του Γιάννη Παναγόπουλου //
Ναι ρε, είναι εκείνοι. Ακριβώς εκείνοι που όταν τους βλέπω την παραλία αλλάζω… παραλία. Ρακέτα, αντιηλιακό, μαγιό, γυαλιά ηλίου, πετρωμένοι δικέφαλοι και γελοίο γέλιο όταν το καρφί σκάσει στο μπούτι της ωραίας του παραλιοχωριού. Έλληνας με περήφανη ταυτότητα. Περήφανος μαλάκας και πάρτι άνιμαλ για πάρτη του όταν η πραγματικότητα απαιτήσει το μίνιμουμ αλληλεγγύης του. Γιατί το πράγμα σήμερα, τώρα στη δίνη της πανδημίας, ζητά αλληλεγγύη. Είναι και εκείνο που θα μείνει να θυμόμαστε όταν ο ιός κάνει τον κύκλο του. Όταν η ανθρωπότητα πάρει το πάνω χέρι και σου δώσει την ευκαιρία να ζήσεις και εκτός σπιτιού σου.
Και ένα δάκρυ κύλησε. Και η καρδούλα μας ζεστάθηκε. Η εθνική διαμεσολαβήτρια και σύζυγος του πρωθυπουργού ζήτησε να αφιερώσουμε ένα ζεστό χειροκρότημα στο ιατρικό προσωπικό της χώρας που δίνει τον δικό του δημόσιο αγώνα στα δημόσια νοσοκομεία. Η Μαρέβα απασφάλισε! Το τέλος της αθωότητας. Το φινάλε του υγιούς ανταγωνισμού που μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να εξασφαλίσει πού πήγε; Παράνοια. Οι λίντερς του πραϊβετιζέισιον είναι γυμνοί. Οι τεμπέληδες, οι υπεράριθμοι του συστήματος υγείας, ξαφνικά είναι λίγοι, είναι και ήρωες.
•Ποια εθνική συνείδηση θα αναδυθεί όταν τα σπίτια ξεκλειδώσουν; Πώς θα είμαστε όταν η πανδημία λήξει;
Μια ρακέτα ακούστηκε από παραλία της Βούλας και το μπαλάκι καρφώθηκε στο πρόσωπο εκείνου που δεν μιλούσε ποτέ και τα χαμόγελα πάγωσαν. Άντε σε άλλη παραλία να μας σπάσετε τ’ αρχίδια μαλάκες. Και μετά; Σήμερα ή αύριο η Μαρέβα θα ξαναβάλει αμπέχονο – θυμάσαι την πρώτη τη της φορά με φόντο εικόνα πρόσφυγα σε φωτογραφία του Μπεχράκη; – όταν η στιγμή απαιτήσει να σοτάρει μάχιμο αγωνιστικό προφίλ συμπαράστασης στους χτεσινούς τεμπέληδες. Τι θα ήταν η Ελλάδα μας άλλωστε αν δεν είχαμε φασίστες και λίγδες να δίνουν τόνο και τέμπο στην πινέζα του χάρτη που λέγεται Ελλάδα;
