Της Ρομίνας Ξύδα //
Λέμε το έχω δει το όνειρο. Το όνειρο είναι η πρόβλεψη. Όχι κάποια τυχαία πρόβλεψη. Αλλά μια με μειωμένα ποσοστά ρίσκου. Η ιστορία που θα πω είναι αληθινή. Δεν την πειράζω. Θα ήταν αμαρτία στο μονόπρακτο ζωής του κοριτσιού που το σκέφτηκε, το σκηνοθέτησε, το εκτέλεσε τόσο πειστικά.
Ήταν μετρημένο κορίτσι όταν μπήκε στο χώρο των εκδόσεων. Πρώτη δουλειά γραμματέας. Όταν ο εναγκαλισμός με τη μετριότητα αναβαθμίζεται σε αρετή. Και το «ναι σε όλα, για πάντα» του αφεντικού σε εντολή ζωής. Και όμως έδειχνε τόσο ευτυχισμένη. Δες και την άλλη μεριά. Γραμματέας. Κάτι είναι και αυτό όταν χωρίς κονέ πιάνεις δουλειά σε σινιέ γκρουπ εκδόσεων που μπορεί να μην είχε παρελθόν στον τύπο, αλλά το αφεντικό / εκδότης είχε λεφτά να σπρώξει στην πιάτσα.
Το κοριτσάκι, «το καημένο», ήταν πάντα σιωπηλό τις ώρες των συσκέψεων. Έκανε τη δουλειά της συνεσταλμένα. Στο μπλοκ της σημείωνε, μόνο, τρεις κατηγορίες θεμάτων. Τις εντολές του αφεντικού. Τα τηλέφωνα που έπρεπε να κάνει. Τα ραντεβού που δεν έπρεπε να χάσει. Ήταν εκείνη που χαμήλωνε το κεφάλι στις φωνές του, που έμοιαζε απροστάτευτη στις εκρήξεις του, που κρεμόταν από τα χείλη του ακόμη κι όταν εκείνα ξεστόμιζαν θεούς και δαίμονες…
Ο χρόνος περνούσε, οι συστολές έφευγαν. Πώς έφευγαν; Βάλε το μυαλό σου μπρος. Πώς μπορεί μέσα σε λίγα χρόνια ένα κορίτσι που για γραμματέας ξεκίνησε να παίρνει πρωτοβουλίες διευθύντριας; Ο λαός λέει κάτι για το τούμπανο και το κρυφό καμάρι, όμως ας είμαστε λίγο επιεικείς. Ο κόσμος μια ζωή στην επιφάνεια κάθεται. Η αγωνία για δύναμη, για εξουσία δεν είναι μια εύκολη μπίζνα. Κάθε, μα κάθε λεπτό μετράει. Έχει τη σημασία του. Είναι μια νίκη προς την τελική επικράτηση της φιλοδοξίας. Με το πέρασμα του χρόνου, το κοριτσάκι το «καημένο», μετατράπηκε σε ύαινα που «έφαγε» πολλές, «καθάρισε» άλλες τόσες και καθιερώθηκε σε ολόκληρο τον οργανισμό ως η «κυρία» του κυρίου αφεντικού!
Οι «wanna be αφεντικίνα» γυναίκες είναι συγκεκριμένης «ράτσας»: Γεννημένες και γαλουχημένες να αναρριχώνται σαν τους κισσούς, κρυφά, ύπουλα αλλά με απίστευτη υπομονή στην κορυφή του όποιου ανδρικού «κορμ(ι)ού» έχουν βάλει στο μάτι.
Οι γυναίκες «διευθύντουλες», όπως τις αποκαλεί μία φίλη, είναι πάντα σεμνές και χαμηλοβλεπούσες, η άλλη όψη του νομίσματος της femme fatale. Δεν πρόκειται να εμφανιστούν ποτέ στο γραφείο με μίνι φούστα, με βαθύ ντεκολτέ ή με δωδεκάποντη γόβα. Η πιο extreme εμφάνισή τους λευκό πουκάμισο και τζιν, άντε και κανένα κλος φορεματάκι όταν σφίξουν οι ζέστες. Σχεδόν αμακιγιάριστες και ποτέ φορτωμένες με πολλά μπιχλιμπίδια, στοχεύουν στην καρδιά του «καρεκλοκένταυρου» διευθυντή με όπλο την αγνότητα και με μια παιδικότητα που ξυπνάει τα «κοιμισμένα» εφηβικά του ένστικτα. Εάν ωστόσο κάποιος επιχειρήσει ένα flash back στον ερωτικό τους βίο, το πιθανότερο είναι ότι θα ανακαλύψει έναν… «βίο και πολιτεία», όπου θα αναγράφονται πολλά επώνυμα ονόματα πρώην θυμάτων. Γιατί μία γυναίκα «διευθύντουλας» δεν αρκείται ποτέ στον έρωτα ενός κοινού θνητού.
