Παράλογος Άνθρωπος (2015) – Ο Γούντι Άλεν, πιστός στο στοχαστικό, ηθικά συζητήσιμο και φιλοσοφικά φορτισμένο κινηματογραφικό του σύμπαν, υπογράφει μια ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στο υπαρξιακό δράμα και το μαύρο χιούμορ. Η ταινία που προβάλλει απόψε – Τετάρτη 21 Μαΐου – η ΕΡΤ2, στις 21:00, έχει – όπως κι αν τη δεις – το δικό της ενδιαφέρον
Ο Χοακίν Φίνιξ ενσαρκώνει τον Άμπε Λούκας, έναν καθηγητή φιλοσοφίας που πνίγεται από την υπαρξιακή του κρίση. Κυνικός, αλκοολικός και αποκομμένος από κάθε αίσθηση σκοπού, ο Άμπε μοιάζει με κακέκτυπο του ίδιου του Άλεν: ένας άνθρωπος υπερβολικά σκεπτόμενος, που έχει κουραστεί να σκέφτεται. Όταν όμως τυχαία ακούει μια συζήτηση για μια δικαστική αδικία, γεννιέται μέσα του η πιο απρόσμενη σπίθα: να διαπράξει έναν φόνο – όχι από πάθος ή εκδίκηση, αλλά ως πράξη «ηθικής αποκατάστασης». Και κάπου εκεί η ιστορία αποκτά μια «ντοστογιεφσκική» χροιά.
Η Έμα Στόουν, στον ρόλο της νεαρής φοιτήτριας που γοητεύεται από τον μελαγχολικό της καθηγητή, παίζει με φυσικότητα, φέρνοντας φως στην αλλόκοτη αυτή αφήγηση. Το chemistry τους είναι ενδιαφέρον – όχι έντονα ερωτικό, αλλά φορτισμένο με μια σχεδόν φιλοσοφική ένταση: σαν η έλξη να είναι περισσότερο προς τη γνώση και την αναζήτηση, παρά προς το σώμα.
Παράλογος Άνθρωπος -Αισθητικά, ο Άλεν ντύνει την ταινία με την κλασική του φινέτσα: ατμοσφαιρικά πανεπιστημιακά τοπία, τζαζ υπόκρουση, κομψή φωτογραφία, και διαλόγους που, αν και φιλοσοφικοί, δεν χάνουν ποτέ το ρυθμό τους.
Ωστόσο, το φιλμ δεν απογειώνεται. Παρά τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει, η αφήγηση μοιάζει σε στιγμές επίπεδη και προβλέψιμη. Ο Άλεν φαίνεται να επαναλαμβάνει μοτίβα που έχουμε ξαναδεί – όχι πάντα με την ίδια φρεσκάδα. Και παρότι ο Φίνιξ είναι πειστικός στην αποδόμηση ενός ανθρώπου στα όρια, η ίδια η ταινία δεν φτάνει ποτέ σε συναισθηματικό ή ηθικό κορύφωμα.
Σκηνοθεσία: Γούντι Άλεν
Σενάριο: Γούντι Άλεν
Πρωταγωνιστούν: Χοακίν Φίνιξ, Έμα Στόουν, Τζέιμι Μπλάκλεϊ, Πάρκερ Πόσεϊ, Μπεν Ρόζενφιλντ, Ίθαν Φίλιπς, Μπέτσι Έιντεμ
