Γιάννης Παναγόπουλος
Η τραγουδοποιός – ερμηνεύτρια Πολυξένη Καράκογλου πάει για καριέρα σ’ εκείνο το κομμάτι του ελληνικού τραγουδιού που, αν δεν πατάς καλά στη φωνή σου, αν δεν την πιστεύεις, καλύτερο είναι ν’ ανοίξεις τα φτερά σου γι’ άλλου. Αυτή η κοπέλα που με το τραγούδι το “έχει” – ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με τον Θάνο Μικρούτσικο; – φαντάζει γεμάτη δύναμη για να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. Το παρόν του ελληνικού τραγουδιού είναι εδώ. Άκουσέ το.
-Το βιογραφικό σου ξεκινά από τη συμμετοχή σου σε ακρόαση της Μικρής Άρκτου. Πες μου, ποια είναι κατά τη γνώμη σου η προσφορά της Μικρής Άρκτου στην ελληνική μουσική σκηνή;
Η Μικρή Άρκτος έχει σίγουρα συνεισφέρει και συνεχίζει να προσπαθεί σε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα. Έχει αναδείξει και στηρίξει νέους καλλιτέχνες με πείσμα και εμπιστοσύνη. Η Μικρή Άρκτος ήταν η πρώτη μου επαφή με την επαγγελματική πλευρά της τέχνης, της δισκογραφίας και από εκεί έκανα τα πρώτα μου βήματα.
-Σημεία Στίξης. Γιατί αυτός ο τίτλος στο άλμπουμ σου; Ο τόνος σε μια λέξη μπορεί να διαφοροποιήσει το νόημα της.
Σημεία Στίξης γιατί, όπως εκείνα χρωματίζουν το γραπτό λόγο, έτσι θέλαμε τα τραγούδια μας να χρωματίζουν την κάθε στιγμή στην πορεία του ανθρώπου, στο κυνήγι της καλύτερης εκδοχής του.
-Τι ετοιμάζεις αυτό το διάστημα;
Καταρχάς αυτή την Κυριακή 27 Φλεβάρη παίζω στο θέατρο Τζένη Καρέζη την παράστασή μου «Σημεία Στίξης» στηριγμένη πάνω στο ομότιτλο άλμπουμ. Μέχρι τώρα την έχουμε ταξιδέψει σε πολλούς χώρους και την έχει αγκαλιάσει το κοινό. Μου δίνουν όρεξη και κουράγιο να συνεχίζω, να δημιουργώ, να ρισκάρω και να μοιράζομαι σκέψεις, συναισθήματα.
-Συνεργάστηκες με τον Θάνο Μικρούτσικο. Απ’ όσο θυμάμαι του άρεσε να μιλά πολύ, να ορίζει το περιβάλλον του με λέξεις. Ποια είναι η κουβέντα που είπε και δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Όταν ήμασταν πάνω στη σκηνή με αγκάλιασε και μου είπε κάτι που με συγκλόνισε και με έκανε να μιλάμε σήμερα για τα Σημεία Στίξης, για τη δική μου μουσική, για τη δική μου δισκογραφική εταιρεία. Μου είπε «Θέλω να ζήσω κι άλλο για να συνεργαστούμε». Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
•″Εμείς είμαστε παρατηρητές της ζωής μας που γκρεμίζεται τούβλο τούβλο και προσπαθούμε με τα λόγια και τις πράξεις μας να κρατήσουμε όρθιο ό,τι έχει απομείνει. Δεν μας γονάτισε η πανδημία, μας γονάτισε η αντιμετώπιση του κράτους για την ανθρώπινη ζωή, την πρώτη κατοικία, την ασθένεια, τη μητρότητα και μια σειρά άλλες πτυχές της ύπαρξης που καταπατώνται κάθε δευτερόλεπτο που μιλάμε. Η τέχνη πρέπει και μπορεί να πάρει θέση. Να σβήσει την ουδέτερη και ακίνδυνη πλευρά της και να βαθύνει την κατανόηση και τις αιτίες της παρακμής της κοινωνίας βοηθώντας στην αναγέννηση της από τις στάχτες.″
-Πώς ορίζεις τον σεβασμό που πρέπει να δείχνουν οι νέοι στους παλιότερους καλλιτέχνες; Το ρωτώ αυτό γιατί η έννοια της αυθεντίας, έχω την αίσθηση, πως έχει παρέλθει. Συμφωνείς;
Δεν πιστεύω ποτέ πως οι παλιότεροι καλλιτέχνες ήθελαν ή δημιουργούσαν αυτό το απροσπέλαστο τείχος της αυθεντίας. Ο σεβασμός που νιώθω για τους παλαιότερους και το τι με δίδαξαν από τη στάση ζωής τους και τις επιλογές τους θα με συντροφεύει και θα με καθοδηγεί. Δεν θέλω να δεχτώ πως έχει παρέλθει, ίσως έχει αλλοιωθεί ή μειωθεί, αλλά μόνο διότι τα πρότυπα έχουν διαβρωθεί.
