Από τον Ελευθέριο Λεβαντή //
Κεφάλαιο 19 – Ελευθέριος Λεβαντής: Για μια θέση στον ήλιο
Για τους ξύπνιους υπάρχει ένας και κοινός κόσμος, αλλά o κάθε κοιμισμένος καταφεύγει στον δικό του κόσμο, είχε πει ο Ηράκλειτος. Όμως πολλές φορές, όταν τα όνειρα αυτά, του δικού μας κόσμου, βγαίνουν στον αφρό για να μας αναζητήσουν, γίνονται ο χειρότερος εφιάλτης όλων μας.
Lorenzo
Sonic Youth – Reena
Tην άλλη μέρα, οι περισσότεροι αντάρτες βγήκαν περιπολία για να καταγράψουν την καταστροφή από την τελευταία επίθεση της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης και να καταμετρήσουν και ό,τι είχε απομείνει ακόμα από τους κατοίκους του μαρτυρικού χωριού (που λίγο αφού σταμάτησε η θύελλα, άρχισαν να βγαίνουν διστακτικά στον ήλιο σαν τα ζαλισμένα σκουλήκια).
Ο λοχαγός ήταν προσεκτικός όταν είχε να κάνει με τα καμώματα του “ηλίθιου προλεταριάτου”, που έλεγε και ο Προυντόν, “που είναι πάντα αχόρταγο για συγκινήσεις και πάντα πρόθυμο να εκπορνευτεί με κάθε τρόπο”. Οι ντόπιοι ήταν κυρίως αγρότες και κύριο μέλημα του λοχαγού ήταν να τους ενσωματώσει στην κομούνα, βλεφαρίζοντας βέβαια συνάμα τις μαυρομάλλες Σπανιόλες χήρες .
Και επειδή ήθελε να κάνει και την ιδιωτική του καταγραφή σε στήθη και μπούτια και κωλομέρια, συνόδεψε τους χωρικούς στους αγρούς που είχαν έξω από το χωριό, για να καταγράψει την απόσταση από την πόλη, τα μεγέθη των αγρών, τα είδη καλλιέργειας και τα χαρακτηριστικά του εδάφους.
Ακολουθούσαν τις υποδείξεις των ντόπιων και όποια κατεύθυνση και αν έπαιρναν, προχωρούσαν ακόμα 10 μίλια από το πιο απόμακρο χωράφι, και έστηναν επανδρωμένες σκοπιές.
Την ίδια ώρα, ο Λορέντζο και η Denise, η συντρόφισσα με το ανοιχτό μπούστο, έπιναν το καφεδάκι τους μπροστά στο παράθυρο με τα πράσινα πατζούρια και τις βοκαμβίλιες, 200 μέτρα πάνω από το γαλάζιο ηλιόλουστο πέλαγος με θέα στην Αλγερία!
Η βάρδια τους θα ξεκινούσε το βραδάκι και έτσι είχαν λίγο χρόνο να βολευτούν όπως-όπως στο καινούργιο τους σπιτικό – τα πτώματα είχαν ταφεί και τα λοιπά ανθρώπινα υπολείμματα είχαν καθαριστεί. Καθόντουσαν λοιπόν στο νέο τους απόκτημα, που έμοιαζε γαντζωμένο πάνω στο γκρεμό, έτσι σαν κι αυτούς, τους επαναστάτες, (ούτε βήμα πίσω μα ούτε βήμα εμπρός) και χάζευαν από τα παράθυρο το πέλαγος – η Denise είχε ήδη ψήσει από τον ίδιο καφέ που έπιναν και χθες οι μακαρίτες.
Φαίνεται πάντως, ότι το χθεσινό μακελειό, είχε εν τω μεταξύ διαδοθεί και ότι κάνεις δεν ήθελε να αρχίσει τη ζωή του στην Ουτοπία μέσα σε ένα σπίτι τίγκα στα μυαλά!
Έτσι, ο διμοιρίτης της περιοχής του Κάστρου ενέκρινε σχεδόν με ανακούφιση το αίτημά τους με την προϋπόθεση να θάψουν το ζεύγος, προφανώς την υποχρέωση να περάσουν τους επόμενους μήνες παρέα με τις ψυχές των αδικοχαμένων και, τέλος, φυσικά να ρίξουν ένα καλό σκούπισμα και καθάρισμα των τοίχων και του δαπέδου από τα αίματα.
Ο Λορέντζο το ήθελε αυτό το σπίτι για να κοιτάζει το πέλαγος και να βλέπει τα μάτια τη ξανθούλας του!
Kαι αυτή η κωλομοίρα, σκεφτόταν, γιατί θα πρέπει να θεωρεί πάντα, μόνο εμάς τους ονειροπόλους αναλώσιμους, γιατί θα πρέπει να μας κάνει τη ζωή κόλαση και γιατί εκεί που φαίνεται ότι μας δίνει λίγο βάλσαμο, να πρέπει να μας φουντάρει σε ακόμα πιο άγριες θάλασσες;
Αυτά σκεφτόταν ο Λορέντζο εκείνο το απόγευμα, εκεί στο παραθύρι του σπιτιού των νεκρών, κάπου έξω από το κάστρο της Αλμέρα, ενώ κοίταζε πότε τα πυρωμένα μαύρα μάτια της συντρόφισσάς του, πότε τίς σημειώσεις του και πότε το μυθικό πέλαγος της Μεσογείου.
