Από την bitchάρα (τη γυναίκα που λάτρεψε το δεύτερο). //
Έχουν οικονομικά προβλήματα οι δήμοι; Έχουν και παραέχουν. Πρέπει η κυβέρνηση να αυξήσει τη χρηματοδότησή τους; Πρέπει και παραπρέπει. Ετσι λέτε εσείς. Ο κύριος Κουρουμπλής το λέει αλλιώς:
Δεν έχω- σου λέει- να δώσω από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα τα κόψω με δαγκωνιά τρίτου. Και θέλει να κάνει δεκτό το εξωφρενικό αίτημα δήμων της Κρήτης να παίρνουν ποσοστό επί των εισπράξεων του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων για τους δρόμους και την καθαριότητα που προσφέρουν. Μη ρωτήσετε ποιους δρόμους και ποια καθαριότητα. Θα ζοριστώ να σας απαντήσω.
Το δηλώνει ο ένας υπουργός, προφανώς χωρίς να μπει στον κόπο να ρωτήσει το υπουργείο Πολιτισμού. Αν ο κ. Μπαλτάς δεν αντιδράσει, ο ήδη ανύπαρκτος σχεδόν προϋπολογισμός του υπουργείου του, που ενισχύεται ανεπαίσθητα από τις εισπράξεις του ΤΑΠΑ, θα εξανεμιστεί.
Προφανώς οι δήμοι δεν θα λύσουν έτσι τα οικονομικά τους προβλήματα, ενώ το υπουργείο θα αποκτήσει κι άλλο πρόβλημα σε τέτοια περίπτωση. Και τι θα γίνει τελικά; Το πιθανότερο είναι πως θα κλείσουν κάποιοι αρχαιολογικοί χώροι και μουσεία και θα πετάξει ο τουρισμός που ονειρεύονται μερικοί δημοτικοί άρχοντες.
Η καθαριότητα και οι δημόσιοι δρόμοι πληρώνονται, υποτίθεται, από τα δημοτικά τέλη. Ένα νέο χαράτσι θα τα μειώσει; Να μη λέω ανέκδοτα, ε;
Η τοπική οικονομία έχει τα δικά της οφέλη από τους επισκέπτες μουσείων και χώρων. Γι’ αυτά, δίνει κάποιος κάτι ως ανταπόδοση στο υπουργείο Πολιτισμού; Πήξαμε στο ανέκδοτο νομίζω…
Τουτέστιν βρίσκω εξωφρενικό να ζητάνε αντίδωρο οι Δήμοι από ένα ημιθανές υπουργείο, το οποίο με μέρος των εισπράξεων τού ΤΑΠΑ κάνει αναστηλώσεις και συντηρήσεις στα μνημεία του. Κόψε από δω, κόψε από κει, θα πέσουν στο τέλος. Μπορεί να είναι εφτάψυχα, σαν τις γάτες, αλλά τα περισσότερα βρίσκονται στην εντατική λόγω των αιώνων που πέρασαν από πάνω τους.
Να μη βγάζουμε κι απ΄τη μύγα ξύγκι δήμαρχοί μου. Κυρίως όταν δεν προσφέρουμε το παραμικρό στα αρχαία. Μα το παραμικρό. Και όταν εισπράττουμε αυξημένα τέλη σε κάποιες ζώνες, επειδή, ακριβώς, υπάρχουν τα αρχαία και αναπτύσσονται καφετέριες, εστιατόρια και ξενοδοχεία. Να πω για τη Μύκονο; Για τη Σαντορίνη; Για την ίδια την Κρήτη; Για τους Δελφούς; Για την Ολυμπία; Για την Αθήνα; Για τι να πρωτοπώ;
Πολλά, σχεδόν όλα, ειπώθηκαν και γράφτηκαν για την παρέλαση της μαθήτριας με τη μαντήλα. Ένα μόνο θα πω κλέβοντάς το από τη φίλη μου Νάνσυ: Όλοι σχολίαζαν τη μαντήλα και όχι τον αγώνα του παιδιού για την αριστεία…
Δεκαεννιά και εφτά βγάζει η κοπέλα. Άριστα στα ελληνικά. Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ελλάδα. Ξένη; Ας το ξανασκεφτούμε.
Και για να τελειώσω με το θέμα. Σας πείραξε η μαντήλα της κοπέλας, αλλά δεν σας πείραξαν τα εμβατήρια «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα» και «Περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός» που κατά κόρον έπαιζαν οι στρατιωτικές μπάντες στις στρατιωτικές παρελάσεις; Ούτε σας πείραξε που ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα καταργούσε υποτίθεται τις παρελάσεις, σφυρίζει αδιάφορα και χτυπάει και το ποδαράκι κρατώντας τον ρυθμό;
Δεν φορούσαν χειροπέδες οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που μεταφέρθηκαν στον Πειραιά με πλοίο, λέει ο Γιώργος Κυρίτσης, κυβερνητικός βουλευτής. Φορούσαν πλαστικά δεματικά- το ίδιο άθραυστα. Δεν τους παρέλαβαν κλούβες, τους παρέλαβαν λεωφορεία- που τους μετέφεραν σε κέντρα κράτησης.
