του Μάρκου Ψυχάρη //
Σε ξέρω. Σε έχω συναντήσει στο τρόλεϊ, έχω διαβάσει ποστ σου στο facebook, έχω διαβάσει σχόλιά σου στη στήλη με τα σχόλια που κάνουν κάτω από θέματα οι αναγνώστες του Πρώτου Θέματος. Το τελευταίο βέβαια δεν έγραψε, ακόμα, λέξη για τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου. Στη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πήγες στο Σύνταγμα όταν οι “Παραιτηθείτε” οργάνωναν κάτι που ονόμασαν συλλαλητήριο. Είσαι εσύ που φορώντας την ελληνική σημαία σαν μπέρτα του Ζορό διαμαρτυρήθηκες με όλη σου την καρδιά στο όνομα της Μακεδονίας που το δώσαμε στους παραχαράκτες της ιστορίας. Βλέπεις Σεφερλή. Ακούς Σφακιανάκη. Είσαι εσύ που ακόμα γελάς με το φωτομοντάζ που έγινε στο σώμα της Ραλλίας Χρηστίδου, που σκας στα γέλια με τα παθήματα της Τούνη. Στο πρόσωπό τους δεν βλέπεις τη γυναίκα, βλέπεις “πάθημα και μάθημα”. Στη διάρκεια του πρώτου λοκ ντάουν πίστεψες το ράσο να λέει πως η θεία μετάληψη δεν κολλά κορωνοϊό. Όταν κάνει κρύο λες πως ο πλανήτης δεν κινδυνεύει από υπερθέρμανση. Λες τα Εξάρχεια γκέτο ανομίας αλλά δεν λες κάτι όταν μια γενιά εικοσάρηδες σφάζονται στα γήπεδα σε στυλ “οργανωμένοι στρατοί”. Δεν έχεις πρόβλημα με τον Μπέο σε ρόλο δημάρχου Βόλου. Και δεν θα σταματήσεις να πιστεύεις πως το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου ήταν λαϊκό αντανακλαστικό. Σε ξέρω. Με προσβάλλεις. Πιστεύεις ακόμα πως η Χρυσή Αυγή ήταν ευκαιρία για την πατρίδα, ο Παΐσιος προφήτης. Όπου να ‘ναι θα δεις και δάκρυα στις σκεπασμένες εικόνες της Αγίας Σοφίας.
•Κάποιοι λένε πως στην Ελλάδα ποτέ δε βαριόμαστε. Η θλίψη δεν είναι ποτέ βαρετή
