Η υπερασπιστική γραμμή της Χρυσής Αυγής στηρίχτηκε κυρίως σε ένα δεδομένο. Τις καθυστερήσεις. Από την εκκίνηση της δίκης, 20 Απριλίου 2015, έως σήμερα η ομάδα των δικηγόρων υπεράσπισης πόνταρε πολλά στη χρονική κόπωση των μαρτύρων και του κοινού. Και μπορεί η αρχή της δίκης να φωτίστηκε με γερή δημοσιότητα, όμως στην πάροδο του χρόνου ήταν σαν τα φώτα των ΜΜΕ να έσβησαν. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές το ΚινΑλ έφτασε στο σημείο να θέσει στην προεκλογική του ατζέντα και το ζήτημα της αργοπορίας αυτής της σημαντικότατης δίκης.
•Αλλά ας μείνουμε στο ζητούμενο. Η Χρυσή Αυγή πάντα το έκανε αυτό, πόνταρε στον χρόνο με το δικό της τρόπο. Δοκιμασμένος ήταν. Οι απόπειρες δολοφονιών, οι δολοφονίες, οι δράσεις των ταγμάτων εφόδου, η καθημερινή βία θα μπορούσαν, έστω και αν ήταν αδύνατο να διαγραφούν από τη συλλογική συνείδησή μας, να λησμονηθούν ή οι μάρτυρες κατηγορίας – κυρίως οι αλλοδαποί – να λυγίσουν, να χάσουν το κουράγιο τους. Τίποτε από τα παραπάνω δεν έγινε.
Η επερχόμενη απόφαση αφορά το μέλλον μας. Αφορά την αξιοπρέπειά μας.
Οι ναζί δεν είναι ανεκτοί πουθενά.
•Ακολουθεί ένα χρονολόγιο μνήμης με τα έργα και τις ημέρες της απεχθούς οργάνωσης. Δεν ξεχνάμε τίποτα.