Οι συγκεκριμένες γυναίκες είναι σχεδόν πάντα επιεικώς ακατάλληλες για τις θέσεις που επιλέγονται. Η ασχετοσύνη τους είναι ένα από τα δυνατότερα χαρτιά τους! Με μία απίστευτη ευκολία πλασάρονται πάντα ως ανειδίκευτες «μαθητριούλες» χτυπώντας την Αχίλλειο πτέρνα του κάθε αρσενικού που δεν έχει καλύτερο αφροδισιακό από το να τον θεωρεί η καλή του ως τον Θεό της, τον Σωτήρα της και τον μοναδικό Δάσκαλο της ζωής της! Τον Πυγμαλίωνά της. Έναν Πυγμαλίωνα που στη συνέχεια θα την ανταμείψει αδρά…
The day after – Η εχεμύθεια που βρυχάται
Οι γυναίκες «διευθύντουλες» στην αρχή κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μείνει ο δεσμός τους κρυφός. Δεν είναι δική τους επιλογή. Τους το επιβάλλει ο διευθυντής ο οποίος ακόμη κι αν δεν είναι παντρεμένος δεν έχει καμία διάθεση να γίνει θέμα συζήτησης στον εργασιακό του χώρο. Μόλις όμως εκείνες «δέσουν τον γάιδαρο τους»; Ε, τότε το κάνουν οι ίδιες βούκινο, εμμέσως πλην σαφώς, με κάθε τρόπο. Κατά ένα περίεργο τρόπο αποκτούν ελαστικό ωράριο χωρίς κανείς να μπορεί να τους πει κουβέντα, έναν παχυλό μισθό κάτω από το τραπέζι, κολλητηλίκια με τις υπόλοιπες ζευγαρωμένες με διευθυντικά στελέχη.
Τα πρωϊνά ξεκινούν κι εκείνες ακριβώς την ίδια ώρα που ανοίγει το μάτι του ο κύριος διευθυντής, τα μεσημέρια πετάγονται για… επαγγελματικά lunches, τα απογεύματα για κούρες τύπου μανικιούρ, πεντικιούρ και χαλάουα, ενώ συγχρόνως βρίσκουν πάντα χρόνο να διεκπεραιώνουν τα σκληρά εργασιακά τους projects…
Σχεδόν αστραπιαία αποκτούν τουπέ και ύφος αφεντικίνας πετώντας στους υπόλοιπους ατάκες στυλ τσεκαδόρου: «Μα τι ώρα είναι αυτή που ήρθες; Να φανταστώ ότι κόλλησες πάλι στην κίνηση;», «Μην φύγεις τόσο νωρίς γιατί μπορεί να προκύψει κάτι», «Πολύ κοντό βρε χρυσό μου το φορεματάκι σου. Στο γραφείο είμαστε! Όχι στην παραλία!». Από την άλλη αποκτούν ενίοτε ευαισθησίες… Μητέρας Τερέζας τις οποίες επιδεικνύουν με την πρώτη ευκαιρία στις πτωχές, τις μάνες και γενικότερα τις καταπονημένες του εργασιακού χώρου, συνοδευμένες από την ανατριχιαστική φράση «κοριτσάκι μου» ακόμη κι αν τους ρίχνεις στο κεφάλι δέκα χρόνια: «Μωρέ κοριτσάκι μου, τι κάθεσαι μέχρι αυτή την ώρα στην δουλειά; Φύγε, έχεις και τρία παιδιά που σε περιμένουν στο σπίτι», «Βρε κοριτσάκι μου, μπορεί να είσαι νέα στη δουλειά, αλλά δεν είναι σωστό να μην πληρώνεσαι», «Κοριτσάκι μου να πάρεις δυο τρεις μέρες άδεια γιατί σε βλέπω πτώμα…».
Όσα «κοριτσάκι μου» ωστόσο κι αν ακούσετε, μην ψαρώσετε διότι το ενδιαφέρον της για εσάς δεν πηγάζει από την καλή της την καρδιά, αλλά από τη θέση του γενικού «κουμανταδόρου», που ψοφάει να αποκτήσει. Και όταν την αποκτήσει; _γιατί είπαμε, το ότι θα την αποκτήσει είναι βέβαιο _ τότε αρχίζουν τα δύσκολα! Διότι «κοριτσάκια» μου δεν υπάρχει χειρότερος τύπος αφεντικού από το θηλυκό που αναρριχήθηκε στην εξουσία χωρίς αξία.
