του Αλέξανδρου Παναγόπουλου //
Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί μεγάλη νίκη κατά του εθνικισμού. Και αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία επειδή αυτή η νίκη έρχεται σε μια περίοδο ανησυχητικής ανόδου της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στον ευρωπαϊκό χώρο και διεθνώς. Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους είναι παράλληλα νίκη της Αριστεράς καθώς, αν και προέρχεται από τα πάνω, η λύση που τελικά επιλέχθηκε (κι ας συνδέεται με τα νατοϊκά συμφέροντα) βρίσκεται πολύ κοντά στην πάγια θέση του σεβασμού στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, στην επιδίωξη ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες και την απόρριψη της πολιτικής που υπαγορεύεται από πάθη, φανατισμό και επιθετικότητα.
Σε ό,τι αφορά την πολιτική ζωή της χώρας στάθηκε αφορμή να ξεχωρίσει η ήρα απ’ το στάρι και να αναδειχθούν οι φορείς του σύγχρονου ελληνικού εθνικισμού καθότι η προσπάθειά τους να στοιχηθούν κάτω από την ομπρέλα του πατριωτισμού δεν έπεισε κανέναν: η ακροδεξιά ΝΔ του Άδωνη (#me_ton_kyriako… ποιον;) πλάι πλάι με τη ΧΑ (παρέα στο νέο συλλαλητήριο), οι παπάδες βέβαια (λείπει ο Μάρτης;) και το κεντροαριστερό-προοδευτικό (ε; τι;) ΚΙΝ.ΑΛ. παρά τη διαφοροποίηση προσωπικοτήτων που προέρχονται από την κεντροαριστερά. Έντιμη και πολιτικά συνεπής η στάση του Ποταμιού που στηρίζει τη συμφωνία, ο Θεοδωράκης και ο Μαυρωτάς ακόμα και στη μοναξιά τους έχουν να σηκώσουν μεγάλο βάρος.
