Κώστας Β. Ζήσης
Επιβιώνει ο έρωτας υπό το βάρος της κοινωνικής ταυτότητας; Και όταν αυτή και η ανάγκη για επιβίωση σε εξαναγκάζει σε δρόμους φυγής, με τον χρόνο –αμείλικτη παράμετρο να παρεμβάλλεται, πως συντηρείται η φλόγα του και πως άραγε λάμπει εκ νέου στο σμίξιμο;
Είναι τα προσωπικά βιώματα της Νατάσας Νταϊλιάνη, που οδήγησαν την πένα της στο γεμάτο ποίηση χρονικό της συνάντησης και του δεσμού δύο ανθρώπων που η ζωή, οι προτεραιότητές τους , τα διλήμματα που απάντησαν, δε στάθηκαν με ευκολία στη σχέση τους, και όμως τροφοδότησαν και πότισαν την ξεκάθαρα δυνατή επιθυμία του ενός για τον άλλον.
Μια αληθινή ιστορία της Εθνικής Αντίστασης. Ίδια με χιλιάδες άλλες. Η επιλογή του αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία, που ενώ είχε ήδη προπληρωμένο βαρύ το τίμημα σε βάρος της ατομικής ευτυχίας ήταν αυτή ακριβώς η ζωογόνος δύναμη υπερκερασμού δυσκολιών, κακουχιών, και χωρισμών. Τα «πέτρινα χρόνια» που ενώ ήταν σκληρά, έχτιζαν και ένωναν δομικά υλικά των ανθρώπων.
Με λόγο ελλειπτικό και ποιητικό, όπου είναι το κυρίαρχο και βασικότερο συστατικό αυτής της site-specific παράστασης, η Νατασα Νταϊλιάνη και ο Τάσος Ράπτης, επιβάλλουν την ανθρώπινη παρουσία σε τόπο κούφιο και κενό. Η αγριάδα και το αφιλόξενο του τόπου, γίνεται γόνιμο έδαφος αναθέρμανσης σωμάτων και ψυχών. Παρελθόν, παρόν και μέλλον παύουν να υφίστανται ως χρονικά σύνορα, τα όρια ανάμεσα στην ανάμνηση και την προσδοκία, στο τετελεσμένο και το ατελεύτητο καταρρίπτονται και όλα πλέον γίνονται ένα ενιαίο σώμα μέσα από την αγριάδα της ύπαρξης και την τρικυμία του έρωτα. Και μέσα από τη συντριβή των ηρώων, θα επέλθει η λύτρωσή τους από όσα τους κυνήγησαν, τους χώρισαν, τους ξερίζωσαν.
Λυτρωτικές και έμπλεες συγκατάνευσης οι ερμηνείες των ηθοποιών (η ικανότητα του Τάσου Ράπτη να επιβάλλει τον Λόγο στη σκηνή είναι αριστοτεχνική), ο σχεδιασμός φώτων του Βασίλη Κλωτσοτήρα συνυφαίνει παραπληρωματικά τους χαρακτήρες ενώ κάποια προβλήματα στην ακουστική των ηχογραφημένων εξομολογήσεων-αναμνήσεων δεν στάθηκαν ικανά να διασπάσουν την ατμόσφαιρα. Η κίνηση ανήκει στην Κατερίνα Δρακοπούλου, τα σκοτεινά κοστούμια-καθρέπτες μιας εποχής είναι της Μαργαρίτας Δοσούλα.