Η γυναίκα-διευθύντουλας, άπαξ και το κατακτήσει, θα μείνει για χρόνια στο ίδιο πόστο ακόμη κι αν το love affaire της με τον διευθυντή τελειώσει άδοξα, ακόμη κι αν εκείνος «πάρει πόδι», ακόμη κι αν κάποια μέρα την εγκαταλείψει άδοξα για τα μάτια μιας άλλης. Και θα μείνει γιατί όλα τα παραπάνω, αγαπητές μου ευαίσθητες, έφτυσε αίμα για να τα κατακτήσει. Και, ως γνωστόν, όταν μια γυναίκα φτύσει αίμα, το παίρνει πίσω με κάθε τρόπο…
Το σύνδρομο της… τραμπάλας
Ο παραπάνω τύπος γυναίκας δέχεται, πιστεύει και λειτουργεί με το λεγόμενο «σύνδρομο της τραμπάλας». Ή θα είναι αυτή κάτω και ο άλλος ψηλά ή αυτές ψηλά και ο άλλος κάτω.
Όταν ξεκινούν και βρίσκονται στην κάτω θέση της τραμπάλας γνωρίζουν πολύ καλά σε τι συνίσταται ο ρόλος αυτός. Υπομένουν τα πάντα και μπορούν να ζητήσουν «συγνώμη» ακόμη κι επειδή… ανέπνευσαν!
Έχουν το «χάρισμα» να μπορούν να μείνουν για πολύ καιρό σε θέση αναμονής χωρίς να βιάζονται για την άνοδό τους. Από την άλλη διαθέτουν μία αξιοθαύμαστη υπομονή και «εξευμενίζουν» το ισχυρό «θύμα» τους, προσφέροντάς του απλόχερα αποδοχή, υπακοή και υποταγή.
Τη στιγμή που ο άλλος «εξευμενιστεί», είναι εκείνες που βρίσκονται στην άλλη πλευρά της τραμπάλας και «εξαργυρώνουν» τη χθεσινή «υποταγή» τους διεκδικώντας, ζητώντας, ή απαιτώντας σχεδόν ανταλλάγματα. «Δώρα», που συνίστανται σε οικονομικά οφέλη, σε γόητρο ή σε προαγωγή. Πράγματα που τους είναι απαραίτητα για να αντλούν την αίσθηση ή την… ψευδαίσθηση της σημαντικότητάς τους!
Απέναντι στους συνεργάτες τους αποκτούν πάντα τον ρόλο ενός επικίνδυνου «εξουσιαστή» διότι δεν έχουν μάθει να ισορροπούν σε άλλη θέση και σε άλλη στάση εκτός από εκείνη της τραμπάλας. Έτσι, στη ζωή τους ή θα είναι «υπό» ή «πάνω» από κάποιον. Ή θα εκφοβίζουν ή θα φοβούνται βαθιά. Ή θα υπηρετούν ή θα διατάζουν…
Οδηγίες επιβίωσης με μια αμετροεπώς φιλόδοξη γυναίκα
1. Ειρήνη όχι πόλεμος. Αποφύγετε να εγκλωβιστείτε στο παιχνίδι της που διατάζει έναν ανελέητο ανταγωνισμό.
2. Δείξτε της με τον τρόπο σας ότι δεν είστε διατεθειμένες να υποστείτε καμία μορφή παράλογης εξουσίας εκ μέρους της.
3. Εάν επέλθει σύγκρουση, σε μία πρώτη φάση, «ρίξτε την στο κενό», αφήνοντάς να περάσει χωρίς πολλές κουβέντες.
4. Εάν σας μιλάει άκομψα και απότομα πιάστε την κάποια στιγμή ιδιωτικά και πείτε της ότι κανείς άνθρωπος δεν αξίζει την προσβολή. Το δημόσιο είναι αυτό που απεχθάνεται. Θεωρεί πως το “ιδιωτικό” είναι το λιμάνι που κάνει κουμάντο. Αν και ο χώρος της κατανόησης είναι μικρός θα βρει μια θέση και για εσάς.
5. Κάντε την να καταλάβει ότι είστε ανοιχτοί σε κριτική που γίνεται με τακτ και ότι ο σεβασμός στην προσωπικότητά σας αξίζει για εσάς πολύ περισσότερο από την οποιαδήποτε επαγγελματική καταξίωση.
Ευχαριστούμε την ψυχολόγο, Διευθύντρια του Κέντρου Ψυχολογίας για την Γυναίκα, κυρία Κική Φιλιππίδου για πολύτιμη βοήθεια που μας πρόσφερε.
