To Bauhaus θεωρείται μέχρι και τις μέρες μας πρωταρχικός πυρήνας της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και του μοντέρνου design. Όμως το «Bauhaus» δεν είναι μόνον το «κυβιστικό» λευκό σπίτι με την επίπεδη στέγη ή η καρέκλα με σκελετό από ατσάλινους σωλήνες ή η διάσημη λάμπα Bauhaus. Ήταν και εκπαιδευτικό ίδρυμα. Εκεί δίδαξαν παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες όπως π.χ. οι Johannes Itten, Wassily Kandinsky, Lyonel Feininger, Paul Klee, Oskar Schlemmer, Walter Gropius, Mies van der Rohe.
Ο Walter Gropius, Γερμανός αρχιτέκτονας, ιδρυτής και διευθυντής της σχολής Bauhaus από το 1919 ως το 2928, πίστευε ότι το σχέδιο, η αρχιτεκτονική, η τέχνη μπορούν να αξιοποιηθούν ως δυνάμεις για τη διαμόρφωση ενός καλύτερου μέλλοντος. Η αφοσίωσή του στην απλότητα, την προσβασιμότητα, την καινοτομία και την εκπαίδευση αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά του προγράμματος σπουδών του σχολείου Bauhaus και μια κληρονομιά σχεδίασης που συνεχίζει να ορίζει χτισμένα περιβάλλοντα σε όλο τον κόσμο. Καθώς το επιβλητικό κίνημα γιορτάζει την 100η επέτειό του, ένα εκτεταμένο και φαινομενικά ατελείωτο χρονοδιάγραμμα γεγονότων σε όλο τον κόσμο.
Και ναι το βιομηχανικό σχέδιο, η αρχιτεκτονική, η γραφιστική μπορεί να βελτιώνονται διαρκώς οριοθετώντας την άποψη που βλέπουμε τον κόσμο, εν τούτοις υπάρχουν σχέδια, μηχανές, κτήρια που αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου. Οι σχεδιαστικές τους γραμμές έμειναν αναλλοίωτες λες και ο χρόνος τούς κάνει τη χάρη να μην παλιώνουν.
Η Καρέκλα του Μαρσέλ Μπράουερ
Έχει εμφανιστεί σε πολλά περιοδικά μόδας. Και σε ακόμα περισσότερες επιθεωρήσεις που αφορούν το design.
Τα κοστούμια του μπαλέτου του Όσκαρ Σλέμμερ
Το πρωτοποριακό μπαλέτο του Όσκαρ Σλέμμερ είναι μια ψυχεδελική εξερεύνηση της σχέσης μεταξύ των σωμάτων των χορευτών και χώρου. Ο Σλέμερ δοκίμασε να διαμορφώσει τον χώρο και επομένως την ευρύτητα των κινήσεων που κατείχαν οι χορευτές στη σκηνή. Τα κοστούμια που φορούσαν περιελάμβαναν μέρη από υλικά όπως το πλαστικό και το μέταλλο. Το Triadisches Ballett, το οποίο σχεδιάστηκε για πρώτη φορά το 1912 σε συνεργασία με τους χορευτές Albert Burger και Elsa Hötzel, έκανε πρεμιέρα στη Στουτγάρδη τον Σεπτέμβριο του 1922. Τα χρόνια που ακολούθησαν ενέργησε κάτι σαν ιεραποστολικού χαρακτήρα εξόρμηση εξαπλώνοντας τον λόγο της εκπαίδευσης και της αρχής του Bauhaus.
Η Τσαγιέρα της Μάριανε Μπραντ
Η Μπραντ σε μια δύσκολη εποχή για τις γυναίκες κατάφερε να γίνει υπόδειγμα φοιτήτριας της σχολής του Μπαουχάουζ. Η έμπνευση και η προσήλωση της στην μεταλλοτεχνία την οδήγησαν στον σχεδιασμό του αντικειμένου που έδωσε νέες διαστάσεις στην καθημερινότητα του δυτικού κόσμου.
Το κτήριο των Αρχείων Bauhaus
Μπορεί το ναζιστικό καθεστώς να έκλεισε τη σχολή Bauhaus το 1933 αλλά στην υποθετική κόντρα ανάμεσα στην αισθητική παρακαταθήκη της σχολής και το αιματοκύλισμα των ναζί θεωρούμε πως η αρχιτεκτονική επιρροή της σχολής κέρδισε. Με βάση τα πρωτότυπα σχέδια του Walter Gropius ολοκληρώθηκε αυτό το οδοντωτό κτίριο που στεγάζει τη μεγαλύτερη και ομορφότερη συλλογή αρχείων του Bauhaus στον κόσμο. Η επίσκεψη στον συγκεκριμένο χώρο για τους ταξιδιώτες του Βερολίνου προτείνεται χωρίς επιφυλάξεις. Είναι η καλύτερη ταξιδιωτική γκουρμεδιά για εκείνους που θέλουν να πάρουν μια γεύση για το design του 20ου αιώνα.
Το Bauhaus υπήρξε η πιο εμβληματική σχολή art και design του περασμένου αιώνα. Λίγοι, όμως, είναι αυτοί που ξέρουν για τα πάρτι των “Bauhauslers”. H καλλιτεχνική αξία των γιορτών αυτών φαίνεται ήδη από το πρώτο μανιφέστο της Σχολής: εκτός από διαλέξεις, ποίηση, μουσική και θέατρο, το Bauhaus θα είχε και πάρτι μεταμφιεσμένων. Τα πάρτι του Bauhaus, με κεντρική ιδέα τον ανεξάντλητο πειραματισμό, τη χαρά της δημιουργίας και το ένστικτο του παιχνιδιού, είχαν θετική επίδραση στη ζωή της κοινότητας, καθώς ένωναν όλους, φοιτητές και δασκάλους, κάτω από έναν κοινό καλλιτεχνικό οίστρο. Σ’ αυτά μπορούσε κανείς να συναντήσει τον Paul Klee μεταμφιεσμένο σε τραγούδι του Μπλε Δέντρου, τον Wassily Kandinsky σε κεραία, τον Johannes Itten σε εξωγήινο τέρας, τον Walter Gropius ντυμένο Le Corbusier.
Το ναζιστικό καθεστώς έστειλε τον αρχιτέκτονα Paul Schultze-Naumburg στη σχολή Bauhaus στο Ντεσάου με έναν σκοπό. Να αποκαταστήσει την καθαρή γερμανική τέχνη από τα «κοσμοπολίτικα σκουπίδια» που έκαναν οι καλλιτέχνες της. Ο απεσταλμένος του καθεστώτος περιέγραψε τα έπιπλα ως – απλά – κουτιά. Το Bauhaus ήταν θεσμός που τόσο μισούσε η Εθνική Σοσιαλιστική κυβέρνηση και αυτός ήταν ο λόγος που, αρχικά, διέκοψε κάθε οικονομική στήριξη στο Bauhaus. Το σχολείο αναγκάστηκε να μετακομίσει από το Ντασάου στο Βερολίνο, όπου επιβίωσε χωρίς καμία δημόσια χρηματοδότηση για σύντομο χρονικό διάστημα. Στις 11 Απριλίου 1933, η αστυνομία του Βερολίνου, ενεργώντας με τις εντολές της νέας ναζιστικής κυβέρνησης, τελικά, το έκλεισε.
