Προσοχή! Εύθραυστον! | Σοφία Κικιλίντζια. Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, ειναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς…
Σοφία Κικιλίντζια – Ηθοποιός. Την περίοδο αυτή πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Play it again, Sam» στο Θέατρο Faust, μια κωμωδία του Woody Allen σε σκηνοθεσία Γιώργου Ζαχαράκη, η οποία παίζεται για δεύτερη χρονιά. Παράλληλα συμμετέχει στην τηλεοπτική σειρά του ANT1 «Η Μάγισσα» σε σενάριο Μελίνας Τσαμπάνη και σκηνοθεσία Λευτέρη Χαρίτου.
Μια ιστορία που με συνοδεύει… Η ιστορία μου, το δικό μου ταξίδι ζωής. Από που ξεκίνησα, πού βρίσκομαι και πού πάω. Αναρωτιέμαι συχνά πώς θα ήταν η ζωή μου αν ήταν βιβλίο ή ταινία. Με βοηθάει να αποστασιοποιούμαι από την πραγματικότητα και να μη πανικοβάλλομαι με τις δυσκολίες που μπορεί να μου τυχαίνουν. Μια ιστορία που ευτυχώς δεν γνωρίζω ακόμα πώς θα τελειώσει.
Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Η μητέρα μου. Ένα πρόσωπο που είναι εκεί από τη γέννησή μου και ευτυχώς μέχρι σήμερα. Θα με συγκινεί πάντα η ανιδιοτελής αγάπη της μητέρας. Είναι πάντα εκεί ό,τι και να γίνει. Έχει καθορίσει πολλά στοιχεία της ύπαρξής μου, σε πολλά μοιάζουμε σε άλλα όχι. Μια σχέση που εξελίσσεται μαζί μ’ εμάς αλλάζει και μας αλλάζει. Ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα άλλο, ούτε μπορεί να συγκριθεί. Θα είναι πάντα εκεί.
Μια κατάσταση που με τσακίζει… Το ψέμα. Δεν το αντέχω. Η κοροϊδία. Μπορεί να με βγάλει εκτός εαυτού. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που νομίζουν πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν σ` αυτή τη ζωή. Σαν να τους ανήκουν όλα. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους θέλω στη ζωή μου.
Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Να έχω φωνή αλλά να μην μ´ ακούει κανείς. Το έχω δει αρκετές φορές, δυστυχώς. Πιο πολύ σαν εφιάλτης θα έλεγα. Αν το δούμε ψυχαναλυτικά, ίσως έχει να κάνει με μια ανάγκη έκφρασης που είναι ακόμα καταπιεσμένη. Μέσα από την τέχνη μου βρίσκω δίοδο, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα που θα ήθελα να πω και δεν τολμώ να πω. Το γιατί, μη το ρωτάτε, ίσως δεν το γνωρίζω ούτε κι εγώ.
Θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Η ανάγκη για επαφή. Οι ελλείψεις, γενικότερα. Μέσα από τις ελλείψεις μας ολοκληρωνόμαστε. Είμαστε όλοι ημιτελείς, όχι με την έννοια του άλλου μισού. Έχουμε όλοι ελαττώματα και αυτά μας κάνουν ανθρώπινους και μοναδικούς. Μέσα από τις ελλείψεις αυτές ψάχνουμε την επαφή, αναζητούμε την επικοινωνία. Χωρίς αυτά τα θραύσματα δεν θα είχαμε λόγο ύπαρξης. Δεν θα είχαμε καμία αγωνία για να βελτιωθούμε, να ανακαλύψουμε.
Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… Δε θέλω να έχω ανεκπλήρωτους στόχους. Προσπαθώ να πετυχαίνω τους στόχους μου γιατί έτσι νιώθω πιο δυνατή. Όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω πως κάποιοι στόχοι αναγκαστικά θα μείνουν ανεκπλήρωτοι. Δεν μας φτάνει μια ζωή για να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε. Θα θέλαμε δυο ή και τρεις, αλλά δυστυχώς έχουμε μόνο μία. Πρέπει να κάνουμε κάποιες επιλογές. Ένας ανεκπλήρωτος στόχος θα έλεγα πως είναι να ζήσω στη Νέα Υόρκη. Έχω ζήσει στο εξωτερικό, πέντε χρόνια στο Παρίσι δεν ήταν κι άσχημα.
Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»... Τι είναι αυτό; Αστειεύομαι, αλλά υπάρχει μια αλήθεια μέσα σ’ αυτό. Μαθαίνουμε τον έρωτα μέσα από τα τραγούδια, τις ταινίες και τα μυθιστορήματα. Έχουμε συνδυάσει τον έρωτα με τον πόνο, καλώς ή κακώς δεν θα το κρίνω εγώ. Είμαι κι εγώ μέσα σ’ αυτούς. Ένας εκπληρωμένος έρωτας ίσως χάνει κάτι από τη μαγεία του. Πολύ συχνά μόλις κατακτήσουμε κάτι, θέλουμε κάτι άλλο.
Τι δικό μου θα καταργούσα; Το «δικό» μου σαν έννοια. Η έννοια αυτή μας χωρίζει, μας κάνει πιο εγωιστές, να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Θα ήθελα να καταργήσω αυτόν το δικό μου ατομικισμό.
Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Έναν «ξένο» τρόπο σκέψης. Θα έδινα τα πάντα να μπω στο μυαλό κάποιου άλλου. Να καταλάβω πώς σκέφτεται. Πιστεύω πως ο καθένας μας βιώνει τον κόσμο πολύ διαφορετικά. Πιστεύω ότι θα ήταν μεγάλη αποκάλυψη να υιοθετούσαμε έστω και για λίγο ένα ξένο τρόπο σκέψης.
Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Άλλοτε εχθροί κι άλλοτε φίλοι μα πάντα συνοδοιπόροι. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα όπως σε όλες τις σχέσεις, έτσι και στην πιο μακροχρόνια σχέση που μπορούμε να έχουμε, με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν δεν υπήρχαν σκαμπανεβάσματα θα ήμασταν νεκροί. Όσο μεγαλώνουμε βέβαια γινόμαστε όλο και πιο πολύ φίλοι.
Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Ένας κύκλος είναι η ζωή, όπως και η τέχνη και μέσα σ’ αυτόν κι εμείς. Το να δανειζόμαστε στην τέχνη το θεωρώ απολύτως φυσικό. Παίρνουμε και δίνουμε έμπνευση. Υπάρχουν τάσεις και στην τέχνη. Δεν είναι περίεργο να επαναλαμβάνονται πράγματα και προσωπικά δεν το θεωρώ κατακριτέο. Για παράδειγμα, στη μαγειρική δεν το κρίνουμε τόσο. Μπορεί η ίδια συνταγή να γίνει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, το ίδιο μπορεί να γίνει και στη τέχνη.
Η Σοφία Κικιλίντζια είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής “Δήλος”. Μετά τις σπουδές της δούλεψε στο θέατρο στην Αθήνα και έπειτα στον θεατρικό οργανισμό Κύπρου. Τα τελευταία χρόνια έμενε και δούλευε ως ηθοποιός στο Παρίσι, όπου ασχολήθηκε κυρίως με τον κινηματογράφο. Έχει συνεργαστεί με σημαντικά ονόματα τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο και τη τηλεόραση όπως Δημήτρης Μαυρίκιος, Λευτέρης Γιοβανίδης, Κώστας Σιλβέστρος, Κωνσταντίνος Σαμαράς, Γιώργος Δρίβας, Σπύρος Μιχαλόπουλος, Μανούσος Μανουσάκης, Λευτέρης Χαρίτος κ.α.
