Λέξεις και φωτογραφίες Θεόφιλος Κουτρουμάνης //
Κύπρος. Photodiaries #2. Ο Θεόφιλος Κουτρουμάνης ζει στην Κύπρο. Δεν γεννήθηκε εκεί. Γεννήθηκε στην Ελλάδα. Είναι φωτογράφος. Εκτός των άλλων του αρέσει να φωτογραφίζει στιγμές καθημερινών ανθρώπων. Το οργανωμένο χάος μιας πονηρής ή μια αθώας ματιάς, μιας επαναλαμβανόμενης κίνησης έλκουν το φωτογραφικό του ενδιαφέρον. Αν για τους καλλιτέχνες του δρόμου οι “τοίχοι” των πόλεων είναι καμβάς ζωγραφικής, για τους φωτογράφους του δρόμου οι καθημερινότητες των ανθρώπων είναι ένα μεγάλο φωτογραφικό στούντιο χωρίς ωράριο.
Τα σύρματα είναι για τους γείτονες
Αυτή μοιάζει με τουριστική φωτογραφία. Βιαστικά τραβηγμένη, με το ιστορικό της τείχος και ανθρώπους που περνάνε καλά και το δείχνουν χαιρετώντας την κάμερα. Είναι όμως μία απλή τουριστική φωτογραφία; Μάλλον όχι. Το τείχος είναι κομμάτι της ενετικής θωράκισης της, κάποτε ενωμένης Λευκωσίας. Το συρματόπλεγμα χωρίζει σήμερα, απροκάλυπτα, την ελεύθερη Κύπρο από την Κατεχόμενη. Και οι ευδιάθετοι άνθρωποι είναι οι γείτονες, από μία άλλη χώρα. Μη αναγνωρισμένη φυσικά, ό,τι και αν αυτό σημαίνει. Παρεμπιπτόντως, αυτοί οι…μη αναγνωρισμένοι πολίτες είναι στην πραγματικότητα Ευρωπαίοι πολίτες, καθώς η Κύπρος μπήκε στην Ε.Ε. ως ενιαία χώρα. Απλώς δεν έχουν κανένα δικαίωμα ή προνόμιο. Εδώ δεν έχουν χώρα θα μου πείτε… Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι η βόλτα στη Λευκωσία δεν είναι απλώς μία τουριστική βόλτα. Είναι μία διαρκής συνάντηση με ένα από τα πιο άδικα προβλήματα της σύγχρονης εποχής μας. Και ως τέτοιο πρέπει να το αναγνωρίζουμε.
Καφενείον η Ανάμνηση
Ακριβώς κάτω από το ενετικό τείχος, λίγο πιο κει από την…τουριστική φωτογραφία, βρίσκονται τα απομεινάρια του Καφενείου Σπιτφάιρ. Το φαντάζομαι κάποτε ως σημείο συνάντησης φίλων και γνωστών, Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων. Εκεί θα έπιναν το καφεδάκι τους, εκεί θα κουτσομπόλευαν, εκεί θα έλυναν και τις διαφορές τους στο τάβλι. Τώρα στέκει άδειο και μισογκρεμισμένο, ακριβώς πάνω στην Πράσινη Γραμμή, λειτουργώντας και αυτό ως διαχωριστικό ανάμεσα στους σύγχρονουςανθρώπους και στις απαρχαιωμένες συνειδήσεις τους. Βρίσκεται εκεί για να θυμίζει τα χαλάσματα που αφήνει πίσω της κάθε αποτυχημένη προσπάθεια επανένωσης του νησιού. Δεν κρύβω ότι κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι το Καφενείον Σπιτφάιρ μεταφέρθηκε απλώς στην άλλη πλευρά και ότι οι ευδιάθετοι άνθρωποι που με χαιρετούσαν πριν, συνεχίζουν να κουτσομπολεύουν σε ένα στέκι με το ίδιο ακριβώς όνομα. Γραμμένο απλώς στα τουρκικά. Ποιος ξέρει… Αν θυμηθώ, θα το ψάξω.
Με τον Σάκη, τον Μπουράκ και τα άλλα παιδιά!
Συνεχίζοντας τον ηλιόλουστο περίπατό μου, συνάντησα τον… Σάκη Ρουβά και τον Μπουράκ Κουτ. Θυμάστε την ιστορία; Το 1997 τραγούδησαν, προσκεκλημένοι των Ηνωμένων Εθνών, και με την έγκριση της Κυπριακής κυβέρνησης στην Πράσινη Γραμμή. Μήνυμά τους ήταν η επαναπροσέγγιση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Τους πήραν με τα γιαούρτια, κυριολεκτικά. Σήμερα σε πολλά σημεία της Λευκωσία συναντάς ακόμα τι αφίσες από εκείνη την καλοπροαίρετη μεν, αποτυχημένη δε προσπάθεια. Όπως και στον τοίχο, η λέξη «όχι» είναι ακόμα στο μυαλό πολλών, ίσως των περισσοτέρων, από το 1974 και μετά. Όχι στην επανένωση, όχι στους συμβιβασμούς, όχι στον κάθε Μπουράκ Κουτ που θέλει να μας πουλήσει τουρκικά σουξέ. Στον Σάκη βέβαια δεν κρατάνε κακία. Όπως όλα τα παιδιά, έκανε ένα αθώο λάθος. Χαίρονται να τον βλέπουν στην τηλεόραση ή σε καμιά «αρπαχτή» που μπορεί να κάνει στην Κύπρο. Αρκεί να μην ενοχλεί τους δογματισμούς και τις προκαταλήψεις τους, που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά χωρίς υπότιτλους. Η αφίσες του χθες δεν ενοχλούν. Με τον καιρό ξεθωριάζουν. Η αλήθεια του σήμερα όμως καίει πολύ!
για περισσότερα: http://www.theofilosphotography.com/
