Η εμφάνιση των Air στο Ηρώδειο – Κυριακή, 29 Ιουνίου – έμοιαζε με νεύμα όχι μόνο στο μουσικό μας παρελθόν, αλλά και στην ανάγκη μας να το επαναβιώσουμε με νέους όρους
Ο Θοδωρής Πανταζόπουλος* είναι Ψυχαναλυτικός Ψυχοθεραπευτής. Ειδικεύεται στην Ψυχολογία των Τεχνών, τη Νευροαισθητική και τη Δημιουργικότητα. Στο κείμενο που μας έγραψε, αναλύει τη συναυλία του ντουέτου από τη Γαλλία μέσα από την ψυχαναλυτική του ματιά.
Η επανεκτέλεση του Moon Safari ήταν ένα κάλεσμα για παλινδρόμηση.
Η αναδίπλωση προς τα πίσω είναι ένας τρόπος διαχείρισης ψυχικών συγκρούσεων, όπου το υποκείμενο “επιστρέφει” σε πιο πρώιμες φάσεις, αναζητώντας ασφάλεια ή ευχαρίστηση εκεί που κάποτε υπήρχε. Το ηλεκτρονικό ντουέτο από τη Γαλλία, με ήχους φουτουριστικούς και ταυτόχρονα νοσταλγικούς, μας προσκάλεσε να ξαναβιώσουμε το παρελθόν – τόσο το δικό τους όσο και το δικό μας.
Η “παράσταση” των Air στο Ηρώδειο μετατράπηκε σε μια τελετουργική εμπειρία αισθήσεων, μια υπενθύμιση του πρώτου πρωταρχικού αντικειμένου αλλά και θεάματος της ύπαρξης: της μητέρας ([M]other, the first spectacle). Η συγχρονικότητα της βραδιάς δεν ήταν απλώς τεχνική/τεχνητή, αλλά βαθιά ψυχική – μια επικοινωνία μέσα στον χρόνο, όπου το υποκείμενο καλείται να ξαναβρεί το αντικείμενο της επιθυμίας, όχι ως απώλεια αλλά ως ανοιχτό ενδεχόμενο.
Οι Air στη σκηνή θυμίζουν περισσότερο ηχητικούς διαμεσολαβητές παρά κλασικούς μουσικούς. Σαν σωστοί θεραπευτές/μουσικοί, θα παίξουν «απλά» αυτό που χρειάζεται για να σε συνδέσουν με τον εαυτό σου και με το περιβάλλον που δημιουργούν. Με ευαισθησία «αρκετά καλού φροντιστή», διαχειρίζονται απουσίες και παρουσίες, δημιουργώντας κενά και πληρότητες, όπως ακριβώς η μητρική φιγούρα ρυθμίζει το ψυχικό τοπίο του βρέφους με τρυφερότητα, σιωπές και απροσδόκητες αποσύρσεις.
Στο δικό τους σύμπαν, όπως και στη σχέση μητέρας-βρέφους, το έλλειμμα δεν είναι πάντα απώλεια αλλά αφετηρία για επιθυμία, δημιουργικότητα και προσωπική συγκρότηση.
Μουσικά, αντί για υπερβολές, προτίμησαν την αφαίρεση και τη λεπτή δόμηση νέων.
Ενδεικτικά, στο “Le Voyage de Penelope” ενέταξαν ήχους και ένταση που θύμισαν την αγριάδα των Red Snapper, ενώ συγκλονιστική ήταν η απουσία γυναικείων φωνητικών. Το “All I Need” το ακούσαμε μέσα από sample, σαν ηχώ από κάτι οικείο και ταυτόχρονα μακρινό, ενώ τα high-pitched vocals του εκπληκτικού τρίτου της παρέας (ντράμερ και όχι μόνο) έπαιξαν τον ρόλο μιας εσωτερικευμένης – χωρίς φύλο – θηλυκής φωνής, που δρα ακόμα και στην απουσία.
Σαν μία προσωπική κατάθεση, θα κρατήσω την instrumental επιλογή του “Playground Love” στο εκτός Moon Safari encore. Χωρίς τα φωνητικά/λόγια, μας επέτρεψαν να επιθυμήσουμε. Όπως θα έλεγε ο Λακάν, να μας λείψει πραγματικά το αντικείμενο που αγαπήσαμε.
*Ο Θοδωρής Πανταζόπουλος είναι Ψυχαναλυτικός Ψυχοθεραπευτής και ειδικεύεται στην Ψυχολογία των Τεχνών, τη Νευροαισθητική και τη Δημιουργικότητα.
[email protected]
εικόνες Φάνης Παπαδημητρίου
