γράφει η Έφη Παπαζαχαρίου
«Είμαι στη ζωή σας 31 χρόνια! Βρέθηκα στην Κόλαση και στον Παράδεισο. Γεννήθηκα με πολλά προβλήματα, άγχος, μια αρνητική φωνή να μου λέει διαρκώς πόσο δεν άξιζα. Η φωνή χειροτέρεψε όταν μπήκα στους Take That, έμπλεξα με ναρκωτικά, ποτό… έχω κόψει το ποτό εδώ και 23 χρόνια!… Έφτασα να μη θέλω να είμαι πια σε αυτόν τον πλανήτη. Δυο πράγματα με κράτησαν όμως: Η γυναίκα μου και τα παιδιά μας. Και εσείς, το κοινό! Γιατί όταν κάποιος μου χαμογελάει όπως ο Δημήτρης ή συγκινείται όπως η Ρία ή χορεύει, με κάνει ευτυχισμένο!».
Μία τεράστια εξομολόγηση ήταν η 90λεπτη συναυλία του Ρόμπι Γουίλιαμς, στο Terra Vibe της Μαλακάσας, ανάμεσα στα κομμάτια του -που και αυτά ατμόσφαιρα εξομολόγησης πάνω κάτω είχαν. Η ζωή του, οι προσωπικοί του δαίμονες με τα ναρκωτικά, οι εφιάλτες του, η αποπομπή του από τους Take That (στους οποίους αφιέρωσε αρκετά λεπτά) και τα πήγαινε έλα του στη boyband, οι δίνες του, η αναγέννησή του, όλα ήταν εκεί, λες κι ήθελε να τα πει και σε όσους περνάνε τα ίδια –λίγοι δεν είναι – αλλά και στους άλλους που καλό είναι να τα ακούσουν.
«Λένε ότι έχω μόνο δύο είδη τραγουδιών -και είναι αλήθεια», είπε σκύβοντας, απευθυνόμενος στη Ρία που βρήκε στον μακρύ διάδρομο της σκηνής, μέσα στο πλήθος. «Το τραγούδι νούμερο ένα είναι το “Είμαι fucking amazing”», της χαμογέλασε με νόημα. «Το νούμερο δύο είναι το “Είμαι χαμένος, είμαι μόνος, είμαι λυπημένος και είμαι θλιμμένος. Γιατί δεν ήρθες να με σώσεις;”. Μη γελάς! Αυτό είναι το τραγούδι Νο2 και είναι για σένα», είπε και η συμπαθέστατη κοπέλα κόντεψε να “λιποθυμήσει”, καθώς ξεκινούσε το «She is the One».
«Let Me Entertain You» στην αρχή -και ξανά στο τέλος a capella μαζί με το «Me and My Monkey»!-, «Angels» δύο φορές, «No Regrets», «Feel», «Don’t Look Back In Anger» (διασκευή στο τραγούδι των Oasis). Το αλλοτινό βρωμόπαιδο της ποπ συγκίνησε και γοήτευσε το κοινό –κάθε ηλικίας, αλλά οι περισσότεροι άνω των 40, τολμώ να πω!, ακόμη και οικογένειες ήρθαν μαζί.
Ανακάλυψε τον Δημήτρη, περίπου συνομήλικό του, μπροστά στη σκηνή, κατέβηκε στον κόσμο, ασχολήθηκε μαζί του, άντλησε ξεχωριστά συναισθήματα χαράς από τον καθένα. Γκρίζο Mohican style μαλλί, άψογο σώμα, χρυσό κοστούμι στην αρχή (ένα κάπως άστοχο αστείο για τους Έλληνες και τα πετράδια του γιλέκου του, όχι εύκολα κατανοητό με τον “βρετανικό” τρόπο που το είπε, τον έκαναν φυσικά στόχο των πρωινάδικων, με πάσα και σε άλλα Μέσα), μαύρο κιμονό, στυλ “ρόμπα μποξέρ” κατόπιν, με το ανθρωπάκι λογότυπο της παλιάς σειράς «The Saint»/«Ο Άγιος» “στάμπα” στην πλάτη -έχει σημασία αυτό! Ο Robbie με το παιχνιδιάρικο βλέμμα και χαμόγελο έβγαλε από τη φαρέτρα του, φωνάζοντας δυνατά, το βέλος «I love my life», και στόχευσε στον στόχο της ζωής.
Έβαλε πάνω από 20.000 άτομα να τραγουδήσουν «happy birthday» στον φίλο του Ολιβιέ που ήταν εκεί, να πουν τους στίχους των κομματιών του, να ανάψουν τους φακούς στα κινητά τους όλοι μαζί. Στο τέλος, έτρεξε να φιλήσει τα δύο παιδιά του που τον παρακολουθούσαν κάπου στο πλάι της σκηνής («είχα κανόνες να μην παντρευτώ και να μην κάνω παιδιά και είμαι 14 χρόνια με τη γυναίκα μου κι έχω τέσσερα παιδιά», είχε πει πιο πριν).
Μπορεί να έλειπε η τρομερή ενέργεια της προηγούμενης φοράς, αυτό το ασύλληπτο power που το 2015, στον ίδιο χώρο, μας καθήλωσε, όμως φαινόταν πιο ώριμος τώρα, όχι πιο ήρεμος, πιο αποσαφηνισμένος, ακόμη πιο επικοινωνιακός και σίγουρα μεγαλύτερος, φορτωμένος μια δεκαετία -σχεδόν- που δεν κρυβόταν, ίσως και μια κούραση από το long covid που μάλλον τον ταλαιπωρεί. Με την μπάντα, τα εφέ (πυροτεχνήματα-φωτιές, λέιζερ, πολύχρωμες σερπαντίνες να εκτοξεύονται στον αέρα), τις χορεύτριες, εντυπωσιακά φώτα, ωραία βίντεο από τα νιάτα του ως σήμερα, και το φεγγάρι έτοιμο για πανσέληνο πάνω από τον Robbie, δεν χρειαζόσουν περισσότερα για να είναι η βραδιά μαγική.
Πριν πάω στη Μαλακάσα, ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν διαφορετικός από την προηγούμενη φορά. Είχε φανεί στον τρόπο που παρουσιάζει ο ίδιος τον εαυτό του στο νέο εξαιρετικό video clip τού «Lost». Αυτοσαρκαστικός, απολαυστικός, «και educational και entertainer», όπως ο ίδιος είπε, χωρίς την παλιά “αλήτικη” ανεμελιά αλλά ίσως πιο βαθιά ανήσυχος, πάντα συναρπαστικός, πάντα με τον βραχίονα του μικρόφωνου στα χέρια, μας πήρε μαζί του και μας ένωσε, μας έκανε να ξεχάσουμε όσα οδυνηρά τρέχουν γύρω μας, έστω για λίγο, κάτω από τους προβολείς, τα λέιζερ και τα αστέρια.
πηγή εικόνων: robbie williams
