Του Μιχάλη Γκιουλένογλου //
Στο τέλος μένουν μόνο οι αναμνήσεις. Μερικές φορές για να μας βασανίζουν. Άλλες για να μας θυμίζουν τι έχουν δει τα μάτια μας. Τίποτα δεν είναι ψεύτικο. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν μένει πια… εδώ!
Κάποτε, η φυγή μίας άλλης αθλητικής ιδιοφυίας, του Ερίκ Καντονά, είχε χαρακτηριστεί ως η ημέρα που… αυτοκτόνησε. Ο «3D» (όπως τόσοι άλλοι πριν απ’ αυτόν) αποφάσισε να τραβήξει τη «σκανδάλη». Μία μπασκετική αυτοχειρία, που τόσο πολύ επιζητούσε.
Το φινάλε ήρθε στο γήπεδο που θα επιθυμούσε και ο ίδιος. Το αποτέλεσμα δεν ήταν επιθυμητό, ωστόσο η αγάπη του κόσμου είναι ικανή να επουλώσει κάθε «τραύμα». Σας το είπαμε και παραπάνω: οι αναμνήσεις είναι εκείνες που κολλούν στο μυαλό και μας κάνουν να χαμογελάμε στη θύμισή τους. Εκείνες μετρούν στο «ζύγισμα» της ζωής μας….
1.Θα θυμάμαι ένα γήπεδο που σείστηκε στην αναγγελία των ομάδων, στο ύστατο άκουσμα του ονοματεπώνυμου του Δημήτρη Διαμαντίδη. Εκείνη τη στιγμή ο Ολυμπιακός δεν υπήρχε στο παρκέ. Οι συμπαίκτες του στον Παναθηναϊκό είχαν εξαφανιστεί. Υπήρχε μόνο αυτός. Η τέλεια προοικονομία, ενός τέλειου τελικού.
2.Θα θυμάμαι το πρώτο τρίποντό του. Εκείνο που κατάφερε να ηλεκτρίσει την εξέδρα και τους υπόλοιπους «πράσινους». Σάμπως ήταν η πρώτη φορά που το έπραττε; Δεν ήταν ούτε καν η τελευταία!
3.Θα θυμάμαι το κλέψιμο και τη διάσχιση του γηπέδου, με τη γνωστή κατάληξη της μπάλας: μέσα από το στεφάνι του αντίπαλου. Τι και αν πάτησε τα 35 έτη ζωής;
4.Θα θυμάμαι πως το όνομά του χρησιμοποιήθηκε ως… καταπραϋντικό στην ανοησία των λιγοστών. Η αρχή της βωμολοχίας από την εξέδρα παύθηκε άμεσα, όταν ακούστηκε πως στη δική του γιορτή οι θεατές θα πρέπει να τον σεβαστούν.
5.Θα θυμάμαι τα δύο σκληρά φάουλ που έκανε. Κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει τόσο γρήγορα το παρελθόν του. Και κανείς δεν μπορεί να αφήσει κανέναν να πετύχει ένα εύκολο καλάθι.
Και όμως… Ο Διαμαντίδης είχε το σθένος να ζητήσει συγχώρεση και από τον Οθέλο Χάντερ και από τον Ντι Τζέι Στρόμπερι. Και να τους τείνει τη χείρα του για βοήθεια.
6.Θα θυμάμαι εκείνη την κατοχή που άρπαξε με το έτσι θέλω στα τελευταία λεπτά της κανονικής διάρκειας. Μέσα από τα χέρια του 23χρονου Ιωάννη Παπαπέτρου. Ενός από τους πιο αλτικούς παίκτες του πρωταθλήματος.
7.Θα θυμάμαι την σκυλίσια άμυνά του στον Κώστα Παπανικολάου, τρία λεπτά πριν από το τέλος. Με ένταση τόσο μεγάλη, που υποχρεώσε τον φόργουορντ του Ολυμπιακού να μείνει με τη μπάλα στα χέρια και μετά το πέρας του ρολογιού των 24 δευτερολέπτων.
8.Θα θυμάμαι που αγωνίστηκε σαν να ήταν το τελευταίο του παιχνίδι! Να έχει κουραστεί τόσο πολύ και να μην σταμάτα. 3….2….1, σουτ τριών πόντων. Εύστοχο! «Είμαι ακόμη εδώ»! Ακόμη και στην παράταση.
9.Θα θυμάμαι την τελευταία άμυνά του. Στο εύστοχο σουτ του Βασίλη Σπανούλη. Έπειτα από πενήντα λεπτά αγώνα. Το χέρι του αρχηγού του Παναθηναϊκού προτεταμένο στον κουβαλητή της μπάλας και αρχηγό του Ολυμπιακού. Η τέλεια αποχαιρετιστήρια φωτογραφία και αν μην κρύβει μία γλυκιά ανάμνηση.
10.Θα θυμάμαι τις φωνές των φιλάθλων, οι οποίες «τρυπούσαν» τους τοίχους του ΟΑΚΑ, την ώρα που οι πρόεδροι του Ολυμπιακού θριαμβολογούσαν στις τηλεοπτικές κάμερες. Δεν ακούστηκε τίποτε ευφάνταστο. Μόνο το επώνυμό του ήταν αρκετό. Ένα τελευταίο standing ovation. Προτού έλθει το…λαϊκό προσκύνημα.
11.Θα θυμάμαι τον κόσμο που δεν τον άφηνε να κουνήσει… ρούπι. Εκείνα τα 300 μέτρα μέχρι το αυτοκίνητο έμοιαζαν ατελείωτα. Μόλις η… αυλή απέδωσε τις τιμές της, ο άλλοτε «βασιλιάς» του ΟΑΚΑ έμεινε στη μοναξιά του. Όπως άλλωστε (θα) επιθυμούσε….
