Είτε πρωταγωνιστώντας, είτε σκηνοθετώντας είτε κάνοντας και τα δύο, ο Γούντι Άλεν παίζει με τους χαρακτήρες των ταινιών του μοναδικά. Οι πρωταγωνιστές του αυτοσαρκάζονται. Δημιουργούν ευκαιρίες που τις χάνουν μέσα από το απροσδόκητο της ζωής. Οι “Σφαίρες πάνω από το Μπρόντγουεϊ” είναι ο ορισμός της Γουντιαλενικής πλοκής, την ταινία θα προβάλλει απόψε – Τρίτη 2 Αυγούστου – η ΕΡΤ2 στις 22:00
Νέα Υόρκη, δεκαετία του 1920. Ένας ατάλαντος συγγραφέας, για να δει το θεατρικό του έργο στη σκηνή, είναι αναγκασμένος να δεχτεί ως πρωταγωνίστρια την ερωμένη ενός γκάνγκστερ. Όταν αυτή προσέρχεται στις πρόβες, συνοδευόμενη από τον σωματοφύλακά της, τότε τα πράγματα αποκτούν κάποιες απροσδόκητες κωμικές διαστάσεις…
Μία από τις διασκεδαστικότερες και πιο άρτιες κωμωδίες της καριέρας του Γούντι Άλεν, που μας μεταφέρει σε μια γοητευτική κινηματογραφικά εποχή, εκείνη της μαφίας και της δράσης των γκάνγκστερ.
Στα 67α βραβεία Όσκαρ κέρδισε στην κατηγορία Β’ γυναικείου ρόλου (Νταϊάν Γουίστ)
Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν
Πρωταγωνιστούν: Τζον Κιούσακ, Τσαζ Παλμιντέρι, Νταϊάν Γουίστ, Τζένιφερ Τίλι, Τζο Βιτερέλι, Τρέϊσι Ούλμαν, Τζίμ Μπρόαντμπεντ
Πέντε αξίες που κάνουν τον Γούντι Άλεν ακαταμάχητο
1. Το χιούμορ του. Το χιούμορ του Γούντι Άλεν είναι συνήθως αυτοσαρκαστικό, τις περισσότερες φορές black, γλυκόπικρο, υψηλής ταυτόχρονα αισθητικής (σχεδόν φλεγματικό), μια καυτερή πιπεριά που ειρωνεύεται – συνήθως τον εαυτό της. Στο σημείο αυτό ακόμη και οι εχθροί του δεν μπορούν να διαφωνήσουν.
2. Η εποχή της Jazz. Ανεξαρτήτως του πότε και πού διαδραματίζεται η ταινία με το που σβήνουν τα φώτα είσαι προετοιμασμένος να κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι στη μελωδία: στη χρυσή εποχή της Jazz με τις Big Bands τους γκάγκστερς, την ποτοαπαγόρευση, τις τιάρες και τα τσάρλεστον. Πολλές ταινίες όπως και το Café Society διαδραματίζονται ακριβώς αυτήν την εποχή.
3. Η καλλιτεχνική συνέπεια. Τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι περιμένουμε να δούμε την καινούρια ταινία του Γούντι Άλεν. Δεν τον πτοούν τα 80 χρόνια του, ακόμη γράφει, σκηνοθετεί, σίγουρα επιλέγει και τη μουσική, ταινίες που ακόμη κι αν δεν έχουν πάντα την οξύνοια κάποιων άλλων προηγούμενων ίσως, είναι πάντως συνεπείς στην ποιότητά τους.
4. Το αστικό τοπίο. Η Νέα Υόρκη δεν είναι απλά ένα σκηνικό αλλά κυριολεκτικά πρωταγωνιστεί στις περισσότερες ταινίες του. Τα τελευταία χρόνια επισκέπτεται όλο και πιο συχνά και την Ευρώπη: Παρίσι, Ρώμη, Βαρκελώνη, Κάτω Ιταλία έχουν πρωταγωνιστήσει και αυτές σε ταινίες του πράγμα που μας έκανε να χαρούμε ιδιαίτερα (καλό το Μανχάταν αλλά και μια αλλαγή τη θες) αν και μάθαμε ότι τα ελατήριά του κάθε άλλο παρά καλλιτεχνικά ήταν: ο ίδιος έχει πει ότι η Σουν Γι ήθελε να δει τον κόσμο..
5. Οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις. Οι υπαρξιακοί προβληματισμοί είναι παραπάνω από εμφανείς στις περισσότερες ταινίες του, ακόμη κι όταν αστειεύεται, όταν αντιμετωπίζει με χιούμορ σοβαρούς προβληματισμούς δεν τους υποτιμά κι εμείς τον αγαπάμε ακριβώς γι’ αυτό και τον ακολουθούμε στις υπαρξιακές του περιπέτειες γιατί είναι δικές μας.
