Προσοχή! Εύθραυστον! Μαρία Παπαφωτίου. Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, ειναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς
Μαρία Παπαφωτίου– Ηθοποιός. Την περίοδο αυτή παίζει στη θεατρική παράσταση «Διάφανος ύπνος»στο θέατρο OLVIO σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου, βασισμένη στο βιβλίο της Charlotte Beradt «Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ». Δευτέρα και Τρίτη συμμετέχει στη μουσικοκωμική παράσταση «Σούπερ ατού» στη μουσική σκηνή VOX σε κείμενα Ζήση Ρούμπου και Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία Κώστα Γάκη.
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Eίμαι μικρή, έφηβη, και γεμάτη συναρπαστικές ιστορίες με τις κολλητές μου φίλες. Την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι συμμαθητές μας περνούσαν τον ελύθερο χρόνο τους σε καφέ και μπιλιάρδα, εμείς ως άλλες υπερκατάσκοποι των 5 ηπείρων και των 7 θαλασσών μπαίναμε σε τρελές περιπέτειες παρακολουθήσεων και δήθεν τυχαίων συναντήσεων με τα τότε πρόσωπα του ενδιαφέροντός μας. Ερωτικού κυρίως. Κρυβόμασταν σε πιλοτές, πηδάγαμε σε ξένες ταράτσες, εμφανιζόμασταν σε μουσικά στέκια (Λαμπυρίδες), ακολουθούσαμε ταξί μέχρι την Ελευσίνα και άλλα πολλά. Μια τέτοια ιστορία έγινε κάποτε και μικρού μήκους!
Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Το μεγάλωμα με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μου είναι μέσα μου ίσως η ισχυρότερη επίδραση σε σχέση με τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Η ομιλία τους, οι χειρονομίες τους-η γιαγιά μου η Μαριγώ είχε έντονη εκφραστικότητα με τα χέρια της όταν συζητούσε, οι συνήθειές τους, ακόμα και τα πολιτικά τους πιστεύω χαράκτηκαν ανεξίτηλα πάνω μου. Τους μνημονεύω κάθε μέρα, τους θυμάμαι, τους νοσταλγώ απερίγραπτα. Θα έδινα τα πάντα να ξαναζήσω μία μέρα των παιδικών μου χρόνων κοντά τους. Προσφάτως άρχισα και πλέξιμο με βελονάκι και θέλω τόσο πόλυ σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, η γιαγιά Βούλα να το ξέρει.
Μια κατάσταση που με τσακίζει… Η απώλεια. Επίσης η διαπίστωση πως σε έναν «νοσηρό» και άνισο κόσμο δε μπορείς ποτέ να είσαι εντελώς καλά και μακάρια ήρεμος. Ακόμα και αν η δυσκολία δε χτυπάει τη δική σου πόρτα άμεσα. Με έναν τρόπο είμαστε όλοι συνδεδεμένοι σε μια κοινωνία που τραμπαλίζεται, διχάζεται, ψυχορραγεί. Είναι πολύ δύσκολο, συχνά αφόρητο, να συνειδητοποιείς πως η ευημερία της δικής σου ύπαρξης βασίζεται εν πολλοίς στη δυστυχία και στην ανημπόρια κάποιων άλλων, πολύ λιγότερο «προνομιούχων».
Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Είναι ίσως ευχή και κατάρα να έχεις «ενεργό» ύπνο και σίγουρα ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία.Στον ύπνο μου είμαι πολύ δραστήρια. Θυμάμαι πεντακάθαρα και το ομορφότερο και το τρομακτικότερο όνειρο που έχω δει. Επίσης πολύ συχνά βλέπω τους ανθρώπους που έχουν ‘φύγει’ στα όνειρά μου με μια πολύ ζωντανή και ζωηρή μορφή. Πράγμα αρκετά επώδυνο στη διαχείρησή του στην κανονική και «ξυπνητή» ζωή. Για να μην κλείσω όμως με βάρος, η πιο όμορφη ονειρική εικόνα που θυμάμαι είναι πολύχρωμα ψαράκια να χορεύουν γύρω μου σε διάφανα νερά με χρυσή άμμο. Όλα χρωματιστά!
Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Πειρασμοί, απώλειες, πληγές, απωθημένα, ανεξερεύνητα, κακός συγχρονισμός, τύψεις, τσακωμοί, κατώτερα ένστικτα, πόνος, θλίψη, οργή, αδικία, ματαιότητα, λιποψυχιά, υπερβολή, ανασφάλεια και αμέτρητα ακόμα δυνητικά «κακά» που συνθέτουν σε μικρότερες και μεγαλύτερες δόσεις τη μέχρι τώρα ζωή μου για την οποία είμαι άπειρα ευγνώμων. Μικρά και μεγαλύτερα τσαλακώματα και ρωγμές που όταν μας τα επιτρέπουμε φτάνουμε όλο και πιο κοντά στην απλή και υπέροχη ανθρώπινη φύση μας.
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… Να γίνω δικηγόρος. Να ταξιδέψω στην Αφρική.
Ένας εκπληρωμένος έρωτας… Nα γίνω ηθοποιός.
Τι δικό μου θα καταργούσα; Αχαχαχα! Μόνο ένα; Την ισχυρογνωμοσύνη, την ανόητη επιθυμία να επιβάλλω τη γνώμη μου, τη χαζή πεποίθηση πως σχεδόν πάντα εγώ και ο σημαντικός εαυτός μου γνωρίζουμε την αλήθεια, ότι έχω μοχθήσει, έχω χύσει δάκρυα και αίμα για να την κατακτήσω και ένα σωρό άλλες άχρηστες ψευδαισθήσεις που μου στερούν την επαφή με εμένα σε βάθος και απλή ουσία και τη χαρά του μη ελέγχου.
Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Με θυμάμαι από πάρα πολύ μικρή να υιοθετώ και να αντανακλώ χαρακτηριστικά άλλων ανθρώπων που με γοήτευαν. Ίσως και αυτή η τάση να με μετέφερε στη σκηνή και είναι κάτι που κρατάω και εξελίσσω διαρκώς. Μου αρέσει, με γεμίζει να δανείζομαι την αγνή περιέργεια και την πολυμήχανη διάθεση του Άγγελου του κολλητού μου που δε σταματά να ανακαλύπτει καινούργια χόμπι και τρόπους ζωής. Την αντικειμενικότητα της Σοφίας, την ηρεμία του Ρωμανού, τη μαχητικότητα του Κώστα, το πείσμα και την υπομονή της Αγνής, την καλοκαρδοσύνη της Φωτεινής, το χιούμορ και την ελαφράδα του Σταύρου σε κάθε περίσταση και τόσα άλλα που δε με φτάνουν οι λέξεις για να τα απαριθμίσω. Ρουφάω σα σφουγγάρι, κάτι μένει, κάτι εγκαθιδρύεται, κάτι πάντα τονίζει την ομορφιά της ζωής όταν τη μοιράζεσαι όταν αφήνεσαι να αλληλεπιδράσεις. Α! Και την έλλειψη επικριτικής διάθεσης θα υιοθετούσα με κλειστά τα μάτια. Με συγκινεί πολύ, το έχω συναντήσει με πολύ θαυμαστό τρόπο.
Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Σε γενικές γραμμές φίλοι καλοί. Με διαστήματα απομάκρυνσης, τσακωμών και εχθρότητας. Αλλά και με ένα αδιόρατο χάδι, μια συμπόνοια, μια κατανόηση, μια άφεση αμαρτιών. Νομίζω η επένδυση-με όποιον τρόπο θεωρεί ο καθένας- στη στενή σχέση με τον εαυτό έχει αναρίθμητα δώρα. Με πρώτο κατά τη γνώμη μου την ζεστή σύνδεση με τους άλλους. Τη μαγεία να ζεις τη ζωή «μαζί». Αν και συχνά υπάρχει η παρερμηνεία πως η ενασχόληση με τον εαυτό σε γυρίζει γύρω από μια εγωκεντρικότητα. Νομίζω συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Σου αφαιρεί βάρος. Το βάρος και το φορτίο της βαρυσήμαντης ύπαρξης.
Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Στ’ αλήθεια ούτε στη ζωή δεν πιστεύω πως υπάρχει νέο και παλιό. Σίγουρα ούτε και στην τέχνη. Ολοκληρωμένο και ανολοκλήρωτο, απατηλό και αληθινό, λαϊκό και εστέτ, λαμπερό και θαμπό, μηχανικό και οργανικό, ψυχρό και θερμό. Αυτά ναι υπάρχουν και σε φάσεις όλοι μας περνάμε από μέσα τους. Και αυτό το βρίσκω απελευθερωτικό και υπέροχο.
Η Μαρία Παπαφωτίου γεννήθηκε,ζει και εργάζεται στην Αθήνα.Έχει καταγωγή από το Ελληνικό Αρκαδίας.Είναι διπλωματούχος μηχανικός του Ε.Μ.Π. και μαθήτρια του Νίκου Καραγέωργου. Βρίσκεται επαγγελματικά στο χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης τα τελευταία 8 χρόνια. Έχει ασχοληθεί συστηματικά με τον κλασικό χορό, τη γιόγκα και το πιλάτες. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας θεάτρου ”Άναμμα” που ξεκίνησε την πορεία της το 2017 στο διεθνές φεστιβάλ θεάτρου της Νοτίου Κορέας με την παράσταση ”Από την Αντιγόνη στη Μήδεια” σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Έχει συνεργαστεί σαν ηθοποιός με τα θέατρα studio υπό το μηδέν, Από Μηχανής, Βρετάνια, Καρέζη, Μικρό Παλλάς, Επί Κολωνώ, Άλφα, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ΕΘΑΛ, ΘΟΚ, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης καθώς και ως βοηθός σκηνοθέτη στο Εθνικό Θέατρο. Έχει δουλέψει με τους σκηνοθέτες Νίκο Καραγέωργο, Πάνο Αγγελόπουλο, Ρέινα Εσκενάζυ, Ισμήνη Πρωίου, Αχιλλέα Γραμματικόπουλο, Δημήτρη Λάλο, Τάκη Τζαμαριά, Σταύρο Στάγκο, Χριστόφορο Χριστοφή και Κώστα Γάκη. Έχει πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική σειρά “Τα πέντε κλειδιάʼʼ σε σκηνοθεσία Ρ. Εσκενάζυ για τον Antenna Κύπρου. Στο θέατρο την περίοδο 2019-2021 βρισκόταν στην παράσταση “Ιστορία χωρίς όνομα” σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη ενσαρκώνοντας τον ρόλο της Πηνελόπης Δέλτα, για τον οποίον ήταν υποψήφια στην κατηγορία της γυναικείας ερμηνείας στα 10α θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης. Το 2022 πρωταγωνίστησε στη σειρά εποχής της ΕΡΤ “Φλόγα και άνεμος” σε σκηνοθεσία Ρ. Εσκενάζυ, η οποία περιγράφει τη θυελλώδη σχέση της Κυβέλης με τον Γεώργιο Παπανδρέου και μοιράστηκε τον εμβληματικό ρόλο της Κυβέλης Αδριανού με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη η οποία ενσάρκωσε την ώριμη ηλικία της θρυλικής ηθοποιού. Το 2024 πρωταγωνίστησε στην αστυνομική σειρά του Alpha ”Σκαραβαίος” ενσαρκώνοντας την αστυνόμο Μάρθα Λαζαρίδη. Την τρέχουσα θεατρική περίοδο συμμετέχει στη μουσικοθεατρική παράσταση ”Σούπερ Ατού” στη σκηνή του Vox καθώς και στην παράσταση ”Διάφανος ύπνος” στο θέατρο Olvio.
