Υπάρχουν πίνακες και αφίσες του Τουλούζ-Λοτρέκ που απεικονίζουν τις δημόσιες και ιδιωτικές πτυχές της ζωής μέσα στο Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge). Τις λατρεύουμε.
Ο ζωγράφος δεν ήταν απλώς ένας θαμώνας του παρισινού καμπαρέ. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ο χώρος έγινε το δεύτερο σπίτι του, το προσωπικό η δεύτερη οικογένειά του. Του άρεσε να απαθανατίζει με τις μπογιές του χορεύτριες και χορευτές. Η αγαπημένη του ήταν η Τζέιν Αβρίλ. Ζωγράφισε τη φιγούρα της σε πολλούς πίνακες.
Ποια ήταν Τζέιν Αβρίλ
Η Τζέιν Αβρίλ γεννήθηκε ως Jeanne Beaudoin το 1868 στο Παρίσι. Η αγάπη της για τον χορό έγινε δεδομένη από μικρή ηλικία. Η καλλιτεχνική έκφραση ήταν πηγαία της ανάγκη. Η γέννησή της ήταν αποτέλεσμα μιας φευγαλέας αγάπης ανάμεσα στην Elisa, μια εταίρα που την ζούσαν πλούσιοι αριστοκράτες εραστές και πατέρας της ήταν ο Ιταλός ευγενής Luigi di Font.
Τα παιδικά χρόνια της Τζέιν Αβρίλ ήταν δύσκολα. Την ημέρα που ξυλοκοπήθηκε άγρια από τη μητέρα της τράπηκε σε φυγή. Όταν οι αρχές την ανακάλυψαν, δεδομένης της επιθετικής της στάσης, την έκλεισαν σε άσυλο ψυχικά ασθενών. Ο άνθρωπος που την ανέλαβε λεγόταν Δρ. Ζαν-Μαρτέν Σαρκό. Σ’ εκείνο το άσυλο, κατά τη διάρκεια χορού για τους υπαλλήλους του νοσοκομείου, η νεαρή χορεύτρια τράβηξε την προσοχή των πάντων.
Η Τζέιν Αβρίλ, ο Τουλούζ-Λοτρέκ και το Μουλέν Ρουζ
Η Τζέιν Αβρίλ το 1889 προσλήφθηκε στο Μουλέν Ρουζ. Και σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε η πρώτη χορεύτρια στο Jardin de Paris. To καφέ-κλαμπ στα Ηλύσια Πεδία που ανήκε στον ιδιοκτήτη του Μουλέν Ρουζ. Η δημοτικότητά της στο Καν – Καν έγινε τόσο μεγάλη που η Τζέιν ταξίδεψε στο Λονδίνο για να δείξει την τέχνη της στους Άγγλους. Η ενέργεια έβγαζε στη σκηνή, το διαρκές χαμόγελο στο στόμα, η πηγαία κοινωνικότητα που τη διέκρινε έγιναν μέρος της διάχυτης θετικότητας που επικρατούσε -εκείνη την εποχή- στην Ευρώπη.
Ο ποιητής, κριτικός και εκδότης Άρθουρ Σάιμονς περιέγραψε την Αβρίλ με τον δικό του τρόπο: «Είχε μια διαβολική ιδιοφυΐα. Ήταν πάντα αξιολάτρευτη και συναρπαστική, ένα πλάσμα σκληρών παθών. Υπήρχε η φήμη ότι ήταν λεσβία. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ γυναίκα που να ένιωθε τόσο απόλυτο πάθος για τη δική της ομορφιά. Ήταν τόσο απίστευτα αδύνατη και ευέλικτη που μπορούσε να λυγίσει προς τα πίσω όπως η Σαλώμη όταν χόρευε μπροστά στον Ηρώδη μέχρι που σκούπισε το πάτωμα με τους ώμους της».
Η Τζέιν Αβρίλ λέγεται ότι ήταν η πιο ελεύθερη, η πιο ενεργητική από όλο τον χορευτικό θίασο του Μουλέν Ρουζ. Οι ζωγράφοι και οι συγγραφείς τη λάτρεψαν. Και με τον Τουλούζ-Λοτρέκ μοιράστηκαν μια στενή φιλία. Οι ζωγραφιές του μ’ εκείνη πρωταγωνίστρια αποθέωσαν, σχεδόν όρισαν, τη μοναδικότητα όχι μόνο του Μουλέν Ρουζ, αλλά και την Belle Époque εποχή. Η ευμάρεια, η θετικότητα, ο οπτιμισμός μιας περιόδου καταγράφηκε, εκτός των άλλων, και μέσα από τη σχέση της φιλίας τους.
Ο επίλογος ζωής της Αβρίλ δεν ήταν ευχάριστος. Δεν είχε κάτι από το διαρκές χαμόγελο που είχε στα χείλη της χορεύοντας.
Έζησε για κάποιο διάστημα με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Alphonse Allais. Της πρότεινε να παντρευτούν επανειλημμένως. Η άρνησή της ήταν σταθερή. Η Αβρίλ παντρεύτηκε τον ζωγράφο-εικονογράφο Maurice Biais.
H Τζέιν Αβρίλ έφυγε σε ηλικία 75 ετών το 1943, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και φτωχή σε γηροκομείο. Θάφτηκε στο νεκροταφείο Pere Lachaise στο Παρίσι.