-Πλέον έχουμε μουσικούς με καταπληκτικές σπουδές, τραγουδιστές με “μορφωμένες” φωνές, συνθέτες με εμπειρία. Το “νέο κύμα” του ελληνικού τραγουδιού από πού θα έρθει; Πώς θα έρθει;
Δε νομίζω ότι μπορεί να το προβλέψει κανείς. Η μουσική είναι για να συγκινεί και να ενώνει. Αυτό δεν άλλαξε ανά τους αιώνες, επομένως όσο η μουσική ξεθάβει συναισθήματα τόσο θα γίνεται διαχρονική και απαραίτητη.
-Τι πρέπει ν’ αλλάξει τώρα, αμέσως τώρα, στη μουσική σκηνή της Ελλάδας;
Το αίτημα. Γιατί κάνω μουσική, γιατί δημιουργώ; Αν αυτό γίνει ξεκάθαρο για τον κάθε καλλιτέχνη το κίνητρο θα είναι εμφανές και οι ακροατές θα διαλέξουν καταφύγιο με πυξίδα την αλήθεια τους.
-Ο ήχος του πολέμου ακούγεται ξανά στην Ευρώπη. Βγαίνουμε από ένα λοκντάουν που μας βρίσκει ηθικά γονατισμένους. Παράλληλα ζούμε έναν σέξι καπιταλισμό γεμάτο κανάλια επικοινωνίας. Εδώ και τώρα, ο ρόλος της τέχνης ποιος μπορεί να είναι;
Δεν θα συμφωνήσω. Εμείς δεν είμαστε οι αίτιοι. Εμείς είμαστε παρατηρητές της ζωής μας που γκρεμίζεται τούβλο τούβλο και προσπαθούμε με τα λόγια και τις πράξεις μας να κρατήσουμε όρθιο ό,τι έχει απομείνει. Δεν μας γονάτισε η πανδημία, μας γονάτισε η αντιμετώπιση του κράτους για την ανθρώπινη ζωή, την πρώτη κατοικία, την ασθένεια, τη μητρότητα και μια σειρά άλλες πτυχές της ύπαρξης που καταπατώνται κάθε δευτερόλεπτο που μιλάμε. Η τέχνη πρέπει και μπορεί να πάρει θέση. Να σβήσει την ουδέτερη και ακίνδυνη πλευρά της και να βαθύνει την κατανόηση και τις αιτίες της παρακμής της κοινωνίας βοηθώντας στην αναγέννηση της από τις στάχτες.
-Ποιο τραγούδι έχεις στο repeat αυτές της μέρες;
Το τραγούδι μου «Πρωινό στη Διγενή» γιατί σε λίγες μέρες θα ανεβάσω το βίντεο κλιπ!
