
Η play list της Άνοιξης – Ο Βαλάντης Τερζόπουλος βρίσκεται στη σωστή μουσική πλευρά της εποχής.
Ήταν Πέμπτη. Ως συνήθως με δημόσια υπηρεσία δεν βγάζεις άκρη και κατά τις 9+ το πρωί την έχω πέσει σ’ ένα μαρμάρινο παγκάκι στην πλατεία Συντάγματος παρατηρώντας τον κόσμο μ’ έναν καφέ στο χέρι, μια λίστα να παίζει στα ακουστικά μου, περιμένοντας τον ήλιο να βγει πίσω από το κτίριο της Βουλής μπας και ζεσταθώ λίγο.
Παλιότερα μου άρεσε ο χειμώνας. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι και οι εποχές είναι ταξικές. Για εμένα ήταν δύσκολος χειμώνας από πλευράς ψυχολογίας. Κυρίως για όσους χάθηκαν στην αρχή της χρονιάς που η απουσία τους, βουβή και αόρατη, περιφέρεται σαν φάντασμα γύρω μου. Άλλοι παρέλασαν σε σοκάκια, καλυμμένοι από εβένινο ξύλο κι άλλοι έγιναν σκόνη που διαλύθηκε στα βοτσαλάκια της θάλασσας. Ας είναι!
Η άνοιξη μπήκε για τα καλά.Έχουν αρχίσει και μυρίζουν τα νυχτολούλουδα στις γειτονιές τα βράδια και οι νεραντζιές στους δρόμους. Η ψυχολογία ανεβαίνει και το “δεν γαμιέται, άστο για αργότερα” αρχίζω να το λέω πιο εύκολα βλέποντας αυτό τον ήλιο στον Αττικό ουρανό.
Δηλώνω εραστής του ιδρώτα και της ζέστης. Αλλά αυτή την Άνοιξη την ήθελα περισσότερο όσο κανένα καλοκαίρι.