Αχ Ρενέ Μαγκρίτ, πού να φανταζόσουν πού θα φτάναμε όταν ζωγράφιζες το γνωστό «Cesi n’ est pas une pipe». Εκείνη δεν ήταν… Οι σύγχρονες όμως;
Τους χάλασε τους ακροδεξιούληδες η εκφώνηση ολιγόλεπτου δελτίου ειδήσεων στα αραβικά από την ΕΡΑ. Ενώ όταν ακούγαμε τις ελληνικές εκπομπές της Ντόιτσε Βέλε, επί παραδείγματι, ή των αυστραλιανών μέσων ενημέρωσης, ήταν μαγκιά. Αλλά δεν πρέπει να γίνεται με γλώσσες άλλων λαών, α πα πα. Κινδυνεύει ο πολιτισμός μας.
Γιατί βρε ακροδεξιούλη, είτε ελληνικά είναι το δελτίο είτε αραβικά, τις ίδιες άγνωστες λέξεις δεν θα είχες; Ρωτά ο φίλος μου Θανάσης. Μη σου πω και κανα- δυο παραπάνω…
«Θα σας ευχόμουν κάποτε να βρεθείτε πρόσφυγες και να ακούσετε ένα δελτίο ειδήσεων στη γλώσσα σας» γράφει ο Γιώργος Τυρίκος- Εργάς. «Να δείτε πώς νιώθει κανείς όταν ακούει μητρικές λέξεις ξένος ανάμεσα σε ξένους και να έχει φύγει από πόλεμο και να μην ξέρει πού πάει. Αλλά δεν το εύχομαι γιατί είδα πώς είναι η προσφυγιά. Ήμουν Μυτιλήνη μαζί με Σύρους στο αυτοκίνητο ακούγοντας ραδιόφωνο στον δρόμο όταν από την ΕΡΑ (που παίζει εδώ και καιρό δελτίο στα αραβικά) ακούστηκαν οι πρώτες αραβικές λέξεις. Έκαναν σαν μωρά παιδιά. Έμειναν απολύτως αμίλητοι καθόλη τη διάρκεια και στο τέλος, πάλι σαν μωρά, γελώντας και χτυπώντας με τον ώμο “χαμπίμπι, χαμπίμπι…” λες και έφτιαξα εγώ την αναμετάδοση.
Ρε, μη φοβάστε το διαφορετικό, αν πατάτε γερά μέσα σας, μόνο να προσθέσει έχει πράγματα, μόνο να σας πλουμίσει.»
Και η Ερη Ρίτσου (από το facebook πάντοτε) κλείνει το θέμα άριστα, σημειώνοντας:
«Κατ’ αρχάς ξεστραβωνόμαστε και βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και δεν τσιμπάμε στις διάφορες προπαγάνδες που στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό μας, στη δημιουργία κλίματος “ισλαμοφοβίας”, στην επικέντρωση στα δευτερεύοντα και στις επιπτώσεις για να ξεχνάμε τα πρωτεύοντα και τις αιτίες. Κατά δεύτερον, μια που σ’ αυτή τη φάση δεν είμαστε σε θέση να ανατρέψουμε το σύστημα, ας ενισχύσουμε το φιλειρηνικό και αντιπολεμικό κίνημα για αρχή.»
Δεν θα τελειώσουμε χωρίς να σκάσει το χειλάκι σας.
Μνημόσυνο της τέως βασιλικής οικογένειας στο Τατόι, στους τάφους των προγόνων τους. Ο Κοκός προχωρά υποβασταζόμενος από τους γιους του, με πλατύ χαμόγελο. Ούτε τρόπους συμπεριφοράς δεν έμαθες από το Πρωτόκολλο ρε μεγάλε; Και μας κυβερνούσες; Γελάνε στα μνημόσυνα; Για να το πω καλύτερα: γελάνε σε μνημόσυνο μπροστά στους φωτογράφους;
Μην ξεσυνερίζεσαι την Αννα- Μαρία. Εκείνη όχι μόνο γελούσε, αλλά είχε και το τρομερό βλέμμα: ευλογητός ο Θεός μητέρα Φρειδερίκη, τον ευχαριστώ τόσο που σας ξεφορτώθηκα…
Ακόμα και το βλέμμα αγελάδας μπορεί να γίνει κάποτε σπινθηροβόλο….
