γράφει ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος //
Επιστροφή στην κανονικότητα. Από εκεί που ήμασταν όλοι βλάκες μπροστά στα αχαρτογράφητα νερά του νέου κορονοϊού, επιστρέφουμε σιγά-σιγά στην κατάσταση που κάποιοι λίγοι περνιούνται για έξυπνοι και αντιμετωπίζουν εμάς τους υπόλοιπους ως βλάκες. Τους βλέπω στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο αυτούς τους τύπους και τους φαντάζομαι να μου κάνουν γκριμάτσες και να γελούν μαζί μου.
Ξεκινάω από αυτόν που ίσως έχω ή είχα κάποιες προσδοκίες. Για τον κο. Δήμαρχο μιλάω. Μας εξόργισε με τη φιέστα του στην Ομόνοια λίγες ώρες αφού τα ΜΑΤ είχαν γεμίσει χημικά την πλατεία μας, του Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη. Βγήκε την επόμενη ημέρα, ζήτησε συγγνώμη. Και τώρα κλείνει τους δρόμους χωρίς να έχει προβλέψει για την (έξτρα) ταλαιπωρία που θα τραβήξουμε όλοι όσοι περνάμε από το κέντρο για να πάμε στις δουλειές μας. Χωρίς να σκεφτεί ότι έτσι αυξάνει τον χρόνο που εν μέσω πανδημίας περνούν άνθρωποι συνωστισμένοι μέσα σε λεωφορεία και τρόλλεϊ. Δύο σενάρια παίζουν: Ή δεν έχει πάρει ποτέ του λεωφορείο ή απλά δεν τον νοιάζει και μας θεωρεί βλάκες.
Συνεχίζω με το επίδομα ειδικού σκοπού, για όσους από εμάς δεν δουλέψαμε όλους αυτούς τους μήνες λόγω κορονοϊού. Σίγουρα μας κοροϊδεύουν. “Θα τους βάλουμε να περάσουν τρεισήμισι μήνες με 800 ευρώ κι ύστερα θα τους δώσουμε κι άλλα 534!” σκέφτηκαν. Μεγαλοφυές! Μετά ίσως γέλασαν σατανικά, όπως οι κακοί στα κινούμενα σχέδια. Το ότι υπάρχουν νοικοκυριά που έφτασαν να δανείζονται (πάλι) δεξιά κι αριστερά για να τα βγάλουν πέρα, προφανώς δεν τους απασχολεί.
•Κατά τα άλλα, “μένουμε σπίτι” και “μένουμε ασφαλείς”. Μοίρασαν 20 εκατομμύρια σε ΜΜΕ της αρεσκείας τους και τώρα αρνούνται να ανακοινώσουν τα ποσά. “Ναι ρε, τι θέλετε; Δημόσιο χρήμα είναι και το δίνουμε όπου μας αρέσει!” Αυτό μας λένε! Κι αντί να σηκωθεί το σύμπαν και να καταγγείλει τη διαχείριση αλά Βόρεια Κορέα, η ζωή συνεχίζεται. Είναι και το θέρος…
Γιατί το ελληνικό θέρος “is a state of mind”. Έδωσαν κι εκεί δικά μας λεφτά, η διαφημιστική ξεπατίκωσε ένα χιλιοειπωμένο μοτίβο, και πάλι όλα καλά. Έλα μωρέ, ποιος θα ασχοληθεί, βλάκες είναι!
Αλλά μήπως τελικά είμαστε βλάκες; Μήπως βρίσκουν και τα κάνουν; Το λέω αυτό γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω τη μανία να μάθουμε την παραμικρή λεπτομέρεια για τις ζωές του θύματος και της 35χρονης που φέρεται να διέπραξε την επίθεση με το βιτριόλι στην Καλλιθέα. Εντάξει παιδιά, τραγικό σκηνικό, αλλά μια προσωπική ιστορία είναι. Με το βιτριόλι που έφαγε η συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα δεν κάναμε έτσι! Εδώ έχουμε πανδημία, δεύτερη οικονομική κρίση μέσα σε 10 χρόνια, το ελληνικό κράτος δέρνει ανθρώπους στο Βόλο, σκοτώνει στον Έβρο, επαναπροωθεί παράνομα στο Αιγαίο, σκορπάει τα λεφτά μας, γελάει μέσα στη μούρη μας και παρ’ όλ’ αυτά εμείς καιγόμαστε να κρυφοκοιτάξουμε μέσα από κλειδαρότρυπες; Ώρες-ώρες σκέφτομαι μήπως είμαι όντως βλάκας.
