκηνοθέτες Vinge και Müller στην παράσταση «Vildanden» στο θέατρο Reinickedorf Nationaltheater. Έχει εργαστεί ως δραματουργός και κατά περίπτωση ως βοηθός σκηνοθέτη και ηθοποιός, στις παραστάσεις «Ο Παπαγάλλος μου», «R.E.M κήπος», «Μίμοι του Ηρώνδα», σκηνοθεσία Άννα Κοκκίνου, θέατρο Σφενδόνη, καθώς και στην παράσταση «Κάζιμιρ και Καρολίνα», σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά (Θέατρο Bios). Δραματουργικός συνεργάτης της σχολής ¨Αρχή¨ . Στενός συνεργάτης του Νίκου Φλέσσα (Ιδρυτικό μέλος της ομάδα ¨Διπλούς Έρως¨). Υπότροφος και μέλος του διετούς studio δραματουργίας του Εθνικού Θεάτρου υπό την καθοδήγηση της Σύλβιας Λιούλιου. (2017-2019) Το πρώτο του θεατρικό έργο «Η κατακλείδα της γυναίκας» παρουσιάστηκε το 2017 σε μορφή σκηνικού αναλογίου στο Εθνικό Θέατρο με την Αμαλία Μουτούση στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο ίδιο θέατρο, το 2018, σε μορφή σκηνικού αναλογίου, παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, το έργο του «O Aστικός μύθος του Γ.Ψ», το οποίο στη συνέχεια ανέβηκε στο θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία του Αλκίνοου Δωρή. Τον χειμώνα του 2021 (Δεκέμβριος) έως και την άνοιξη του 2022( Μάρτιος) ανέβηκε στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον, το έργο «Το καθημερινό τραγούδι του απείρου», σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του ίδιου. Την θεατρική σεζόν 2022-2023 σκηνοθέτησε και μετέφρασε την παράσταση ¨Η Φαλακρή Τραγουδίστρια¨ του Ευγένιου Ιονέσκο στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο ¨House of Smiths¨. Τον Μάρτιο του 2024 ανέβασε την παράσταση ¨Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας¨ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, παράσταση που τέλεσε υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού και επιχορηγήθηκε. Τον Σεπτέμβριο του 2024 μαζί με την Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου ίδρυσε την ΣΚΗΝΗ ΜΠΕΚΕΤ, ενώ τον Φεβρουάριο του 2025 εγκαινίασε τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό της ΣΚΗΝΗΣ ΜΠΕΚΕΤ με το έργο ¨Πέντε μικρά έργα του Σ. Μπέκετ¨. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας LOXODOX.
