Η ταινία Υπόθεση Γκολντμάν βγήκε στις 5 Σεπτεμβρίου στα σινεμά και προβάλλεται ακόμα.
Υπόθεση Γκολντμάν (2023) – Το 1976 ξεκινάει η δεύτερη δίκη του Πιέρ Γκολντμάν, ακροαριστερού ακτιβιστή που είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για τέσσερις ένοπλες ληστείες, μία από τις οποίες είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δύο φαρμακοποιών. Στην τελευταία δίκη υποστηρίζει την αθωότητά του και μέσα σε λίγες εβδομάδες γίνεται είδωλο της διανοούμενης Αριστεράς. Ο Ζωρζ Kιεγμάν είναι ο νεαρός δικηγόρος, τον υπερασπίζεται. Σύντομα όμως η σχέση τους γίνεται τεταμένη. Ο Γκολντμάν καταφέρνει να δημιουργήσει χάος στη δίκη ρισκάροντας τη θανατική ποινή…
Αν η ταινία «Ανατομία μιας Πτώσης» βασίστηκε ως δικαστικό δράμα σε μια ανάλυση ψυχολογικού χαρακτήρα, το φιλμ του σκηνοθέτη Σεντρίκ Καν προτιμάει πιο εξειδικευμένα πολιτικά και φιλοσοφικά «χωράφια».
Περιορίζει αυτή η επιλογή την «πίτα» του κοινού στην οποία απευθύνεται η εν λόγω δημιουργία; Ίσως, όμως τα ερωτήματα που θίγονται είναι υπερβολικά σημαντικά για να μη «μιλήσουν» έστω και λίγο σε πολλούς. Κι έχει τη σημασία του πως το επίπεδο της γραφής του σεναρίου κυμαίνεται σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα, δεν εκπέμπει όμως ελιτισμό.
•Υπόθεση Γκολντμάν – Το γεγονός πως σχεδόν όλη η δράση εκτυλίσσεται μέσα σε μια δικαστική αίθουσα εγκυμονεί κινδύνους μιας στατικής θεατρικότητας, αλλά ο Καν τους αποφεύγει προχωρώντας σε έξυπνες επιλογές κινηματογράφησης.
Ο Σεντρίκ Καν δίνει έμφαση στα κοντινά πλάνα σε πρόσωπα για να υπογραμμίσει το εκάστοτε συναίσθημα, μοντάρει με βάση τη ροή του διαλόγου που είναι σχεδόν ασταμάτητος σε όλη τη χρονική διάρκεια και δεν χρησιμοποιεί καθόλου μουσική υπόκρουση στα πλαίσια μιας ντοκιμαντερίστικης προσέγγισης.
Οι πολλαπλές οπτικές γωνίες που υιοθετούνται από το σενάριο (του ορθολογιστή, του μετανάστη, του ιδεαλιστή, του αουτσάιντερ μεταξύ άλλων) συνεισφέρουν όχι μόνο στο να «φτάσουν» με μεγαλύτερη αμεσότητα τα μηνύματα στο κοινό μιας και προσφέρουν μια πιο ολιστική και λιγότερο καθαρά στρατευμένη ματιά, αλλά και στο να γίνει η σύνθεση ενός ψηφιδωτού που στην πραγματικότητα αφορά κάτι ευρύτερο ακόμη και από την αληθινή υπόθεση που αναπαριστά: την εικόνα μιας Γαλλίας που προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της μετά το πέρας της γκωλικής εποχής, όπου υπάρχουν πλέον νέα δεδομένα για την εντός της χώρας διαμάχη ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά.
Διατυπώνεται μια πληθώρα πολιτικών συμπερασμάτων μέσα από τις ξεχωριστές αφηγήσεις, που αφορούν από τη φύση της κρατικής καταστολής μέχρι τη ματαίωση ως κινητήρια δύναμη δράσης, ποτέ δεν δίνεται όμως η αίσθηση πως το σενάριο προχωράει σε «κήρυγμα».
Και οι σκιαγραφήσεις των μεμονωμένων προσώπων είναι πολύ προσεκτικές, ακόμη και όταν έχουν ένα αρνητικό πρόσημο δεν ξεπέφτουν στην καρικατούρα για να καθοδηγήσουν τον θεατή σε συγκεκριμένες διαπιστώσεις. Το δε επιμύθιο στο οποίο καταλήγει ο Καν, ότι η νίκη της στιγμής δεν είναι ο τελικός σταθμός αλλά μια ενδιάμεση κατάσταση που μπορεί κάλλιστα να ανατραπεί εντός ενός ακαθόριστου χρονικού διαστήματος δεν είναι ηττοπαθές, καθώς δεν αμελεί να συμπληρώσει ότι την αδικία ενδέχεται να την ακολουθήσει η ιστορική δικαίωση κάποτε.
Εντοπίζεται επίσης ένας μεγάλος αριθμός εξαιρετικών ερμηνειών που εμπλέκουν τον σινεφίλ σε συναισθηματικό επίπεδο στα δρώμενα. Ο βραβευμένος με Σεζάρ Αριέ Βορταλτέρ είναι σίγουρα η ψυχή του καστ, με μια χαρισματική ενέργεια που μοιάζει να διευθύνει τον ρυθμό του συνόλου και που μεταφράζει τους προβληματισμούς που εκφράζονται σε κάτι πραγματικά ανθρώπινο και προσιτό. Ξεχωρίζει οπωσδήποτε και ο Νικολά Μπριανκόν ως αντίπαλο δέος του αξιακού συστήματος που εκπροσωπούσε ο Πιέρ Γκολντμάν, διαθέτει ένα νεύρο και μια ευστροφία που κάνουν τον ρόλο του απολαυστικό από τη σκοπιά μιας «δύναμης του κακού». Και η στωική παρουσία του Γέρζι Ραντζιβίλοβιτς προσθέτει ένα απροσδόκητο στοιχείο συγκίνησης καθώς κι ένα εύστοχο σχόλιο γύρω από το πόσο υπερεκτιμάται συχνά το χάσμα γενεών.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως το φιλμ δεν αποκλείει εκείνον που ενδεχομένως να μη νοιάζεται τόσο για την πολιτική διάσταση του σινεμά, καθώς δομείται πάνω στον γνώριμο άξονα «δίκαιο εναντίον άδικου», όχι όμως υπεραπλουστευτικά.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι χορταστικό, καθώς «βομβαρδίζει» το μυαλό με ιδέες και τοποθετήσεις άμεσες ή πιο έμμεσες, ενώ με τη σχεδόν συνεχή ένταση που το χαρακτηρίζει ικανοποιεί κι εκείνους που προτιμούν τα γνωρίσματα ενός κινηματογράφου είδους.
Υπόθεση Γκολντμάν – Βραβεία & Διακρίσεις
-Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, Φεστιβάλ Καννών
-Βραβείο Σεζάρ Α’Ανδρικού Ρόλου
-Οκτώ υποψηφιότητες Σεζάρ
-Επίσημη συμμετοχή -Φεστιβάλ BFI London Film Festival
-Επίσημη επιλογή, Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας
Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Καν
Πρωταγωνιστούν: Άριε Βορχάλτερ, Αρτούρ Χαραρί, Πατρίκ Πινό
